Σήμερα δεν είμαι «Ελληνίδα»

Αποποιούμαι την όποια σχέση μου μ' ένα έθνος που φθονεί, οχλαγωγεί και ανοήτως υποφέρει απ’ τα δικά του τα δεσμά. Δεσμά, μια άγονη προγονοπληξία, η καθαρότητα της ταυτότητάς του και η προσπάθεια βίαιης λεκτικής ή σωματικής επιβολής της υπεροχής του. Υπεροχής; Δεν μου χει απομείνει ίχνος λογοτεχνικής διάθεσης για φτιασιδώματα, δεν εξωραΐζεται βλέπεις η ανοησία, ούτε η βία κι ο ρατσισμός, ακόμη κι αν όπως λένε αφορά μια μερίδα του ελληνικού κοινωνικού ιστού.

Το παρελθόν αγκάθι, το παρόν ντροπή και το μέλλον…

Σήμερα, νιώθω άνθρωπος, και μ’ αρέσει. Συμπάσχω και συμπονώ ως άνθρωπος, αγαπώ ως άνθρωπος, εξεγείρομαι και εναντιώνομαι ως άνθρωπος, δυσανασχετώ και ωρύομαι ως άνθρωπος απέναντι σε ανθρώπους.

Πάντα με γνώμονα τον άνθρωπο, δυνατό, ισχυρό, αδύναμο ή ατελή, όχι ηλίθιο. Το τελευταίο χαρακτηριστικό δεν το αποδέχομαι. Πείτε το αδυναμία, άλλοι επίγνωση, ή όπως αλλιώς θέλετε. Η ηλιθιότητα ως χαρακτηριστικό ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν, πώς να την ενστερνιστώ; Και άπαξ και την αποδεχθείς αυτόματα την αποδέχεσαι και ως λογική αυτόματη εξήγηση-δικαιολόγηση συμπεριφορών που σε τίποτα δεν ωφελεί τη βίωση της ανθρώπινης ύπαρξής σου.

Σήμερα, πέφτουν πάνω μου κουβάδες παγωμένου νερού. Ο ένας με κάνει πρόσφυγα, ο άλλος άρρωστη, ο άλλος μ’ αφήνει λειψή, ο άλλος μου δίνει χαρά απρόσμενη, ο άλλος με ξυπνάει…

Πηγή : enfo.gr