Στην ζωή αξίζει να βουτάς με τόλμη, πάθος και θάρρος!

Το να τολμάς είναι αρετή.

Μεγάλη.

Το να υπεραναλύεις ένα πρώτο βήμα και να μην το παίρνεις πότε, είναι αδυναμία.

Τεράστια.

Το πως η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς το ‘χεις ακούσει, φαντάζομαι. Το έχεις εμπεδώσει, όμως; Όσοι τολμάνε να βάλουν το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να κάνουν εκείνο το πρώτο βήμα στον δρόμο προς το όνειρο, βρίσκουν μετά τους εαυτούς τους να κάνουν άλματα στον ίδιο δρόμο, ακόμη κι αν αυτά είναι μετ’ εμποδίων. Τα όνειρα έχουν τον τρόπο να ρυθμίζουν τη ρότα μας όταν νιώθουν ότι τα κυνηγάμε.

Πολλοί άνθρωποι αρέσκονται στο να ζουν και να πράττουν μέσα από το περιθώριο των σελίδων της ζωής, ποτέ έξω, στην ατροφική και άγονη εκείνη περιοχή που ονομάζεται “ζώνη άνεσης” (comfort zone). Εκεί μέσα, τα όνειρα πεθαίνουν και οποιαδήποτε υποψία τόλμης αργοσβήνει, μέχρι στο τέλος να μηδενιστεί. Ο θάνατος ενος ονείρου ισοδυναμεί με εκούσια θανάτωση ενός κομματιού από τη ψυχή του ονειροπόλου. Μπορεί να μη μιλά ούτε και να απαιτεί, να είναι μικρό και βαθιά κρυμμένο και να μη φαίνεται, μα δεν παύει να αποτελεί μέρος του πολυσύνθετου μωσαϊκού της ψυχής, κι ο,τι είναι της ψυχής, είναι και εξ ορισμού πολύτιμο, οπόταν πρέπει να διαφυλάσσεται σαν κόρη οφθαλμού.

Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που ζουν έξω από τα περιθώρια, στη ζώνη της αβεβαιότητας και του κινδύνου, μα συνάμα και της περιπέτειας αλλά και της ψυχικής ζωτικότητας. Παίρνει η ψυχή εκεί έξω, ανάβει. Νιώθει φωτιά και λάβρα να μαίνονται στα ενδόμυχο έγκατά της. Το χρυσόψαρο αρχικά σοκάρεται όταν μετακινηθεί από ένα μικρό μπολ σε ένα άλλο πιο μεγάλο, μα μετά ξαναβρίσκει τον εαυτό του και εγκλιματίζεται στο νέο του περιβάλλον. Ξέρεις τι άλλο συμβαίνει στο χρυσόψαρο αυτό; Μεγαλώνει. Σε μέγεθος. Ίσως και σε ψυχή. Η καρδιά του πάντως σίγουρα ακολουθεί αυτή τη μεγεθυντική τάση. Κι όταν επέλθει η προσαρμογή και το χρυσόψαρο καθησυχαστεί και καταλάβει πως, τελικά, δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα έξω από τα περιθώρια μα, τουναντίον, αυτή η νέα, πρωτόγνωρη ζώνη είναι επωφελής για τη ψυχή του, τότε αρχίζει να κάνει όλο και πιο μεγάλες σκέψεις – πρώτα μεγαλύτερο μπολ, έπειτα ενυδρείο, κατόπιν μια λίμνη, ένα φράγμα, ένας ποταμός και, στην τελική, η πιο ονειρικά τρομαχτική ζώνη από όλες, ο ωκεανός. Τα όνειρα τρέφουν όνειρα, σαν βλαστοκύτταρα τοποθετημένα πλάι -πλάι, κι όταν αρχίσει η διαδικασία μετουσίωσης του πρώτου, εκείνο το αρχικό βήμα που λέγαμε, τότε εκκινεί μια αλυσιδωτή αντίδραση μέσω της οποίας υλοποιείται το ένα όνειρο μετά το άλλο.

Εμείς οι άνθρωποι δεν διαφέρουμε και πολύ από τα χρυσόψαρα. Φοβόμαστε να αλλάξουμε μπολ, ίσως και να τρέμουμε στην ιδέα, μα όταν πέσουμε στα νερά και αναγκαστούμε να κολυμπήσουμε, τότε αντιλαμβανόμαστε τα τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης που διαθέτουμε.

Να σου πω τι ενεργοποιεί αυτά τα αποθέματα ή το έχεις ήδη καταλάβει;

Αυτό ακριβώς – η τόλμη.

Να τολμάς, λοιπόν. Όσο παγωμένα ή άγρια κι αν είναι τα απέναντι νερά, να ξέρεις πως είσαι πιο δυνατός από αυτά, εσυ και η ανάγκη σου να κάνεις το όνειρο πραγματικότητα. Όταν αναγκαστείς να κολυμπήσεις θα δεις, θα καταλάβεις ότι στο εσωτερικό του στέρνου σου κρύβεται ενα τεράστιο οπλοστάσιο το οποίο σε περιμένει να το αξιοποιήσεις. Να τολμάς, όμως, να πέφτεις στα νερά προτού σε σπρώξει ξένο χέρι, γιατί έτσι θα γνωρίζεις από πριν πως, και τον ωκεανό να θελήσεις να διασχίσεις κολυμπώντας, θα πέσεις μέσα μεμιάς και με το χερι στη ψυχή θα το πετύχεις.

Τι περιμένεις, λοιπόν. Πήδα!

Γράφει ο Σπύρος Γιασεμίδης

Πηγή : loveletters.gr