Για εκείνη την αγκαλιά που σε κρατάει και δεν σε αδειάζει..

Ένα κενό μήνυμα.

Αυτό έμεινε στο τέλος.

Ένα “γιατί” κι ένα μήνυμα σου κενό.

Χωρίς λέξεις, χωρίς τίποτα.

Λευκό, άδειο, για να βάλω εγώ εκεί μου είπες ότι θα με καθησύχαζε. Ότι θα με έκανε να νιώθω καλύτερα.

Μόνο που καμία λέξη δεν μπορεί τώρα να με κάνει να νιώσω καλύτερα.

Δεν με νοιάζει αν έφυγες με αξιοπρέπεια, με καθαρές εξηγήσεις ή με το κεφάλι ψηλά.

Με νοιάζει που έφυγες τη στιγμή που εγώ σου ζήταγα να μείνεις.

Με νοιάζει που δεν μας έδωσες την ευκαιρία, στο όνομα ενός κύκλου που δεν έκλεισε.

Με νοιάζει που δεν μπήκες καν στον κόπο να με πουλήσεις, με άφησες στα αζήτητα, ούτε καν στις εκκρεμμότητές σου.

Ένα μήνυμα κενό λοιπόν, χωρίς λέξεις αποχαιρετισμού, χωρίς συγγνώμη, χωρίς εξήγηση.

Όμως ναι, σωστά, εξήγηση δεν όφειλες ποτέ γιατί την είχες δώσει εξ’ αρχής.

Προδιαγεγραμμένο παρόν, προμελετημένο τέλος, , προτετελεσμένος πόνος!

Ώρα σου καλή λοιπόν, για εκεί που διάλεξες, για εκεί που λες ότι ανήκεις.

Ώρα σου καλή κι ας αφήσαμε εκείνη τη σοκολάτα μισή..

Και ποιος ξέρει, εκεί όπως έχεις πάρει πάλι το δρόμο σου, μπορεί να νιώσεις πως καμιά φορά αξίζει να υπάρχεις κάπου αληθινά.

Για το ποια χέρια αξίζουν να σε αγγίζουν. Ποια χείλη αξίζουν να αφήνουν στο σώμα σου σημάδια. Ποια αγκαλιά σε κρατάει και δεν σε αφήνει, δεν σε αδειάζει, ακόμα και τις στιγμές που μπορεί να μην το αντέχεις.

Πως αξίζει η ζωή, όχι για το πού ανήκεις, αλλά για το πού αξίζεις *

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Πηγή : loveletters.gr