Σε αφήνω πίσω μου και προχωράω

Αφελώς μοιραία, στη μέση του δρόμου, ρωτάς να μάθεις αν έχω νέα και να δεις τι κάνω. Και παρ’ όλο που αλλάζω θέμα, επιμένεις. Δεν πρόκειται, όμως, να σου πω ούτε μία λέξη. Απλά θα σου χαμογελάσω κι ίσως να σου πω ένα όμορφο ψέμα. Από εκείνα που δεν πρόκειται να σου δώσουν το δικαίωμα να πιστέψεις –ούτε για μία στιγμή– ότι έχεις κλέψει το γέλιο από ένα κορμί που σ’ έχει λατρέψει.

Κι αν το παρόν μας συναντήθηκε με το παρελθόν μας και μέσα απ’ αυτό έχτισα στο μυαλό μου ένα θαύμα, ελπίζω σ’ εκείνη τη στιγμή όπου το «κερδίζω» ή «χάνω» θα έχει προσδιοριστεί. Μ’ εσένα ή χωρίς εσένα.

Γιατί, όπως λέω, το παρελθόν, δεν περπατιέται. Είναι αυτή η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο. Αυτή η λεπτή γραμμή, που προσπαθείς να ισορροπήσεις ανάμεσα σε δύο κόσμους. Απ’ αυτό που προσπαθείς να ξεκολλήσεις και να προχωρήσεις.

Και φυσικά δεν έχει να κάνει μ’ εμάς, αλλά μ’ εμένα και το μυαλό μου. Σαν εκείνα τα χαζά φιλιά στο μάγουλο, σε μία τυχαία συνάντηση, από δύο ανθρώπους που υποτίθεται ότι ερωτεύτηκαν κι αγαπήθηκαν.

Κι έπειτα, γυρνάω την πλάτη και συνεχίζω να προχωράω. Συνεχίζω, προκειμένου να ξεκολλήσω απ’ την ιδέα να γυρίσω το κεφάλι έστω και για ένα λεπτό. Να αντικρίσω το παρελθόν μας, για μία ακόμη φορά, απλά για να αναρωτηθώ. Γιατί ερωτήσεις για σένα έχω πολλές. Σαν εκείνες που νομίζουμε ότι αρκούν για να δώσουν απαντήσεις σ’ ένα «τέλος» και να δημιουργήσουν καινούργια ερωτήματα σε μία «νέα αρχή». Κι αν το παρόν δεν είναι αρκετό, σίγουρα απ’ το παρελθόν μου έμαθα.

Έμαθα ν’ αγαπώ, να ερωτεύομαι, να καψουρεύομαι, αλλά και να δίνομαι ολοκληρωτικά. Ζωή κι αίμα αν χρειαστεί. Ακόμα κι όταν όλα αυτό επιστρέφεται σε κομμάτια, δεν έμαθα σίγουρα να μετανιώνω για τίποτα. Οι μετριότητες, άλλωστε, κάνουν το παρόν πιο δύσκολο και το μέλλον μίζερο.

Κι αν χάθηκα μέσα στα χρόνια, ανάμεσα στις δικές μου στιγμές κι αναμνήσεις, το έντονο και το υπέροχο μαζί σου φοβόμουν να το ζήσω ως το τέρμα. Γιατί; Απλά γιατί όταν κάτι το ζητάς, σταματάς να το αξίζεις. Και πέφτεις βίαια, ξαφνικά κι άτσαλα απ’ αυτό το συννεφάκι που λέγεται «ευτυχία». Όπου συνοδεία μ’ ένα χαστούκι άλλαξα κοσμοθεωρία και ξύπνησα απ’ έναν λήθαργο.

Πήρα μια βαθιά ανάσα, μάζεψα τα κομμάτια μου κι έχτισα το χαμόγελό μου. Σήκωσα ένα τείχος στο παρελθόν μου και καλωσόρισα στο μέλλον μου. Πλέον πιστεύω στις μοίρες μου. Πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Πιστεύω πως ό,τι δώσεις θα πάρεις.

Δεν πιστεύω στο για «πάντα», αλλά στο «μαζί», εξακολουθώντας να έχω ερωτήματα. Απ’ εκείνα που έρχονται για να μου διδάξουν ένα μέλλον χωρίς εσένα. Απ’ εκείνα, που πλέον, μου δείχνουν ένα καινούργιο δρόμο να προχωρήσω. Σ’ εκείνο στον οποίο δε θα υπάρχεις εσύ και φυσικά τίποτα το οποίο θα σε θυμίζει. Άλλωστε το παρελθόν μας δεν περπατιέται.

Κι αν τα βήματα είναι σίγουρα και γνώριμα προς αυτό, το ίδιο σίγουρο και βέβαιο είναι ότι το «προς τα πίσω» μπορεί να είναι και θανατηφόρο. Γι ‘ αυτό επιλέγω το σήμερα αφήνοντας ακόμη μια όμορφη δόση στο όμορφο παρελθόν μου.

Γράφει ο Αναστάσιος Καλλίας



Πηγή : pillowfights.gr