Όλοι οι έρωτες αρχίζουν και τελειώνουν μ’ ένα τραγούδι

Λένε ότι αν κοιτάξεις την playlist κάποιου, θ’ αποκαλύψεις πολλά πράγματα για το χαρακτήρα του. Επεκτείνοντας τη σκέψη αυτή θα ‘λεγα ότι κοιτάζοντας τα αγαπημένα τραγούδια κάποιου, βρίσκεις σ’ αυτά δικές του στιγμές, αναμνήσεις αλλά και συναισθήματα.

Υπάρχουν τραγούδια που τ’ ακούσαμε για λίγο και μετά τα ξεχάσαμε κι υπάρχουν άλλα που τα φυλάξαμε στις αγαπημένες μας λίστες στο Youtube ή στο κινητό μας για να τ’ ακούμε πάντα. Κάποια απλά μας αρέσουν κι άλλα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή μας και καταστάσεις που βιώσαμε, άσχημες ή όμορφες. Αναμνήσεις κι αισθήματα που ξυπνούν απ’ τα παιδικά μας χρόνια, τα σχολικά κι αργότερα τα φοιτητικά, από οικογενειακές συγκεντρώσεις αλλά κι από έρωτες που μας σημάδεψαν για πάντα.

Σχεδόν κάθε έρωτας αρχίζει και τελειώνει μ’ ένα τραγούδι. Το πρώτο τραγούδι που ακούτε μαζί ή αφιερώνετε ο ένας στον άλλο ή που σημαδεύει κάποια σημαντική στιγμή στην αρχή της σχέσης σας και καταλήγει να είναι το δικό σας τραγούδι. Και το τελευταίο τραγούδι που ακούτε πλέον χωριστά κι αφιερώνετε ο ένας στον άλλο για να πείτε το ύστατο αντίο.

Αυτά τα τραγούδια μένουν στην playlist μας για καιρό ή και για πάντα. Πότε τα βάζουμε στο replay δίνοντας ένταση στον πόνο και στα δάκρυα, πότε αλλάζουμε σταθμό κάθε φορά που τυχαία τ’ ακούμε. Κι όταν ο καιρός περάσει μένει απλά ένα γλυκόπικρο συναίσθημα ή ένα γρήγορο, σχεδόν αδιάφορο flashback αν έχουμε προχωρήσει.

Θυμάμαι σαν όνειρο, θα έχουν περάσει και 7 χρόνια από τότε. Δεν ήξερα ακόμη ότι ήταν έρωτας. Ήξερα μόνο ότι αυτό που έβλεπα κι άκουγα μου άρεσε περισσότερο απ’ όσα είχα συναντήσει στη ζωή μου. Ακούγαμε ένα τραγούδι ερωτιάρικο και παλιομοδίτικο. Ήταν αυτό της Άλκηστις Πρωτοψάλτη που έλεγε «Ζήτα μου ό,τι θες». Δεν το έχω ξανακούσει ποτέ νομίζω από τότε που χωρίσαμε. Δεν έτυχε, δε θυμάμαι κιόλας.

Άρχισα να το τραγουδάω, ανταλλάξαμε αυτή τη βαθιά ματιά που μ’ έκανε πάντα να ντρέπομαι και να σκύβω το κεφάλι και κάτι ξεκίνησες να λες. Ποτέ δε με άγγιξε εκείνο το τραγούδι. Πάντα το θεωρούσα πολύ υπερβολικό κι ονειροπαρμένο. Όμως, όταν το τραγούδησες εσύ, το αγάπησα. Όπως κι όλα τα τραγούδια που σ’ άρεσαν, όπως όλα που είπαμε μαζί, εγώ παράφωνα κι εσύ τόσο υπέροχα.

Πέρασε καιρός μέχρι η φιλία να γίνει έρωτας και πέρασε καιρός μέχρι ο έρωτας να ξαναγίνει φιλία, η φιλία μίσος και μετά τίποτα. Οι άνθρωποι αλλάζουμε, οι ζωές μας αλλάζουν, οι δρόμοι μας χωρίζουν, όμως τα τραγούδια μένουν πάντα τα ίδια. Η μουσική παγώνει το χρόνο και τονώνει τα συναισθήματά μας, γι’ αυτό εξάλλου τη χρειαζόμαστε. Σκεφτείτε πόσο βαρετή κι αδιάφορη είναι μία ταινία χωρίς μουσική επένδυση. Έτσι θα ήταν κι οι στιγμές μας χωρίς αυτήν.

Τώρα σε αποχαιρετώ με το ίδιο τραγούδι, ελπίζοντας ότι ίσως μέσα στο μίσος σου κάτι να έχει μείνει καλό που να με θυμίζει. Και μαζί μου θα κουβαλώ τα τραγούδια μας. Αυτά που πάγωσαν τον χρόνο στις πιο όμορφες κι άσχημες στιγμές μας. Αυτά δε θα τα μοιραστώ ποτέ με κανέναν άλλο. Θα μείνουν πάντα δικά μας κι αναλλοίωτα στο χρόνο να συνεχίζουν να μου χαρίζουν τα γέλια και τις λύπες που εσύ δεν είχες ποτέ πια χρόνο να μου χαρίσεις.

Κάθε έρωτας αρχίζει και τελειώνει μ’ ένα τραγούδι. Έτσι κι ο δικός μας έρωτας. Ελπίζω να θυμάσαι…

Συντάκτης: Πράξια Αρέστη



Πηγή : pillowfights.gr