Κανείς και τίποτα δεν είναι δεδομένο

Απ’ τα πρώτα σχολικά σου χρόνια, προσπαθούσαν, να σου μάθουν όλα εκείνα τα σημεία στίξης τα οποία θα έδιναν νόημα σε κάθε σου φράση. Τον τρόπο με τον οποίο θ’ έπρεπε ν’ αρχίζεις και να τελειώνεις μια σου πρόταση. Μ’ ένα θαυμαστικό, ένα κόμμα, μία τελεία και μία παύλα, όριζες, την αρχή και το τέλος σε καθεμία απ’ αυτές.

Κι αν κάπου στην πορεία τα ξέχασες, είναι γιατί μπέρδεψες τα σημεία στίξης με τα σημεία της ζωής. Προσπαθώντας, πλέον, να βρεις το κατάλληλο σε καθεμία απ’ αυτές. Όχι για κανένα ιδιαίτερο λόγο. Απλά και μόνο, για να δώσεις, λίγο περισσότερο νόημα ή έμφαση στην καθημερινότητά σου.

Να μπορέσεις να δώσεις λίγη αξία σ’ αυτό που ζεις. Αυτό το «κάτι» διαφορετικό απ’ τα συνηθισμένα, που σε κάνει να πιστεύεις και να ελπίζεις. Όχι σε θαύματα, αλλά στο μοναδικό. Το απρόσμενο. Το αναπάντεχο. Το μικρό, δηλαδή, θαυμαστικό που έρχεται να ταράξει τη ζωή σου.

Εκείνο το θαυμαστικό, που δένει το πάθος με την καύλα σου. Τον έρωτα με τη φαντασία σου. Τον οργασμό με την κορύφωσή σου. Τη στιγμή που ακούς το σύμπαν και ψάχνεις να βρεις απαντήσεις μέσα σ’ αυτό. Τη στιγμή, που όλα αυτά, μπορούν να σε τρομάξουν. Τη στιγμή, που αντιλαμβάνεσαι, ότι ο έρωτας είναι παντού και γύρω σου. Τη στιγμή, εκείνη, που αρχίζεις να φοβάσαι. Τι; Ότι κανείς δεν είναι κανενός.

Αλλά ποιος σου είπε ότι η εμπιστοσύνη είναι κάτι που χαρίζεται; Ποιος σου μίλησε για αποκλειστικότητες; Ποιος σου έταξε αιώνια αφοσίωση και πίστη; Ποιος σου είπε ότι ο ενθουσιασμός κρατάει μία ζωή; Μη γελιέσαι. Το παράνομο είναι πάντα γοητευτικό και δελεαστικό. Σε περιμένει στη γωνία, όσο κι αν φυλάς τα νώτα σου. Όσο κι αν φυλάς τα νώτα του άλλου. Απλά, πιστεύεις, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να σου συμβεί. Ίσως, γιατί είναι νωρίς. Ίσως, γιατί μετά το «νωρίς» ακολουθεί το βαθύ κι αληθινό. Αλλά ο πειρασμός είναι πειρασμός κι η ανασφάλεια διαβολάκι τρελό.

Τόσο τρελό, που είναι ικανό, να σου αποδείξει πώς σπίτι δίχως κέρατο είναι ένα δάσος δίχως έλατο. Να σου αποδείξει πώς όλα απ’ τη μία στιγμή στην άλλη μπορούν να πάρουν τέτοια τροπή, όπου τα θαυμαστικά θα γίνουν τελείες. Κι αν είναι άνω τελείες, αργά ή γρήγορα, θα ακολουθήσουν οι παύλες.

Απλά μην πιστέψεις, ούτε για μία στιγμή, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να σου συμβεί. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να ζεις μέσα στις αυταπάτες σου. Να πιστεύεις στη μοναδικότητα και την αποκλειστικότητα του έρωτά σου. Ακόμα κι αν αυτό είναι αμοιβαίο. Ακόμα κι αν αυτό που ζεις δεν μπορεί να συγκριθεί.

Κι αν τα χρόνια περάσουν, κι αν όλο αυτό μεταφραστεί σε αγάπη, μην κάνεις πίσω. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου. Να καταφέρεις να δεχτείς το ψέμα και να γκρεμίσεις τη ζωή σου μέσα σ’ αυτό. Γιατί στην τελική, όλα επιτρέπονται. Όταν όμως αφορούν δύο. Κι αν το τρίτο αποτελεί κοινή επιλογή κι εμπειρία, φρόντισε να βάλεις ένα μεγάλο θαυμαστικό στο τέλος. Αν φυσικά τ’ αντέξεις.

Επομένως, η ουσία είναι μία. Δώσε και πάρε χωρίς μετριότητες. Δώσε το δικό σου σημείο στίξης, μαθαίνοντας να ζηλεύεις στο βαθμό που κάνει τον άλλο επιθυμητό κι υπαρκτό. Αν χρειαστεί, σπάσε και κάτι. Το «μετά» που ακολουθεί, συνήθως, είναι πάρα πολύ καλό.

Γιατί μαγκιά δεν είναι απλά να μπορείς να πηδάς -όχι φυσικά τα κύματα- αλλά να μπορείς να το κάνεις καλά. Να δίνεις στην κάθε φορά το θαυμαστικό, την τελεία και την παύλα που της αρμόζει. Μέχρι την επόμενη φορά. Ή μάλλον καλύτερα, την κάθε φορά. Έτσι ώστε να θυμίζεις στον άλλο για ποιο λόγο θα πρέπει να «μένει» εκεί και να πεθαίνει σε κάθε σου σιωπή.

Γράφει ο  Αναστάσιος Καλλίας




Πηγή : pillowfights.gr