Μα δεν θα γλυτώσει μάτια μου, ο ένας από τον άλλο..

Είναι μερικές φορές που νιώθω πως δεν μπορούμε ποτέ να χορτάσουμε ο ένας τον άλλον. Και βρίσκουμε τόσες δικαιολογίες για να είμαστε σε επικοινωνία. Από τον πρωϊνό καφέ, μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα, μαζί. Με συζητήσεις, ασυναρτησίες, χαρές, λύπες, τσακωμούς, αρκεί να μένει ζωντανή η επαφή. Αρκεί να μην υπάρχουν κενά. Ανάλυση της ζωής μας, με λεπτομέρειες πολλές φορές ασήμαντες ή αστείες.

Ούτε που θυμάμαι από πότε έχω να εξομολογηθώ τα πάντα σε έναν άνθρωπο. Από πότε έχω να νιώσω πως τα λόγια μου γίνονται κατανοητά και οι σκέψεις μου έχουν αξία, ανεξαρτήτως θέματος. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που υπήρχε στο πλάϊ μου κάποιος που μόλις θα τον φωνάξω θα έρθει, θα με κρατήσει αγκαλιά στις στραβές μου ή θα με συγκρατήσει στα λάθη μου. Και η κριτική σου, αχ αυτή η κριτική σου, μαστίγωμα κανονικό, που κατάφερε να αλλάξει την κοσμοθεωρία μου όλη. Άλλαξε οπτικές, αντιδράσεις, με δυνάμωσε και με έκανε επιτέλους να σταματήσω να υποτιμώ τον εαυτό μου.

Ούτε που θυμάμαι , σε ποιο σημείο της ζωής μου, έβαλα ένα τεράστιο απαγορευτικό στον οποιοδήποτε να με πλησιάσει. Κι εμφανίστηκες εσύ, κυριολεκτικά από το πουθενά και μου δείχνεις καθημερινά πόσο ανάγκη με έχεις. Έγδυσες τη μοναξιά σου και μου ζήτησες χωρίς περιττά λόγια να την καλύψω με τη φροντίδα μου. Γεμάτος πληγές, με μια τεράστια καρδιά, που όμως την είχες ερμητικά κλειστή, μέχρι που μου έδειξες τον τρόπο να μπω μέσα της και να της ξαναδώσω το χαμόγελο που είχε τόσο στερηθεί.

Είμαστε κι οι δυο τόσο διαφορετικοί από τους άλλους. Ονειροπόλοι, φευγάτοι, με τις δικές μας ιδέες για τη ζωή. Μπαίνουμε μέσα στις καταστάσεις, αναλύουμε σε σημείο υπερβολής και την παραμικρή κουβέντα ή κίνηση. Γι αυτό και μιλάμε σε μια άλλη γλώσσα, αυτή που φτιάξαμε από την πρώτη στιγμή, αυτή που μπορούμε να καταλάβουμε μόνο οι δυο μας.

Κι όμως τη δύναμη να παραδεχτούμε πως είμαστε, ο ένας το κομμάτι του άλλου που έλειπε τόσα χρόνια, δεν την έχουμε βρει ακόμα. Χανόμαστε στις αναλύσείς μας, στον δικό μας κόσμο και σιωπούμε. Θες γιατί είμαστε δειλοί, θες γιατί φοβόμαστε μήπως κάνουμε κάποιο λάθος, που θα μας στοιχίσει αυτή την ιδιόμορφη “σχέση”, κρατάμε τα στόματά μας κλειστά.

Είναι όμως τόσο φανερό. Τόσο συμμετρικά φτιαγμένο, όλο αυτό. Αν κάτσεις και σκεφτείς, για λίγα λεπτά μόνο, θα θυμηθείς τον τρόπο που χαμογελάς όταν με βλέπεις, τον τρόπο που χάνεσαι μέσα στα μάτια μου κι εγώ σαστίζω και νιώθω ξαφνικά την ανάγκη να κρύψω τη γαλήνη που γεμίζει η ψυχή μου. Τελικά, μόνο ο ένας μπορεί να καταλαγιάσει την τρικυμία του άλλου. Με την πρώτη λέξη, με την πρώτη ματιά.

Πάντα πίστευα, πως σ’ αυτή τη ζωή, εμφανίζονται κάποιοι άνθρωποι για να σου θυμίσουν ότι υπάρχουν ακόμα αλήθειες. Δεν ξέρω αν λέγεται μοίρα, τύχη ή κάρμα. Πάντως, αυτή η ανάσα που παίρνουμε, σαν είμαστε μαζί, δίνει τη δύναμη να παλεύουμε από κοινού αναποδιές, πίκρες, ακόμα και αυτά που δεν θέλαμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε, τις σκιές απ’ το παρελθόν μας.

Μια απορία μόνο έχω. Πώς γίνεται αφού ποτέ δεν έχουμε αγγίξει ο ένας τον άλλον, δεν έχουμε βρεθεί ποτέ αρκετά κοντά, ώστε να νιώσουμε τη ζέστη που κρύβουμε, να είμαστε πιο δεμένοι από όσους διαφημίζουν τους μεγάλους τους έρωτες, να είμαστε πιο ειλικρινείς, από ανθρώπους που έχουν μοιραστεί χρόνια απ’ τη ζωή τους.

Κι αφού το βλέπουμε καθαρά, πως δεν γίνεται να υπάρχει ο ένας χωρίς τον άλλον πια, αφού έχουμε γίνει δυο άνθρωποι με μια καρδιά κι ένα μυαλό ενωμένα, σε μια δική μας πραγματικότητα, αφού η διάθεση του ενός εξαρτάται απ’ τη μέρα που πέρασε ο άλλος, γιατί το κουράζουμε τόσο πολύ;

Πιάσε το χέρι μου κι ας ταξιδέψουμε μαζί, στην τρέλλα μας κι όπου μας βγάλει. Τουλάχιστον ξέρουμε καλά πως θα ζήσουμε μια περιπέτεια δυνατή, διαφορετική και ολότελα δική μας. Και πού ξέρεις; Μπορεί με το να είμαστε μαζί να κερδίσουμε κάποια απ’ τα χρόνια που χάσαμε χωριστά. Χέρι – χέρι, λέξη – λέξη, φιλί – φιλί!

Γράφει η Λιάνα

Πηγή :  loveletters.gr