Μαμά, μπαμπά σας αγαπώ

Όσες φορές ένιωσα αδύναμη, ήσασταν εκεί να με σηκώσετε. Όσες φορές, αγχώθηκα, έκλαψα και πόνεσα, ήσασταν πάντα εκεί να μου απαλύνετε τις πληγές. Όταν τελικά αναρωτήθηκα την αιτία και το λόγο, απλά είπα, πως είναι καθήκον σας γιατί είστε γονείς μου.

Έκανα λάθος, όμως, γιατί ήταν δική σας η επιλογή να με αγαπήσετε, να με προσέξετε, να με φροντίσετε και να μου δώσετε έναν πλούσιο κόσμο ζωής μέσα από τα δικά σας μάτια. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω, να εκτιμήσω και να σας δικαιολογήσω για τις πράξεις σας. Πράξεις για τις οποίες σαν κακομαθημένο παιδί, νευρίαζα, θύμωνα και σας καταλόγιζα ευθύνες, πως δεν ήσασταν σωστοί. Ασκούσα κριτική και δεν καταλάβαινα ότι σας πλήγωνα κάθε φορά. Τα λόγια που έσταζαν φαρμάκι, ήταν λόγια εν βρασμώ, αλλά είχαν αρκετή δύναμη για να σας δημιουργήσουν άγχος, ανησυχία και στεναχώρια.

Έκλεινα την πόρτα πίσω κι ήθελα με οποιοδήποτε κόστος να αρπάξω την ελευθερία μου, να χειραφετηθώ από εσάς και να φανώ ισχυρή στα μάτια της παρέας μου. Όταν η παρέα μου δεν ήταν αξιόπιστη, γιατί μεγαλώνοντας μάθαινα τον εαυτό μου –πόσο μάλλον κι εκείνοι- τότε έτρεχα πίσω μετανιωμένη να εισπράξω θαλπωρή. Προς θεού, ο εγωισμός ήταν τέτοιος που δε χώραγε συζητήσεις, μόνο αγκαλιές. Με ξέρατε από την πρώτη στιγμή, ποια είμαι και πώς θα πορευτώ στη ζωή. Όμως, εγώ κι αν χτύπαγα δεν έπαιρνα το μάθημα μου, ήθελα να σας αντικαταστήσω με φίλους, κολλητούς κι ανθρώπους που τους βάφτιζα αδέρφια. Δημιουργούσα μια άλλη οικογένεια γιατί ήθελα διακαώς να αφήσω τη δική μας. Αυτή που ήταν αληθινή και προπαντός, εξ’ αίματος.

Η αντίδραση μου πάντα ήταν αυτή που ήθελε να σας διαψεύσει ότι δε με ξέρετε. Όταν σας άκουγα να μιλάτε για μένα, σε οικογενειακούς φίλους και μη, έμενα πάντα έκπληκτη και με το στόμα ανοιχτό θαύμαζα όλα αυτά που είχατε συμπεράνει για μένα. Ούτε αυτό μου έφτανε για να καταλάβω, ότι απ’ τα πρώτα βήματα της ζωής μου, γνωρίζατε ποια είμαι. Ειρωνική, όπως πάντα, δε σας υπολόγιζα και δε έπαιρνα σοβαρά τις δικές σας απόψεις. Το μόνο που αναγνώριζα ήταν ο,τι είχατε εμένα κι αυτό ήταν όλο. Κατά τη δική μου κρίση –λάθος- πίστευα ότι είσαστε πολύ λίγοι μπροστά μου για να ξέρετε τι θα πει ζωή. Σε κάθε σας κίνηση απέρριπτα, δε σας υπολόγιζα, ήσασταν λάθος σ’ όσες προσπάθειες κι αν είχατε καταβάλει για να με προσεγγίσετε. Ήταν το παιχνίδι της γάτας που η γάτα δε γίνεται φίλη, μόνο χάδια δέχεται κι αν ενοχληθεί αρκετά θα ορμήσει. Κάπως έτσι ήταν η δική μου συμπεριφορά απέναντί σας.

Εδώ, όμως, στην πορεία της ζωής, έμαθα εσάς. Τώρα που έγινα γονιός κατάλαβα τη δική σας συμπεριφορά όλα αυτά τα χρόνια. Η ίδια η ζωή, με τιμώρησε για αυτά που τόσο καιρό ήξερα να έχω τον πικρό λόγο στα χείλη μου. Δε χάθηκε η ευκαιρία, ούτε ο χρόνος για να τρέξω κοντά σας, να σας πω ότι σας αγαπάω με όλο μου το είναι. Τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να εκτιμήσω, όλα αυτά που μου δόθηκαν χωρίς να τα ζητήσω. Ναι, τώρα κατάλαβα τη δική σας παρουσία και πόσο έξυπνα και σωστά με μεγαλώσατε.

Είστε άξιοι γονείς και σας το αναγνωρίζω τελικά. Τα δικά σας λάθη πλέον, είναι πταίσματα στα δικά μου μάτια. Το έργο σας, μιλάει από μόνο του. Σας θαυμάζω ακόμα περισσότερο γιατί, με αφήσατε ελεύθερη, να κάνω τη ζωή που τόσο ήθελα. Πληγώθηκα, πόνεσα, έκανα λάθη μη αναστρέψιμα και εξακολουθήσατε να έχετε αυτή τη στάση απέναντί μου. Ήσασταν θεατές, δεν είχατε κρίση κι άποψη για τις πράξεις μου. Περιορισμένη συμπεριφορά, με μια κριτική που όταν τη ζητούσα, τη δίνατε. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Φαινομενικά, αυτό χρειαζόμουν για να συνετιστώ, καλά να πάθω, λοιπόν, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μάθω τι θα πει ζωή.

Τελικά, ωρίμασα και μόνη μου τιθάσευσα το αγρίμι μέσα μου. Έμεινα μόνη και κατάλαβα τις αξίες σας. Έπρεπε να κάνω τη δική μου διαδρομή, να υποστώ το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας για να ξεχωρίσω τους κινδύνους που παραμόνευαν σε κάθε μου κίνηση. Ήταν να γίνει έτσι, δε θα μάθαινα αλλιώς. Είμαι «άφωνη» πλέον, δεν έχω λόγια για να περιγράψω το συναίσθημα που νιώθω μέσα μου. Νιώθω ευλογία, που δε χάθηκε ο χρόνος και μπορώ ακόμα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Δεν είναι αργά, για να κλαίω γοερά. Είμαι πανευτυχής που θέλω, μπορώ κι είσαστε ακόμα κοντά μου.

Μια αγκαλιά θέλω να σας δώσω, να τα διαγράψουμε όλα και ψιθυριστά να σας πω ότι σας αγαπώ. Εκεί που γαληνεύει η ψυχή, θέλω να σωπάσουμε μαζί και να αφήσουμε τα συναισθήματα να μας καθορίσουν τη συνέχεια.

Γράφει η Αλεξάνδρα Τσότσου



Πηγή : pillowfights.gr