Ψάχνοντας το άλλο μας μισό

Αν το καλοσκεφτεί κανείς όλη μας η ζωή αφορά σχέσεις. Αρχικά με τους γονείς μας, τα αδέλφια και τους συγγενείς, μετά με τους φίλους, αργότερα με τους συνεργάτες και τον εργοδότη, και βέβαια στην κορυφή της πυραμίδας- ο βασιλιάς των σχέσεων: είναι οι σχέσεις με τον σύντροφο, με το ταίρι, με το άλλο μας μισό. Έχει χυθεί πολύ μελάνι για να περιγραφούν σχέσεις πάθους, έρωτα που δεν βιώθηκε, αγάπης και αυταπάρνησης, ανείπωτου έρωτα που σιγοκαίει στην καρδιά του ενός, σχέσεις εξάρτησης, σχέσεις με μεγαλύτερους/-ες, σχέσεις αλληλοϋποστήριξης, σχέσεις «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» και γενικά σχέσεις σε όλες τις μορφές και εκφάνσεις.

Μεγαλώνουμε και ότι γνωρίζουμε για τις σχέσεις και το μαζί με τους άλλους, αφορά τη σχέση των γονιών μας και πως εμείς σχετιστήκαμε μ’ αυτούς. Αυτές οι τόσο πρωταρχικές σχέσεις μας καθορίζουν περισσότερο από όσο θα θέλαμε και παίζουν καταλυτικό ρόλο στις μετέπειτα ενήλικες σχέσεις μας και στην επιλογή συντρόφου. Πολλές φορές προσπαθώντας να αποφύγουμε το μοντέλο της σχέσης των γονιών μας φτάνουμε στο ακριβώς αντίθετο άκρο και τελικά ζούμε αυτό που φοβόμαστε. Αν για παράδειγμα οι γονείς μας είχαν μια συγκρουσιακή σχέση, μπορεί για να το αποφύγουμε να επιλέγουμε να μην εκφράζουμε τους θυμούς μας μέσα στη σχέση και τελικά να καταλήγουμε να έχουμε τεράστιες εκρήξεις θυμού και οι γύρω να μην μας καταλαβαίνουν.

Επίσης, μεγάλο ρόλο παίζουν τα πιστεύω και οι πεποιθήσεις που έχουμε για τις σχέσεις (που και αυτές σε μεγάλο βαθμός τις υιοθετήσαμε από την οικογένεια μας) «όποιος αγαπά παιδεύει», «η καλή σύντροφος είναι δούλα και κυρά» , καθώς και τα κοινωνικά πρότυπα και τα προσωπικά μας βιώματα πχ μετά από μια άδοξη σχέση πιστέψαμε «ότι δεν θα μας ξανά αγαπήσουν ποτέ».

Οι συντροφιές σχέσεις είναι πολύ σημαντικές στη ζωή μας. Όλοι θέλουμε να έχουμε μια σχέση με πάθος, αγάπη, κατανόηση, υποστήριξη όμως αν δεν ασχοληθούμε πρώτα να μάθουμε τον εαυτό μας, να δούμε τι πραγματικά θέλουμε από τον άλλο, αν δεν κατανοήσουμε τα αντιφατικά κομμάτια που κουβαλάμε, που ίσως μας εμποδίζουν στην εύρεση συντρόφου (πχ μη ρεαλιστικά πρότυπα: να είναι ώριμος, νέος, ωραίος, ταξιδεμένος, ευκατάστατος, συντροφικός, δυναμικός- και η λίστα μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον) θα ματαιωνόμαστε ξανά και ξανά και θα κατηγορούμε την κακή μας τύχη, τους άντρες ή τις γυναίκες όλου του πλανήτη, την κρίση ή την άτιμη κοινωνία .

Όλοι μπορούμε και αξίζουμε να έχουμε έναν σύντροφο στη ζωή μας, που θα μας αγαπά και θα μας στηρίζει, που θα προσπαθεί όσο και εμείς για την βελτίωση της σχέσης μας και που μαζί θα απολαμβάνουμε την κάθε μέρα.

Γράφει η Ερα Μουλάκη
Ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια



Πηγή : eramoulaki.gr