Τώρα πια, σου χαμογελάω ξανά..

Κάποτε χαμογελούσα χωρίς να φοβάμαι. Έκανα βουτιές στη θάλασσα γεμίζοντας αέρα τα πνευμόνια με μάτια ανοιχτά στο βυθό. Ήταν η καλύτερή μου να πηγαίνω στη θάλασσα, να τσαλαβουτάω στα νερά της και να νιώθω την καυτή άμμο να ροκανίζει τις πατούσες μου. Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ αν η θάλασσα ήταν κρύα. Έπαιρνα φόρα και έπεφτα ολοταχώς στην αγκαλιά της.

Και τώρα μου αρέσει πολύ. Αγγίζει το πνεύμα μου και μαλακώνει τις πληγές της ψυχής. Μπορεί και με ακούει, χωρίς να με κρίνει. Με βλέπει που ανεβάζω πυρετό μέσα μου και με τη δροσιά της με γαληνεύει. Με ξέρει καλά και δε γελά με τη ζωή μου, με αποδέχεται όπως είμαι με τα φωτεινά και τα θαμπά χρώματά μου.

Πάει όμως καιρός από τότε που ανταμώσαμε οι δυο μας. Κάθε φορά υποχρεώσεις και δικαιολογίες στέκονται στο δρόμο μας. Και ας είναι δυο βήματα απόσταση, πάντα κάτι θα βρεθεί να εμποδίσει τη συνάντησή μας. Μπορεί βέβαια και να το κάνω επίτηδες, δε ξέρω. Ίσως να φοβάμαι τις αντιδράσεις από τότε. Έχω αλλάξει συμπεριφορά με τον κόσμο και αυτό με κάνει να ανησυχώ. Λες να άλλαξα και μαζί της;

Θέλω να κρατήσω τις όμορφες αναμνήσεις μεταξύ μας. Τις ατέλειωτες ώρες που η ζέστη χτυπούσε κόκκινο κι εκείνη με δρόσιζε για να με κρατήσει κοντά της. Τις νύχτες που η αρμύρα χαλούσε την ψάθα κι εκείνη μου τραγουδούσε χορεύοντας με τα βότσαλα. Ήταν πάντα κοντά μου κι εκεί την παραδέχομαι σε όλα της. Όμως τώρα θα μπορέσει να με ακούσει; Να με ηρεμεί όπως και τότε;

Πρέπει να το πάρω απόφαση και να αφήσω τις δικαιολογίες. Στο τέλος θα με ξεχάσει και δεν θέλω να φτάσω ως εκεί. Θα πάω να τα βρούμε οι δυο μας. Θα ξεγυμνώσω τη ψυχή, θα φορέσω τα καλά μου και θα αναμετρηθούμε όπως και τότε. Δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι. Το πήρα απόφαση!

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Πηγή : loveletters.gr