Το περήφανο κοριτσάκι του μπαμπά

Απ’ όλους τους ρόλους που κατέχει στη ζωή της μια γυναίκα, διαλέγω ως αγαπημένο μου αυτόν της κόρης. Κι ειδικά της κόρης του μπαμπά. Όσο κι αν το δέσιμο μητέρας-μωρού είναι πηγαίο κι ισχυρό, το δέσιμο πατέρα-κόρης είναι μοναδικό γιατί δεν το γεννά τόσο η φύση –όχι στον ίδιο βαθμό τουλάχιστον– ούτε τους συνδέουν εννέα μήνες κι ένας ομφάλιος λώρος, αλλά το έχτισαν μαζί με χρόνο και προσπάθεια.

Ο πατέρας ή μπαμπάς ή μπαμπούλης για εμάς τα περήφανα θηλυκά μπαμπόθρεφτα –εκ του μαμμόθρεφτου– είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού, ο καλός βασιλιάς κι ο ατρόμητος ήρωας μαζί. Είναι η πρώτη και παντοτινή αγάπη της κόρης, είναι αυτός ο υπέροχος άνθρωπος που κάνει όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα μαγικά για να κερδίσει επάξια την πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου.

Είναι εκείνος που σου έμαθε να περπατάς, να γράφεις και να ζωγραφίζεις. Όσο σημαντικά όμως κι αν είναι όλα αυτά, σε δίδαξε κι άλλα σημαντικότερα όπως να γελάς με την ψυχή σου, να σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους μα και να μη φοβάσαι να αντιδράς κάθε φορά που κάποιος σε θέλει συμβιβασμένη. Σε έμαθε να έχεις άποψη και να τη στηρίζεις με πάθος. Σε μεγάλωσε έτσι ώστε να γίνεις η γυναίκα που θα διεκδικεί και θα τολμά για όσα επιθυμεί κι εκείνος πάντα -κρυφά και φανερά- θα καμαρώνει.

Είναι εκείνος που ενώ πάντα αγαπάει τα μακριά μαλλιά σου, θα φροντίσει να σε πείσει πως είσαι πανέμορφη ακόμα κι όταν τα κόβεις πολύ κοντά από αντίδραση ή βαρεμάρα. Είναι εκείνος που σε προστατεύει χωρίς ποτέ να σε φυλακίζει, που σε αφήνει πάντα ελεύθερη κι όμως βρίσκεται κάπου εκεί τριγύρω να σε προσέχει. Όχι γιατί δε σε εμπιστεύεται, την εμπιστοσύνη του στη χάρισε απλόχερα, πάντα όμως θα φοβάται μην πειράξει κανείς το κοριτσάκι του.

Από εκείνον έμαθες να λες καλημέρα σε όλους γιατί «είναι ένδειξη πολιτισμού» όπως λέει και να χαρίζεις το χαμόγελό σου γιατί κάθε φορά που χαμογελάς εσύ, χαμογελάει κι αυτός. Φρόντισε να σε μάθει να αγαπάς τα ζώα, να τα φροντίζεις, να τα σέβεσαι και να τα θεωρείς οικογένειά σου. Σε αυτόν χρωστάς την υστερική φιλοζωία σου, αφού μαζί ταΐζατε με ζάχαρη τις πεταλούδες και πάντα τις αφήνατε ελεύθερες.

Αφού φιλοξενήσατε σπίτι σας κάθε είδους ζώο με τα χρυσόψαρα και τις χελώνες να πηγαινοέρχονται διαρκώς κι εσείς να κλαίτε μαζί αν κάποιο δεν τα κατάφερνε, εκείνος σου χάρισε το πρώτο σου κουτάβι όταν θεώρησε πως είσαι πια ώριμη να το αποκτήσεις κι έκανε την ευτυχία σου λίγο μεγαλύτερη και την ψυχή σου πολύ ομορφότερη.

Ήταν δίπλα σου τα ξημερώματα που ξυπνούσες αγχωμένη για επαναλήψεις πριν τα διαγωνίσματα του σχολείου ή τις εξετάσεις αργότερα. Σου έδινε κουράγιο, σου έδειχνε πόσο πιστεύει σε σένα και σου έμαθε πως «τα αγαθά αποκτούνται με κόπους». Και κάθε φορά που κατάφερνες κάτι μικρό ή μεγάλο έλαμπε από χαρά και τα μάτια του γυάλιζαν από καμάρι και περηφάνια για σένα. Μόνο για το βλέμμα του αυτό, άξιζαν τα πάντα.

Σε έκανε και λίγο αγοροκόριτσο, όταν οι υπόλοιπες λιλιπούτειες πριγκηπέσες παρακολουθούσαν με προσήλωση τις νεράιδες της Disney ενώ εσύ έστηνες μαζί του κερκίδα στο σαλόνι και δεν έχανες ματς. Ρωτούσες συνεχώς κι κατάφερες τελικά να μάθεις τι είναι οφσάιντ απ’ τα έξι σου. Βάφτηκες στο χρώμα της ομάδας του από μωρό όχι γιατί δε σου άφησε άλλη επιλογή, αλλά γιατί ήθελες να του μοιάζεις και να παθιάζεστε μαζί.

Ποτέ δε σταμάτησες να θες να του μοιάσεις. Το έβαλες στόχο ζωής να γίνεις έστω στο ελάχιστο σαν κι εκείνον ως γονιός κι ως άνθρωπος. Γιατί για σένα θα είναι πάντα ο ομορφότερος άνθρωπος που συνάντησες στη ζωή σου και θα νιώθεις τυχερή που είσαι κομμάτι του.

Γιατί είναι εκείνος που σου χάρισε τα πιο πολύτιμα μαθήματα, χωρίς βιβλία ή σημειώσεις. Γιατί κάθε βόλτα που κάνατε μαζί, με εκείνον να σε κρατάει απ’ το χέρι, σου έδινε τα εφόδια και τη δύναμη να κατακτήσεις τον κόσμο. Να θέλεις να φτάσεις ψηλά, χωρίς να πατήσεις όμως κανέναν.

Σε έμαθε να αγαπάς∙ τα ζώα, τους ανθρώπους, τη φύση, τη ζωή. Σου γνώρισε τη φιλανθρωπία από παιδί όταν ανακάλυψες δώρα κάτω απ’ το κρεβάτι σου και σου εξήγησε πως δεν ήταν για σένα αλλά για άλλα παιδιά που τα χρειάζονται περισσότερο κι όταν λίγα χρόνια αργότερα σε προέτρεψε να γίνεις ανάδοχος κάποιου παιδιού.

Κι αφού σε έπλασε και σε έκανε τη γυναίκα που είσαι σήμερα, δε σταμάτησε ποτέ να σε αντιμετωπίζει ως το μωρό του. Κι εσύ πάντα θα απολαμβάνεις τη φροντίδα του κι εκείνο το φιλί για καληνύχτα που δεν ξεχνά ποτέ κι είναι πια η δική σας παράδοση.

Γιατί κανένας άντρας δε θα αγαπηθεί ποτέ περισσότερο απ’ ό,τι ένας πατέρας απ’ την κόρη. Ή ίσως υπάρχει ένας, ο γιος σου που θέλεις να φέρεις στον κόσμο για να του δώσεις το όνομά του· όχι γιατί το επιβάλει το εθιμοτυπικό αλλά γιατί δε θες να χαθεί ποτέ απ’ τη ζωή σου.

Γράφει η Πωλίνα Πανέρη

Πηγή : pillowfights.gr