Βγες απ’ το χρυσό κλουβί σου

Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε για όλους. Αυτό που θα αγαπήσεις και περισσότερα από όσα έχεις ποτέ δώσει θα θελήσεις να του προσφέρεις, δε θα είναι αυτό που πάντα θα ανταποκριθεί και θα ανταποδώσει την αγάπη σου.

Τι κι αν γεννηθήκαμε όλοι κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό; Διαφορετικά άστρα μας σκεπάζουν. Διαφορετική η όψη του ουρανού που αντικρίζουμε και διαφορετικά τα χρώματά του. Οι αποχρώσεις του ποικίλες κι ο καθένας αντικρίζει τα χρώματα ανάλογα με τη μεριά του κόσμου που τη στιγμή εκείνη μπορεί να βρίσκεται.

Έτσι κι οι σχέσεις μεταξύ μας. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές. Σχέσεις αλληλεπίδρασης και σχέσεις εχθρικές. Πάντα η μία μεριά θα βλέπει τα πράγματα διαφορετικά απ’ την άλλη έστω κι αν η όψη που αντικρίζουν είναι η ίδια η περιγραφή της θα είναι διαφορετική.

Βάναυσες και βασανιστικές οι σχέσεις μεταξύ μας. Προσπαθείς να χτίσεις μα τα αποθέματα εμπιστοσύνης που, πλέον, μας απομένουν είναι λίγα ενώ η καχυποψία κι η υποκρισία κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος. Και κάθε φορά που με περίσσιο υποκριτικό ταλέντο καταφέρνεις να ξεγελάσεις το συνομιλητή σου, φεύγεις έχοντας μέσα σου το αίσθημα του νικητή ενώ τα πνευμόνια σου φουσκώνουν από υπερηφάνεια για την περίτρανη ήττα του.

Μα ο πραγματικά χαμένος της μάχης που δόθηκε δεν ήταν άλλος παρά εσύ. Εσύ που δίστασες τη στιγμή εκείνη να δείξεις τα όσα πραγματικά νιώθεις ενώ τις λέξεις σου τις έντυσες με κουρέλια για να αποκρύψεις την ομορφιά των συναισθημάτων σου. Ο φόβος σου, σε νίκησε. Κι ήταν αυτός ο ίδιος που ενώ μέχρι πριν από λίγο έκανε τα πνευμόνια σου να φουσκώσουν τώρα με κυρτούς ώμους και βήματα νωχελικά σε διατάζει να διαβείς τα μόλις λίγα μέτρα που έμειναν μέχρι να κλειστείς μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού σου.

Εκεί μέσα είσαι ασφαλής να αναρωτηθείς, να ονειρευτείς, να παραδεχτείς τα λάθη σου και να αιτιολογήσεις τις επιλογές σου. Μα το κάνεις ποτέ; Αναρωτήθηκες γιατί αποφεύγεις αυτό που επιθυμείς; Μήπως η επιθυμία σου είναι τόσο ισχυρή που δεν αντέχεις να νιώθεις μπροστά στην έλξη που σου ασκεί σαν ένα μικρό ανήμπορο ανθρωπάκι, ανίκανο να ανταποκριθεί και καταλήγεις να φαίνεσαι ανίκανος να δώσεις;

Τι είναι αυτό που σε τρομάζει περισσότερο; Ο φόβος της απογοήτευσης ή ο φόβος της αγάπης; Φοβάσαι να θέλεις μα περισσότερο φοβάσαι μη χάσεις ή χαθείς. Κι έτσι χάνεσαι. Σαν βιαστικός περαστικός, διαβάτης των δρόμων κι ερευνητής του κόσμου, ψάχνεις κάτι να βρεις, κάτι να δεις, κάτι να μάθεις. Ονειρεύεσαι μέσα στα στενά περιθώρια που σου όρισαν ενώ αρνείσαι να βγάλεις το μαντήλι που δένει τα μάτια σου.

Μνησικακία, δειλία, πάθη κι απωθημένα σε χαρακτηρίζουν μα επιμένεις να λέγεσαι ευτυχισμένος. Χτίζεις με τούβλα που ανάμεσά τους δεν υπάρχει λάσπη να κολλήσουν και με ένα φύσημα τα τείχη θα αποδειχτούν περισσότερο ευάλωτα κι από εκείνου του σπιτιού που χτίστηκε με χόρτα. Διότι, τα τούβλα με τα οποία μέσα σου χτίζεις είναι βαριά και πώς θα καταφέρεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου να τα κουβαλάς, αναρωτιέμαι.

Πώς θα μπορέσεις να ζήσεις αν επιλέγεις να πεθαίνεις μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού σου έχοντας πάντα σύντροφο τη θαλπωρή της οικογένειας; Αν δεν ανοίξεις φτερά, πώς θα πετάξεις; Αν δεν ανοίξεις φτερά πώς θα καταφέρεις ποτέ να γίνεις ένα με τον ουρανό και πώς ο ήλιος θα σε ζεστάνει;

Κλείστηκες μέσα σε ένα κέλυφος κι απ’ έξω έγραψες «προστατευμένος» μην τυχόν και λαβωθείς ποτέ απ’ τις ήττες που σου προετοιμάζει η ζωή. Φοβήθηκες να ζήσεις, να ερωτευτείς και να αγαπήσεις και δεν κατάλαβες ακόμη πως ο δρόμος σου είναι ήδη προδιαγεγραμμένος και καμία νέα πορεία δε χαράζεις. Αρνήθηκες τα ασυνήθιστα και καλοδέχτηκες τον αργό θάνατο των συνηθισμένων. Καλή τύχη!

Γράφει η Κωνσταντίνα Χνάρη



Πηγή : pillowfights.gr