Μια ζωή στον ακάλυπτο

Μια νεαρή μητέρα ακάλυπτη, ένας οικογενειακός περίγυρος ακάλυπτος, μια κοινωνία ακάλυπτη για ένα παιδί στον ακάλυπτο...

Η είδηση έλεγε ότι 22 χρόνων, φοιτήτρια, στην Αθήνα, έκρυψε την εγκυμοσύνη της λες και ήταν έγκλημα, γέννησε μόνη της και πέταξε το μωρό στον ακάλυπτο. Και το βρέφος έμεινε για δώδεκα ώρες μονάχο του ανάμεσα σε πέντε πολυκατοικίες κι ένας θεός ξέρει πόσα διαμερίσματα. Και κανείς δεν άκουσε τίποτα. Και κανείς δεν είδε τίποτα. Βαθιά σιωπή και αφτιά κλειστά στον ακάλυπτο με ένα νεογέννητο πλάσμα να ψυχορραγεί. Στον ακάλυπτο. Ανάμεσα σε κλειστά παράθυρα, σφαλισμένες πόρτες και κλειδαμπαρωμένους ανθρώπους, χωρίς καμία ανταπόκριση στο κλάμα της επιβίωσης.

Πίσω από μια κλειστή πόρτα προχώρησε η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και -προσπερνώντας τις εκχυδαϊσμένες λεπτομέρειες των τηλεοπτικών ρεπορτάζ της κλειδαρότρυπας- μπροστά σε κλειστές πόρτες ολοκληρώθηκε ο κύκλος του δράματος. Και μετά ήρθε η αγέλη των δημοσιογράφων - δημοσιοκάφρων να πασπαλίσει το δράμα με το απαραίτητο αλατοπίπερο της λεηλατημένης ιδιωτικότητας που για εννέα μήνες κρυβόταν επιμελώς πίσω από την κλειδωμένη πόρτα. 

Και μετά άνοιξαν τα τηλεοπτικά παράθυρα για να μιλήσουν όσοι δεν άκουσαν και όσοι δεν είδαν τίποτα. Και κάπου εδώ έρχεται η ώρα να πέσουν οι τίτλοι τέλους της είδησης και οι πολυκατοικίες να επιστρέψουν στην ράθυμη κανονικότητά τους. Η νεαρή γυναίκα, όπως διαβάζουμε, θα πάρει τον δρόμο για τον εισαγγελέα, το νεογέννητο θα πάρει έναν δρόμο απρόβλεπτο και άγνωστο κουβαλώντας την ταμπέλα του “ακάλυπτου” κι εμείς θα μείνουμε με τη στυφή γεύση της “είδησης” που μας σερβιρίστηκε από τους επαγγελματίες του είδους.

Μια νεαρή μητέρα ακάλυπτη, ένας οικογενειακός περίγυρος ακάλυπτος, μια κοινωνία ακάλυπτη για ένα παιδί στον ακάλυπτο. Κι άντε μετά να καλύψεις τις ελλείψεις, τα κουσούρια, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που την ίδια ώρα συγκρούονται γύρω μας και εντός μας για το αν ένα ομόφυλο ζευγάρι έχει τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας στο να μπορεί να μεγαλώσει κάποιο παιδί που κάποια στιγμή βρέθηκε στον ακάλυπτο και στο περιθώριο της ζωής. 

Και την απάντηση θα πρέπει να τη δώσουν ακόμη και όσοι ζουν πίσω από τα κλειστά παράθυρα και τις σφαλισμένες πόρτες των πολυκατοικιών που περιτριγυρίζουν τους ακάλυπτους χώρους της κοινωνίας μας. Χώρους που έμειναν αδόμητοι από ανοχή και κατανόηση στις ανάγκες και στα δικαιώματα του παιδιού μας, του συντρόφου μας, του γείτονά μας, του συνανθρώπου μας.

Γράφει ο Πέτρος Κατσάκος



Πηγή : newssalonika.blogspot.com