Μπορώ να συγχωρεθώ ύστερα απ’ αυτό;

Η μάνα ήταν ανήμπορη ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Ακίνητη και διπλωμένη με τα γόνατα μαζεμένα στη κοιλιά και το βλέμμα απλανές, πονεμένο και σβησμένο από ζωή. Οκτώ δεκαετίες αγωνίστηκε μονάχη της, όσο λίγοι άνθρωποι, για να διαθρέψει και να προστατέψει την εξαμελή οικογένειά της, με τον άντρα της από πολύ νωρίς ανάπηρο και ανίκανο για βαριές δουλειές.

Επί 85 χρόνια έδινε, έδινε, και δεν ζήτησε ποτέ! Τώρα ήρθε η στιγμή που πρέπει να δεχθεί βοήθεια από τα τέσσερα παιδιά της. Αυτό την πληγώνει! Αυτή η λέαινα να χρειάζεται να την φρο-ντίζουν άλλοι; Απίστευτο και αδύνατο για αυτήν! Την θλίβει, την πονάει πολύ αυτό.

Καθώς είναι διπλωμένη και ανήμπορη, βυθισμένη μέσα στον πόνο και στις σκέψεις της ανά-γκης, ακούει την εξώπορτα να ανοίγει και βήματα που δείχνουν ότι το ένα πόδι του επισκέπτη σέρνεται λιγάκι. Σκιρτάει η καρδιά της. Ήρθε να την επισκεφτεί ο μεγάλος της γιος. Ίσως ήρθε να την κάνει λίγη παρέα, να την συντροφέψει στην μοναξιά. Ίσως να της τείνει χέρι βοήθειας που τό-σο ανάγκη το έχει πια. Μα όχι! Κάτι άλλο θα συμβεί.

Μπαίνει στο δωμάτιο ο μεγάλος της γιος και αρχίζει να της μιλάει για περιουσιακά θέματα και διεκδικήσεις ανόσιες και πονηρές. Στο τέλος καταλήγει να τη βρίζει, να την προσβάλλει, να την απειλεί: «Είσαι φίδι κολοβό!», «θα χυθεί αίμα», κ.α. πολλά. Η μάνα ανήμπορη και με απορία κοι-τάζει το γιό της με μάτια θολά. Πονάει τριπλά. Ο γιός αδίστακτα στάζει το δηλητήριο στης μάνας την εύθραυστη ψυχή. Ευάλωτη και τρωτή καθώς είναι στην κλίνη του ασθενή, την δολοφονεί σι-γά-σιγά, λεπτεπίλεπτα και πονηρά. Πόση θρασυδειλία και νοσηρό μυαλό χρειάζεται για να πλη-γώσεις έναν που κείτεται αδύναμος, σωριασμένος σε ένα κρεβάτι ασθενικό; Και αν είναι η μάνα σου ο άνθρωπος αυτός; Είναι το τέλειο έγκλημα. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τη δολοφονία αυτή. Εκείνη τη στιγμή σωτήρια εμφανίζεται ο τρίτος γιος της μάνας, Απ’ όσα έχω ακούσει, κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα θαρρώ.

Ποια είναι η μάνα αυτή, και ποιος ο γιος που τόλμησε το μιαρό βήμα αυτό, στη δολοφονία της ψυχής της ίδιας του της μάνας να προβεί;

ΕΣΥ! Εσύ που αποτόλμησες ανόσιο και βέβηλο έργο αισχρό. Εσύ που μπόρεσες να στάξεις δηλητήριο καυτό στης μάνα σου την ψυχή. Σκέφτηκες ποιος είσαι και τι είσαι εσύ; Σκέφτηκες τι πήρες και τι έδωσες; Έκανες σύγκριση τον εαυτό σου με της μάνας σου τη ζωή; ΌΧΙ!

Ας κάνουμε την σύγκριση εδώ μαζί, και πες μου που διαφωνείς. Θα απαντήσω σε όλα τα επιχειρήματά σου που θα ειπωθούν με αναλήθειες θλιβερές, ενώ δόλο θα κρύβουν φανερό.

