Μια στιγμή ευτυχίας σε δυο ζωές παράλληλες

 Ίδιο και απαράλλαχτο συναίσθημα. Δεν τoν ξέχασε ποτέ, και ας τoν έχασε εντελώς. Ποτέ δεν έσβησαν οι θύμησες της μνήμης της, το συναίσθημα δεν ξεθώριασε. Κόκκινο ζωηρό σαν τη φλόγα, που ενώ σιγοκαίει, δε σβήνει. Μόνο ο χρόνος εξωτερικά τη φθείρει, εκείνη συνεχίζει να ελπίζει..

Τον περίμενε, τον περίμενε κι ας ήξερε πως δεν είχε πια τίποτα να περιμένει από εκείνον. Τον περίμενε, κι ας ήξερε ότι ποτέ δεν θα έρθει, ότι πονάει το «μαζί» περισσότερο από το «χώρια», κι ας ήξερε ότι η ευτυχία της δεν τέμνεται ποτέ με τη δική του. Δύο δρόμοι παράλληλοι ήταν, εξ’ αρχής καταδικασμένοι να μην συναντηθούν ποτέ, παρά μόνο μία στιγμή, κι ύστερα να μείνουν ακέραιοι και πιστοί. Και αν ποτέ λοξοδρομούσε εκείνος, θα ήταν δυστυχής. Τέτοια ευτυχία τι να την κάνει;

Δυό τρένα που ταξιδεύουν σε χωριστές τροχιές. Αυτό ήταν! Δυο άνθρωποι που δεν σμίγουν ποτέ. Έρχονται και φεύγουν, χάνονται, χωρίς να παύουν να προσμένουν. Αρχίζουν να χτίζουν, «να γίνονται», αλλά σωπαίνουν. Άνθρωποι που αφήνονται και δεν επιλέγουν.

Κι όμως ήλπιζε και περίμενε, όπως ο τυφλός προσμένει το φως του, όπως ο θαλασσοπνιγμένος μιά ανάσα, όπως ο κατεσταμμένος τη σωτηρία του. Περίμενε μια στιγμή ζωής, τίποτα σπουδαίο, τίποτα σπάνιο, τίποτα ακατόρθωτο. Αναρωτιέμαι, πώς κάτι απλό σε μία στιγμή γίνεται σύνθετο;

Γράφει η Νέλλη Μωραΐτη

Αφιερωμενο.

Πηγή :  loveletters.gr