Να δίνετε αγκαλιές άνθρωποι!

Γράφει η Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου.

Να δίνετε αγκαλιές και να τις ζητάτε. Χωρίς ντροπή.

Έχει υποδοχείς το ανθρώπινο σώμα που είναι ανοιχτοί για άλλα σώματα, για άλλες αισθήσεις. Δε θα μιλήσουμε για κουμπώματα και ξεκουμπώματα. Όλες οι αγκαλιές κουμπώνουν το ίδιο όταν τις έχεις ανάγκη.

Να δίνετε αγκαλιές άνθρωποι, ακόμη κι όταν δεν έχετε πάρει από μικροί ή δε μάθατε έτσι.

Γιατί μαθαίνονται οι αγκαλιές, μη σου φαίνεται περίεργο. Είναι κάτι σαν συνήθεια, με την καλή, όχι τη σκουριασμένη έννοια, που την αποκτάς κι έπειτα δε σε αφήνει ποτέ. Είναι κάτι σαν τρόπος ζωής.

Είναι ψυχικός εφοδιασμός η αγκαλιά που και ψυχικά γεμάτος να νιώθεις, έχει μία μαγική δύναμη που σε κάνει να τη χρειάζεσαι και πάλι.

Μη φοβάσαι τους ανθρώπους, πλησίασε κι αγκάλιασέ τους. Έτσι μπορείς να τους μάθεις και πιο γρήγορα. Μπορείς να ακούσεις λίγο καθαρότερα τους χτύπους της καρδιάς τους ή το ρυθμό της ψυχής τους. Ενεργοποιούνται οι αισθήσεις σου όλες και χορεύουν με τις δικές τους. Είναι ένας τρελός χορός η αγκαλιά, δεν είναι στατική, μη σε ξεγελά.

Η αγκαλιά είναι επικοινωνία. Ζεστή κι ανθρώπινη. Κρίμα να συνηθίζουν τα σώματα με ξερές και στεγνές επικοινωνίες. Κρίμα τα χέρια να πετάγονται άτσαλα από ‘δω κι από ‘κεί. Κρίμα κι άδικο ό, τι χρειάζεσαι να μην τολμάς να το λες.

Είναι από τα πιο πολύτιμα και ταυτόχρονα τα πιο ανέξοδα δώρα που μπορείς να κάνεις και να δεχτείς.

Βαριέμαι να σου μιλήσω πρακτικά. Δε θέλω οι άνθρωποι να μάθουν να αγκαλιάζονται, για να μειώσουν τα άγχη, την αρτηριακή πίεση και να φτιάξουν την ψυχολογία τους. Οι αγκαλιές είναι πλασμένες να γίνονται πηγαία κι αυθόρμητα. Δεν έχουν σκοπό, πόσο μάλλον τόσο εγωτικό. Δε σχετίζονται με τη λογική, δεν προγραμματίζονται και δεν ορίζονται. Είναι αναρχικές κι ελεύθερες οι αγκαλιές, σαν τα πουλιά. Και φωλιάζουν πηγαία και ζεστά κάθε που το έχουν ανάγκη.

Να αγκαλιάζεστε άνθρωποι. Να μη φοβάστε τους ανθρώπους γύρω σας. Μας μεγάλωσαν με φοβίες, με σκοπό σήμερα να μάθουμε να δημιουργούμε άμυνες απέναντι στο διαφορετικό και να μην το πλησιάζουμε. Μας μεγάλωσαν βιαστικά, στο πόδι, με άγχος, άρπα-κόλλα, και μέσα στην καθημερινότητά μας ξεχάσαμε να προσθέσουμε μια αγκαλιά. Είπαμε «δεν έχουμε χρόνο για τέτοια», μας παρέσυρε η μάζα που τρέχει άρρυθμα κι είναι σκυμμένη κάτω. Σαν να ντρέπεται μοιάζει ο κόσμος. Σαν να ντρέπεται γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που θέλει.

Δε θα σε πούνε γλυκανάλατο και τρυφερό, ούτε εσένα συναισθηματική κι ευαίσθητη, αν ζητήσεις μια αγκαλιά. Κι αν σε πούνε, τι σε νοιάζει; Γιατί να είσαι ένοχος που αισθάνεσαι; Εσύ συνέχισε να αγκαλιάζεις σφιχτά. Γιατί είναι μεταδοτικό. Και θα σε αγκαλιάσουν ακόμη πιο σφιχτά.

Σκίστε τις έρευνες του κόσμου όλου, μη δίνετε αγκαλιές αν είναι να ακολουθήσετε tips και βήματα. Δε με νοιάζει τι χημικές αντιδράσεις γίνονται μέσα στο αίμα ή μέσα στον εγκέφαλό μου όταν αγκαλιάζω. Δε με νοιάζουν οι οξυτοκίνες κι όλες οι ορμόνες που εκκρίνονται μέσα μου.

Μην ψάχνετε να βρείτε λόγους να αγκαλιαστείτε, δημιουργείστε τους. Μη φοβάστε να μοιραστείτε. Κι όταν σας ζητάνε αγκαλιά να απαντάτε όπως η Δημουλά, μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.

Πηγή : balaoritoustreet.tumblr.com