- Εκείνη είναι φως λαμπρό, ενώ εσύ είσαι σκοτάδι μισητό.

- Εκείνη σε γέννησε, σου έδωσε ζωή, ενώ εσύ την οδηγείς στο θάνατο και σε θλίψη τραγική.

- Εκείνη μόνο έδινε, και δίνει όσο μπορεί, ενώ εσύ μόνο έπαιρνες και μόνο παίρνεις συνεχώς.

- Εκείνη είναι απονήρευτη και αγνή, ενώ εσύ είσαι τρισάθλιος και πονηρός.

- Εκείνη φρόντισε όλα της τα αδέλφια, ενώ εσύ αδίκησες όλα σου τα αδέλφια.

- Εκείνη σε βοήθησε ηθικά, υλικά, οικονομικά, ενώ εσύ την έκλεβες δεόντως πονηρά.

- Εκείνη συνέδραμε στις δουλειές σου, σού μεγάλωσε τα παιδιά, ενώ εσύ…, τι;

- Εκείνη σας τάισε σας πότισε σας φρόντισε οικογενειακώς, ενώ εσύ…, τι;

- Εκείνη συχνά σου δάνειζε τα μαζεμένα για την κηδεία της λεφτά, ενώ εσύ …τα επέστρεφες ποτέ;

- Εκείνη σου έδωσε, ενώ εσύ πήρες, …την έκλεψες, …την κορόιδεψες, …την πλήγωσες.

Και άλλα πολλά μπορούν να αναφερθούν. Σκέψου όλα αυτά με προσοχή!

Σκέψου! Τί να σημαίνουν όλα αυτά; Κάνε την αυτοκριτική σου, και αν δεν ντραπείς, τότε άνθρωπος δεν μπορείς να λογιστείς. Αν όμως μια στιγμή ντραπείς, προλαβαίνεις, ζήτα συγγνώμη αληθινή, και μην ξανακάνεις τέτοιες ανόσιες πράξεις βδελυρές. Ακόμα και αν είχες δίκαιο, πόσο μάλλον όταν το άδικό σου είναι βουνό, που δεν χωράει σε ανθρώπινο μυαλό. Σκέψου!

Μήπως τα ίδια δεν έκανες και στον πατέρα σου, και τον ανάγκασες να ψιθυρίσει: «Γιατί να φύγουν όλα τα παιδιά μου τα καλά;». Πόσες φορές δυστυχισμένος από σένα έκλαιγε σε μια γωνιά,

ή φώναζε αρκούντως δυνατά, προσπαθώντας τον πόνο του να βγάλει μέσα από τα σωθικά; Δυστυ-χισμένος από σένα πέθανε κι αυτός, τώρα την ίδια μοίρα επιφυλάσσεις και για την μάνα σου; Ή μήπως δε σε νοιάζει τίποτα απ’ όλα αυτά;

Θυμήσου! Οι γονείς σου ούτε να συνεργαστούν μαζί σου στις δουλειές ήθελαν πια, αφού τους έκλεβες συνέχεια και το κατάλαβαν αυτό. Τίποτα δεν σου λέει αυτό; Μήπως τα ίδια δεν έκανες στα αδέλφιά σου που σου στάθηκαν σε κάθε δύσκολη στιγμή; Ή μήπως επειδή τα αδέλφια σου δεν είναι σαν και σένα αρπακτικά, επειδή δεν δημιουργούν φασαρίες και δεν απαιτούν να επι-στρέψεις τις ζημιές που έχουν υποστεί από σένα, νομίζεις ότι είναι κάποιοι ηλίθιοι ή χαζοί; Σε α-ντίθεση με σένα, μήπως απλώς είναι άνθρωποι δίκαιοι και καλοί; Σκέψου και αυτό:

- Υπάρχουν τα ανθρωπάκια: σκουλήκια και παράσιτα που σέρνονται στη γη.

- Υπάρχουν τα ανθρωποειδή: όλοι αυτοί που καταστρέφουν και αδικούν φίλους και συγγενείς.

