Μην ξεφτιλίσεις την αγάπη

Ακούς για εκείνα τα «happy end» σε σχέσεις και αμέσως έχεις ήδη κάνει την γκριμάτσα. Μα γιατί; Σε πιάνει αυτή η δυσπιστία και λες, μεγαλώσαμε, δεν υπάρχουν παραμύθια. Η Ραπουνζέλ έκοψε τα μαλλιά της, η Ωραία Κοιμωμένη πίνει καφέδες και η Χιονάτη παράτησε τους νάνους. Πώς εξελίσσονται τα παραμύθια και πόσο εύκολα τα απομυθοποιείς;

Ακριβώς, μια μέρα και το δικό σου «στόρυ» του δίνεις την ανάλογη πλοκή και το τερματίζεις. Κάποιες ιστορίες καταλήγουν με πολύ κόπο στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Γίνονται τα απωθημένα-σχέσεις και όλο αυτό το συναίσθημα γίνεται πραγματικότητα. Τότε, είναι που βλέπεις ξεκάθαρα πως δεν είναι αληθινά όλα αυτά που ένιωθες. Ανατρέχεις στις στιγμές και προσπαθείς να βρεις που είναι το λάθος και γιατί δημιουργήθηκε αυτή η ψευδαίσθηση και εσύ συνέχισες να επιμένεις.

Δεν ήταν αγάπη τελικά, δεν ήταν έρωτας. Ήταν εγωισμός, πείσμα και γινάτι. Όλο αυτό το έτρεφες σε καθημερινή βάση και τη σκέψη σου την έκανες συναίσθημα. Ξύπνησες και ήταν πλέον αργά. Ξύπνησες σε μια σχέση κι αυτό το συναίσθημα το βάφτισες αγάπη. Δεν τολμάς να φύγεις γιατί ξέρεις ότι θα γυρίσεις. Μέσα σου έχεις ήδη νεκρώσει κι η έξοδος από αυτή την κατάσταση φαντάζει μακρινό όνειρο. Δεν είναι ότι δεν έχεις τη δύναμη να φύγεις, δεν είναι ότι δεν μπορείς. Είναι ότι ξέρεις, πως θα γυρίσεις. Και όταν γυρίσεις, θα πεις ότι αγαπάς.

Η αγάπη, είναι ανιδιοτελής, δεν έχει όρια και συγχωρεί τα πάντα. Όταν αγαπάς, τον άλλον δεν τον καταπιέζεις, δεν απαιτείς, δε ζητάς. Θες να θέλει να είναι μαζί σου και να θέλει να κάνει αυτά που πραγματικά τον ευχαριστούν. Δεν υπάρχουν όρια στην αγάπη, δεν υπάρχουν αλλαγές. Όσοι προσπαθήσαν να αλλάξουν τις συνθήκες, να τις βελτιώσουν με τη γλυκιά δικαιολογία, ότι σε αγαπάνε, να ξέρεις είχαν το δικό τους συμφέρον. Η αγάπη είναι η ίδια η ελευθερία που έχεις, μα και την ίδια θέλεις για τον απέναντι σου. Μην τη βαλτώσεις, μην τη ρουτινιάσεις, θα χάσεις τη μαγεία της και μετά θα ψάχνεις τρόπους να τη συνεφέρεις.

Η αγάπη γεννιέται από την καψούρα και τον έρωτα. Ο έρωτας και η κάψα φεύγουν, αλλά πρόσεξε, όταν φύγουν να μη φύγουν μαζί με σένα. Αν την ξεφτιλίσεις την αγάπη, αν την ισοπεδώσεις, να ξέρεις πως τίποτα δε θα είναι όπως πρώτα. Θα υπάρχουν στιγμές, που θα νιώθεις ότι τα μέσα σου έπαψαν να βράζουν από πόθο. Δεν έχεις αυτή την αναμονή για το ένα μήνυμα, το τηλέφωνο που θα σε πλημμυρίσει χαρά και θα σε τρελάνει. Δεν υπάρχει η ζήλεια κι η ανησυχία, της απιστίας. Δεν υπάρχει η αμφιβολία του αύριο. Υπάρχει σιγουριά, σταθερότητα και μια δεδομένη κατάσταση πως είστε μαζί. Την κατέστρεψες και την έφερες στο τέλμα της.

Φυσικά το ήθελες, αυτό ήταν το επιζητούμενο σου. Αλλά, όμως, κάτι έχει χαθεί. Κάτι για το οποίο είναι σημαντικό για σένα και νιώθεις νεκρός. Αδειάζεις συναισθηματικά μέσα σου. Μέρα με τη μέρα νιώθεις την αλλαγή. Δε σε νοιάζει, αδιαφορείς, συνηθίζεις, φθείρεσαι από την ρουτίνα. Τι φταίει; Η διαχείριση και από τις δυο πλευρές. Μαζί το φτάσατε ως εδώ και οι ευθύνες θα καταλογιστούν και στους δύο. Η κάψα, έφυγε, το πάθος εξατμίστηκε κι έμειναν δυο σώματα κενά να κοιτούν τη σχέση.

Η κάψα, φίλε μου -τελικά- είναι το συστατικό που θα κρατήσει τη φλόγα της αγάπης αναμμένη. Όλοι ξέρουν πως η καψούρα και ο έρωτας θα φύγουν μια μέρα. Θα σου πω, όμως, πως αν είσαι έξυπνος και μπορείς να το διατηρήσεις μέχρι τέλος αυτή τη φλόγα, δε θα βαρεθείς ποτέ τον άλλον. Όλα είναι εφικτά να συμβούν, αρκεί να υπάρχει η θέληση και από τις δυο πλευρές. Είσαι δεδομένο και θα παραμείνεις να είσαι, αλλά η φλόγα θα παραμείνει να καίει. Αν δε ρίξεις το ξύλο στο τζάκι, είναι επόμενο να σβήσει. Έτσι είναι και η σχέση. Δεν υπάρχει αγάπη, αν δεν υπάρχει πάθος. Αν δεν ξέρεις να διατηρείς τη φλόγα αναμμένη, σήκω φύγε. Αν βαρέθηκες, αν ικανοποίησες τα ζωώδη ένστικτα σου, αν ο εγωισμός σου και το γινάτι σου καλμάρανε, φύγε! Δεν είσαι για εκείνον τον άνθρωπο, ούτε εκείνος για σένα.

Στο υπογράφω, δε θέλω μια αγάπη ανιαρή και ψεύτικη. Γεμάτη με ρουτίνα και πρέπει. Θέλω την αγάπη της καψούρας, αυτή που με καταστρέφει γλυκά, που με καίει και θέλω κι άλλο. Θέλω εσένα, που μου την δημιουργείς, που μου δίνεις κίνητρο να την κρατήσω ζωντανή. Τώρα ξέρω, έμαθα πλέον και μπορώ. Γι αυτή την κάψα, για αυτή την αγάπη, θα το φτάσω ως το τέρμα. Αυτή τη φορά, δε θα το αφήσω να φύγει. Δε θα συμβιβαστώ σε κάτι λιγότερο και δε θα πετάξω άλλο χρόνο από τη ζωή μου σε μέτριες καταστάσεις. Είσαι εσύ και ο κύκλος κλείνει εδώ.

Γράφει η Αλεξάνδρα Τσότσου



Πηγή : pillowfights.gr