Εκείνες οι γυναίκες που συμφιλιώθηκαν με τη μοίρα τους

Γυναίκες του μόχθου... γυναίκες που μεγάλωσαν μέσα στη φτώχεια και στη στέρηση. Γυναίκες που γεννήθηκαν κόρες κι αδελφές, για να περάσουν σε άλλα χέρια και να γίνουν σύζυγοι και μανάδες. Η γενιά των γιαγιάδων και των μανάδων μας.

Γυναίκες που δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει η λέξη «υπέρβαση» κι όμως την υπηρέτησαν με τη ζωή τους όσο πιο πιστά μπορούσαν. Γιατί αυτός ήταν ο ρόλος που πίστευαν ότι τους όρισε η μοίρα. Να αγαπούν, να δίνονται, να υπηρετούν, να ανέχονται, να σιωπούν, να κρατάνε με νύχια και με δόντια την οικογένεια τους όρθια, με αξιοπρέπεια και με τιμή.

Γυναίκες που δε διεκδίκησαν ποτέ το δικαίωμα στο όνειρο που τους αναλογούσε, που δεν έκαναν τη μεγάλη ή μικρή επανάστασή τους. Πολλές από αυτές είδαν τη ζωή τους ρημαδιό, ένιωσαν τον εξευτελισμό στο κορμί και στην καρδιά κι όμως ένιωθαν ότι ανήκαν εκεί που η ζωή τους κράτησε μια θέση. Τη μοίρα τους την αποδέχτηκαν με την καρδιά σφιγμένη, αλλά με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να ράγισε το μέσα τους, αλλά κρατούσαν καλά κολλημένα τα κομμάτια του πάνω τους.

Και σχεδόν τίποτα από αυτά δεν τους αναγνωρίστηκε ως προσφορά ή ως αυτοθυσία. Γιατί όλα όσα εμείς οι νεότερες διαπραγματευόμαστε στα όρια της δικής μας οικογένειας, για εκείνες ήταν αυτονόητα και δεδομένα. Για εκείνες μόνο έτσι έπρεπε να λειτουργεί μια γυναίκα και μια μάνα. Γι’ αυτόν τον ρόλο γεννήθηκαν και μ’ αυτόν τον ρόλο πορεύτηκαν στη ζωή τους. Τον μόνο ρόλο που γνώρισαν και τον μόνο που τους έμαθαν ότι τους ταιριάζει.

Είναι άστοχο να το κρίνουμε από οποιαδήποτε κοινωνιολογική πλευρά. Ούτε καν από το πώς εμείς οι κόρες ή οι εγγόνες τους αντιλαμβανόμαστε πια αυτόν τον ίδιο ρόλο και τις προεκτάσεις του. Δεν έχει καμιά σημασία να καταλάβουμε. Και ίσως να μην καταλάβουμε ποτέ.

Η αγάπη, ο σεβασμός και ο θαυμασμός μας προς τις σημαντικές αυτές γυναίκες της ζωής μας δε χωράνε σε κανένα καλούπι. Αποτυπώνεται στην καρδιά, στο βλέμμα και στα λόγια μας μαζί με ένα μεγάλο «ευχαριστώ!».

Ένα «ευχαριστώ» για το δώρο της ζωής κι ένα δεύτερο γιατί μας έδειξαν τον τρόπο να πορευτούμε στη ζωή μας, με τη στοιχειώδη έστω αξιοπρέπεια και ανθρωπιά, ως σύντροφοι και ως μανάδες. Στον δικό μας ρόλο ως γυναίκες – έτσι όπως μας τον όρισε η μοίρα της δικής μας γενιάς.

Πηγή : enfo.gr