- Υπάρχουν οι άνθρωποι: που δεν αδικούν, αλλά και δεν ωφελούν.

- Υπάρχουν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ: που βοηθούν όσο μπορούν.

 Που κατατάσσεις τον εαυτό σου τελικά;

Όμως, σαν τι να απέγινε η μάνα τελικά; Ήρθε ο δεύτερος κι ο τρίτος γιος και η κόρη από μα-κριά, έτσι σώθηκε η μάνα από τα νύχια του αρπακτικού.

Πήραν οι δυο γιοι τη μάνα και την έλουσαν για ώρα πολύ. Την έντυσαν, την στόλισαν και της έβαψαν τα μαλλιά. Την φρόντισαν, την ντάντεψαν, και της πήραν ότι χρειαζόταν για να νιώσει καλά. Η κόρη που ήταν μακριά έστειλε χρήματα αρκετά. Η ψυχολογία της μάνας επανήλθε, ήρθε στα μάτια η ζωή και επανέκαμψε η πονεμένη της ψυχή. Και ενώ παρατημένη ήταν στο κρεβάτι του πόνου προσμένοντας τον θάνατο σαν λύτρωση μοναδική, τώρα σηκώνεται και προσπαθεί στα πόδια να σταθεί. Έστω και με καρότσι, έστω και με το «πι», στέκεται όρθια και περπατά όσο μπο-ρεί, και όσο τα πόδια της βαστούν. Μα ζει! Ζει και χαμογελά, γιατί είχε τρία παιδιά!

Όμως ‘σκουλήκι’ στην ψυχή της τρώει σαν σαράκι τη ζωή, καθώς σκέφτεται το πρώτο της παιδί. Γιατί τόσο αχάριστα σκληρά και κυνικά να της φερθεί; Αλλά αυτή είναι η ζωή!

Όμως, όλα αυτά είναι τελειωτικά; Δεν υπάρχει ελπίδα, λίγο φως, για το μεγάλο γιό; Ασφαλώς!

Μία συγγνώμη αληθινή από τα βάθη της ψυχής. Εάν καταλάβει τελικά, τι έκανε μέχρι στιγμής, πόσο άδικα φέρθηκε στους συγγενείς, και με αληθινά γεγονότα να αυτοκριθεί. Όχι αυτά που η φαντασία του επινοεί, ή οι παραισθήσεις του που παρανοϊκά τον καθοδηγούν. Να κάτσει να σκε-φτεί: «Αλήθεια, τί έδωσα και τί πήρα τελικά; Πώς μου φέρθηκαν και πώς φέρθηκα σε όλους αυτούς που με αγαπούσαν και με βοηθούσαν όταν μπορούσαν; Τους βοήθησα έστω και μία φορά, όταν αυτή βρέθηκαν σε μια δύσκολη στιγμή; Ποιος είμαι; Τί είμαι τελικά;».

Μόνος του θα απαντήσει στα ερωτήματα αυτά. Μόνος του θα κρίνει τον εαυτό του αν χρεια-στεί. Μόνος του θα αποφασίσει τι είναι λάθος ή σωστό. Μα σαν καταλήξει κάπου να είναι αληθι-νός. Εάν καταλάβει ότι έχει κάνει λάθος μέχρι στιγμή, δεν πειράζει αν είναι μεγάλο ή μικρό, πρέ-πει να ζητήσει συγγνώμη αληθινή, μα να μην επαναληφθούν τα προηγούμενα λάθη του που τόσο πολύ σκόρπισαν κακό.

Εαν από τη μάνα και τα αδέλφια του ζητήσει συγνώμη αληθινή, θα συγχωρεθεί! Από τον ίδιο μόνο εξαρτάται αυτό. Δική του είναι η απόφαση και η επιλογή: Αν θα συνεχίσεις τον λαθεμένο δρόμο του αυτό, ή αν στραφεί στο φως, και αν συγχώρεση θα του δοθεί. Αρκεί να αντιληφθεί.

Γράφει ο Αντώνης Αναστασιάδης