Τίποτα σαν τη λαχτάρα όταν μετράς τις μέρες για να δεις τον άλλον

Τα αντίο στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι δύσκολα. Πόσο μάλλον όταν τα λες στον άνθρωπό σου που φεύγει μακριά, είτε για δουλειά είτε για σπουδές. Ξέρεις ότι θα σου λείψει και ξέρεις ότι ίσως εσύ του λείψεις λίγο παραπάνω. Και κάπως έτσι ξεκινάει αυτό το συναίσθημα της αναμονής για το πότε θα ξαναδείς τον άλλο.

Οι περισσότεροι κατακρίνουν τις σχέσεις από απόσταση και προσπαθούν να τις αποφύγουν όπως προσπαθούν να αποφύγουν και το junk food. Είναι εφικτό να αποφύγει κανείς εντελώς το junk food; Έχει μπει πλέον για τα καλά στα σπίτια μας, είναι η μόδα της εποχής. Σαν τις σχέσεις από απόσταση ένα πράγμα. Όσο και να προσπαθείς να τις αποφύγεις, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποια στιγμή στη ζωή σου θα σου προκύψει μία τέτοια. Και τότε θα νιώσεις κι εσύ αυτή τη λαχτάρα να δεις τον άνθρωπό σου μετά από τόσο καιρό που είστε χώρια. Λαχτάρα που δε συγκρίνεται με καμία άλλη.

«Μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται». Μπούρδες. Αν ήταν να ξεχνάμε έτσι εύκολα τους ανθρώπους με τους οποίους είμαστε ερωτευμένοι, τότε δε θα υπήρχε κανένας καψούρης στον κόσμο. Όποιος ήθελε απεγνωσμένα κάποιον που δεν μπορούσε να έχει, θα έφευγε μακριά του για κάνα μήνα για να μην τον βλέπει κι έτσι θα τον ξέχναγε. Δεν πιστεύω ότι αυτή η τακτική βοήθησε κανέναν να ξεκολλήσει όμως. Άρα, άμα είστε ερωτευμένοι, τα χιλιόμετρα είναι απλά αριθμοί και δεν επισκιάζουν τη λαχτάρα που έχετε κι οι δύο να ξαναϊδωθείτε.

Ναι, το ξέρω, είναι δύσκολα τα βράδια που κοιμάστε χωριστά. Είναι κρίμα που έχετε κι οι δύο από μια άδεια αγκαλιά. Κι αυτό το κρεβάτι φαίνεται ακόμα πιο κενό όταν κάνει κρύο. Υπάρχουν οι ταινίες που θα θέλατε να δείτε μαζί στο σινεμά, αλλά που τελικά θα τις δεις με την παρέα σου γιατί εκείνος είναι μακριά. Υπάρχουν ένα σωρό καινούρια μαγαζιά που άνοιξαν στον κέντρο και θα ήθελες να πάτε μαζί την πρώτη φορά. Υπάρχουν ένα κάρο ηλιόλουστες μέρες, που θα μπορούσατε να πάτε μια βόλτα στη θάλασσα οι δυο σας κι ένα σωρό βροχερές μέρες που θα μπορούσατε να κάτσετε κουλουριασμένοι στον καναπέ να χουχουλιάσετε, ενώ έξω ο κόσμος θα διαλύεται, αλλά εκείνος λείπει. Είναι μακριά. Και μπορεί αυτό το μακριά να είναι μία ώρα πτήση απόσταση, αλλά εσένα σου φαίνεται λες και είναι στην άλλη άκρη της Γης. Ειδικά εκείνες τις βροχερές μέρες.

Όλα αυτά είναι αντικειμενικές δυσκολίες που δεν εμποδίζουν, όμως, την επιθυμία σου να φουντώνει κάθε φορά που πλησιάζει η στιγμή που θα βρεθείτε. Μετράς τις μέρες ανάποδα, τις σβήνεις μία-μία απ’ το ημερολόγιο. Το βράδυ πριν τη μέρα που θα έρθει, εννοείται ότι δεν μπορείς να κοιμηθείς. Το πρωί οι δείκτες του ρολογιού μοιάζουν να είναι κολλημένοι στο ίδιο σημείο κι ο χρόνος κυλάει αργά και βασανιστικά μέχρι να έρθει η στιγμή που θα δεις τον άνθρωπό σου. Το συναίσθημα της αναμονής σε καίει. Υπομονή, λίγο ακόμα…

Και μόλις φτάνει εκείνη η στιγμή, η στιγμή που θα δεις την επιθυμία σου να γίνεται πραγματικότητα, τότε συνειδητοποιείς ότι άξιζε όλη αυτή η αναμονή. Όλη αυτή η ταλαιπωρία ξεχνιέται με την πρώτη αγκαλιά. Για εκείνο το πρώτο φιλί, ξέρεις ότι θα πέρναγες τη διαδικασία της αναμονής ξανά και ξανά, θα μπορούσες να περιμένεις ακόμα περισσότερο.

Τώρα τα βράδια δε θα κοιμάσαι μόνος. Η αγκαλιά σου θα είναι γεμάτη και το κρεβάτι σου ζεστό. Θα δείτε επιτέλους μαζί όλες αυτές τις ταινίες που θέλατε και θα πάτε βόλτα στα καινούρια μαγαζιά. Τις ηλιόλουστες μέρες θα βγαίνετε έξω και τις βροχερές θα κλειδώνεστε μέσα. Τώρα όλα έχουν νόημα. Όλα είναι χίλιες φορές καλύτερα από ό,τι τα φαντάστηκες. Ξεχνάς πολύ γρήγορα πόσο βασανιστικό είναι αυτό το συναίσθημα της αναμονής να δεις τον άλλον, γιατί οι μέρες είναι γεμάτες και κυλάνε γρήγορα όσο είστε μαζί.

Υπάρχει επιτέλους μια κανονικότητα. Όλα είναι ήρεμα και μπορείτε κι εσείς να έχετε τις στιγμές σας όπως τα υπόλοιπα ζευγάρια. Μέχρι να ξαναέρθει το επόμενο αντίο. Μέχρι να ξεκινήσουν όλα απ’ την αρχή. Τι λες; Αξίζει να περιμένεις;

Γράφει η Ελένη Κυδωνιάτη



Πηγή : pillowfights.gr