Παρακαλείται ο τελευταίος, να σβήσει τη φλόγα..

Και κάπως θες να πεις μια καλημέρα.

Παράξενος ο συνδυασμός.. καλή – μέρα. Πώς;

Μια γκρι μέρα, μια εκκοφαντικά σιωπηλή μέρα.

Άλλη μια εικόνα από φωτιές. Άλλη μια εικόνα των πυροσβεστών – ηρώων. Άλλη μια εικόνα τρομαγμένων ματιών και πονεμένων ψυχών.

Καλή – μέρα.. πώς να την πεις; Πώς να την εννοείς;

Κάποιες φορές, αρκεί μόνο η σιωπή.

To πράσινο έγινε μαύρο. Στην πυρρά μαζί με την αθωότητά μας, μαζί με την ενσυναίσθηση, μαζί με την αγάπη προς εαυτόν και αλλήλους.

Δεν χάνουμε το πράσινο, χάνουμε την ελπίδα.

Τσιτάτα.. “εσύ να είσαι καλά”.. όχι φίλε, δεν θα είναι καλά. Δεν αντέχει η ψυχή κι η τσέπη πάντα για να ξαναχτίσεις από την αρχή.

Κι αν δεν έχεις τι να πεις.. σώπα. Δεν είναι κακό.

Σώπα.. κάποιοι θρηνούν ανθρώπους, μνήμες κι όνειρα.. Κάποιοι αγωνιούν, παρακαλούν..

Πώς το έγραψε χθες η εξαίρετη Μαρία Λεμονιά; “Έχει καεί η Αττική, η ειλικρίνειά μας, η ηθική μας. Έχει καεί η αγάπη για τους εαυτούς μας, τον συνάνθρωπο και τον τόπο. Απανθρακώθηκε το μυαλό μας. Διαβάζουμε Μπουκάι, κάνουμε meditation, είμαστε vegan αλλά τρώμε τις σάρκες μας. Σε μια κοινωνία που καίγεται κι έχει πάρει τον κατήφορο, εμείς λόγω υπερμετρωπίας, βλέπουμε ως ανήφορο. Παρακαλείται ο τελευταίος, να σβήσει τη φλόγα”

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πηγή : loveletters.gr