Αν δεν παλέψεις πώς θα νικήσεις;

Σήκω. Πιάσε μου το χέρι και κράτα το σφιχτά. Κράτα με, να σου δώσω ώθηση να ξεκινήσουμε μαζί. Εμπιστεύσου με.

Άσ’ τους άλλους. Ξεχνάς, πόσοι σου έβαζαν εμπόδια; Άνθρωποι που λογάριαζες δικούς σου. Άνθρωποι που θεωρούσες πως σε νοιάζονται. Αυτοί οι ίδιοι ζήλευαν και ροκάνιζαν την ευτυχία σου. Ο χειρότερος εχθρός βρίσκεται εντός των πυλών. Σου ‘χει συμβεί. Το ‘χεις νιώσει στο πετσί σου.

Γι’ αυτό σου λέω, κράτα με σφιχτά και ξεκίνα για το δικό σου μονοπάτι. Άσ’ τους να ωρύονται πως κάνεις λάθος. Ας τους να καταδικάζουν την επιλογή σου. Για σκέψου, ποιοι είναι αυτοί που σε στήνουν στ’ απόσπασμα; Διεκδικούν μ’ αξιώσεις τ’ αλάθητο ή μήπως ξέρουν καλύτερα τα δικά σου «θέλω»;

Και να σου πω και κάτι; Μαγκιά σου και το λάθος. Μαγκιά σου να ματώσεις και να πέσεις. Να συμβεί, όμως, από δικές σου επιλογές, ακολουθώντας το δικό σου δρόμο. Όχι τις επιταγές κάποιων άλλων, όσων φοβήθηκαν ν’ ακολουθήσουν το δικό τους πεπρωμένο κι εκτονώνουν τ’ απωθημένα τους πάνω σου. Μήπως τώρα δεν πονάς κι υποφέρεις; Τουλάχιστον τότε θα το κάνεις βαδίζοντας το μονοπάτι της καρδιάς σου.

Πιάσε με, λοιπόν. Μην καθυστερείς δευτερόλεπτο. Κάθε στιγμή που χάνεται είναι στιγμή χαμένη απ’ το όνειρο που ξέρουμε πως έχεις. Γνωρίζεις πολύ καλά σε ποιο όνειρο αναφέρομαι. Σ’ αυτό που άφησες ημιτελές. Σ’ ένα δρόμο που κραυγάζει, προκειμένου να τον διαβείς ως το τέλος και να δεις πού οδηγεί. Κανένας δε σου εγγυάται πως οδεύει προς την ευτυχία. Αλλά, πόσο ποιο βαρύ θα ‘ναι το τίμημα αν μείνεις για πάντα με την απορία του πώς μοιάζει η δική σου Ιθάκη;

Ξεκίνα, για να ζήσεις όσα δεν πρόλαβες. Όσα σχεδίασες, αλλά μείνανε στη σκέψη και τη φαντασία. Ίσως η φαντασία σου τα τρόμαξε και τοποθέτησαν νάρκες στην πορεία σου. Ξεπερνούσαν, κατά πολύ, όσα τόλμησε ποτέ να ζήσει και να αισθανθεί.

Ξεκίνα, για το πιο όμορφο ταξίδι σου. Ξέρω, δεν είναι εύκολο. Σ’ αυτό το ένα βήμα που πρέπει να κάνεις, σ’ αυτό το ένα τηλέφωνο που πρέπει να πληκτρολογήσεις, σ’ αυτή τη μία λέξη που πρέπει να ξεστομίσεις, εσωκλείεται όλη η δυσκολία του κόσμου. Εσωκλείεται η μάχη με τον εαυτό σου και τους φόβους σου. Αντίπαλός σου, οι προσωπικοί σου δαίμονες. Ο πιο δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος.

Αλλά, ξέρεις κάτι; Γι’ αυτό θ’ αξίζει περισσότερο. Γιατί θα ‘ναι δύσκολο. Γιατί δε θα ‘χεις κάλπικους σύμμαχους. Γιατί θα ‘σαι εσύ και τ’ όνειρό σου. Γιατί μ’ αυτό το βήμα, το βήμα που θα σηματοδοτεί την εκκίνησή σου, θα ‘χεις νικήσει ό,τι σε κρατούσε μακριά απ’ την εκπλήρωση των στόχων σου. Θα ‘χεις νικήσεις τον εαυτό σου, πριν απ’ όλους τους άλλους. Γιατί, θ’ αποδείξεις σε σένα και στον καθένα, πως δεν αποτελείς φερέφωνο κανενός, παρά μόνο του εαυτού σου.

Θα μείνεις κι άλλο καθηλωμένος; Θα συνεχίσεις να ζεις στην αιχμαλωσία διαφορετικών επιθυμιών απ’ τις δικές σου; Σήκω! Ελευθερώσου! Πάλεψε γι’ αυτά που αξίζεις και προπαντός γι’ αυτά που δικαιούσαι.

Αν θα ‘χεις απώλειες; Μα φυσικά και θα ‘χεις! Ποια μάχη είναι αναίμακτη; Κι εδώ μιλάμε για τη μεγαλύτερη μάχη, τη μάχη της ζωής σου. Προτιμάς, ωστόσο, η ζωή σου να ορίζεται απ’ το φόβο των απωλειών ή τη δύναμη των ονείρων σου; Προτιμάς, οι επιλογές σου να καθορίζονται απ’ τις αδυναμίες σου ή απ’ τη δύναμη σου; Αν δεν παλέψεις, πώς θα νικήσεις;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα καλείσαι ν’ απαντήσεις. Σ’ αυτά τα ζητούμενα είσαι υπόλογος. Όχι σ’ όσες τύψεις επιδιώκουν κάποιοι εντέχνως να σου φορτώσουν. Αν δεν το κάνεις άμεσα, αν δεν ξεκινήσεις χθες, κάποια στιγμή θα λογοδοτήσεις. Θα λογοδοτήσεις αποκλειστικά σε σένα. Για τις ευκαιρίες που πέρασαν από μπροστά σου και δεν τις άδραξες. Για τους ανθρώπους που άξιζαν μια θέση στη ζωή σου και τους άφησες να φύγουν. Το σημαντικότερο, όμως, θα λογοδοτήσεις γιατί θα ‘σαι κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που μπορούσες κι άξιζες.

Θα πιάσεις το χέρι μου; Ξεκινάμε;

Γράφει ο Αλέξανδρος Πασσίσης



Πηγή : pillowfights.gr