Μάνα θα πει αγάπη χωρίς ανταλλάγματα

Αρκούσε το πρώτο σκίρτημα σαν σ’ ένιωσε να σαλεύεις μέσα της, για να σ’ αγαπήσει για μια ζωή! Ακόμη κι αν έχεις γεννηθεί «ιδιαίτερο» γι’ αυτήν θα είσαι το πιο ξεχωριστό πλάσμα στη γη που μόλις σε αντίκρισε συνειδητοποίησε πως η καρδιά της μπορεί να χτυπά και να ΖΕΙ κι έξω από το σώμα της!!

Έφτασαν τα πρώτα ξενύχτια πάνω απ’ τη κούνια σου, ύστερα πάνω απ’ το προσκεφάλό σου τα βράδια που το ‘καιγε ο πυρετός, οι αγρυπνίες της τις νύχτες που αργούσες να γυρίσεις, ο πανικός της μη μπλέξεις με παρέες κακές, οι ανησυχίες της όταν έφυγες απ’ το πατρικό πως τα καταφέρνεις μόνο σου «παιδί πράμα», για να νιώσει πως είσαι το νόημα της ύπαρξής της!

Μάνα! Θαυμαστό πόσες αγωνίες μπορούν να χωρέσουν σε μια λεξούλα τόσο μικρή!

Στις δυσκολίες τ’ όνομά της έρχεται αυθόρμητα στα χείλη σου, ακόμη κι αν έχει «φύγει» την επικαλείσαι με την ελπίδα να σου σταθεί… κι αυτή, πάντα βρίσκει τον τρόπο να το κάνει! Είναι δίπλα σου όποτε τη χρειαστείς!

Τα όρια παύουν να υπάρχουν όταν μιλάμε για την αγάπη αυτή! Δίνει χωρίς ποτέ να ζητήσει… Αυτό θα πει Μάνα: Αγάπη χωρίς ανταλλάγματα!

Μάνα θα πει, Φροντίδα, Στοργή, Τρυφερότητα, Θυσία και μια αγκαλιά τόσο μεγάλη που χωράει μέσα της όσα παιδιά κι αν ευλογηθεί ν’ αποκτήσει…

Ακόμη κι αν δεν έχεις ξεκολλήσει απ’ τα σπλάχνα της κι είσαι «παιδί της καρδιάς της», «μάνα» την κάνουν τα ξενύχτια στο προσκεφάλι σου, το τρυφερό χέρι που σε στήριζε μη πέσεις στα πρώτα σου πατήματα, η αγωνία της μη στραβοπάτήσεις σε κάθε βήμα της ζωής σου, ο τρόμος μη πονέσεις, η ανασφάλεια μην την απαρνηθείς, ο φόβος μη σε χάσει!

Μάνα! αυτό το γλυκό πλάσμα που δε του χρωστάς μόνο τη ζωή σου, αλλά κι όλα αυτά που «είσαι»…

Ο άνθρωπος που ραγίζει κάθε που πονάς…

Ο άνθρωπος, που η δύναμη της αγάπης της μπορεί να κινήσει γη και ουρανό μόνο για να σε δει ευτυχισμένο!

Ο άνθρωπος, που μπρος στα δικά σου «θέλω» τα δικά της ωχριούν και «πάνε περίπατο»! Ο ακλόνητος βράχος στη ζωή σου, παντοτινό στήριγμα και στυλοβάτης!

Ο άνθρωπος που ορφανεύεις όταν τη χάσεις!…

Η καρδιά της αμπάρι, χωράει κάθε πίκρα και στεναχώρια που θα της δώσεις κι η αγκαλιά της λιμάνι ν’ αράξεις σε κάθε τρικυμία…

Όσο κι αν τη πληγώσεις και τη πικράνεις, θα σε δικαιολογήσει και θα σε συγχωρήσει. Θα ανεχτεί, νεύρα, ιδιοτροπίες, φωνές και εκρήξεις και την επόμενη στιγμή θα ανοίξει την αγκαλιά της γιατί θα καταλάβει πόσο πολύ τη χρειάζεσαι!

Γιατί η καρδιά της είναι δική σου από πριν γεννηθείς και απ’ όταν γεννήθηκες την κουμαντάρεις κατά πως θες…

Εσύ μπορείς να την κάνεις να ξεκαρδιστεί στα γέλια, ακόμη και με τα «κρύα» -για τους άλλους- αστεία σου, όπως να μη κοιμηθεί μερόνυχτα ολόκληρα γιατί μπορεί να σε είδε «κάπως» που δε της άρεσε! Γιατί είναι μάνα και το ο ένστικτό της δε λαθεύει, σχεδόν ποτέ!

Εσύ μπορείς να την «ψηλώσεις» από περηφάνια όταν προοδεύεις ή να τη γκρεμοτσακίσεις όταν σε δει πληγωμένο ή πέσεις σε κακοτοπιές! Μα αυτή, πάλι θα «σηκωθεί» ΜΟΝΟ για να σε στηρίξει!

Είναι ο άνθρωπος που μπορείς να στηριχτείς πάνω του για όσο θα υπάρχει, να θεωρείς την αγάπη του δεδομένη, παντοτινή κι αληθινή και να έχεις τη βεβαιότητα πως δε θα σε προδώσει ποτέ!

Μια Αγάπη Άδολη, Άφθαρτη κι Ατελείωτη στο χρόνο… Η αγάπη της μάνας σου!

Αυτής, που σε όλη της τη ζωή σαν πάπλωμα σκεπάζει με στοργή κάθε πίκρα και λύπη σου και δε σου θυμώνει ποτέ πραγματικά ακόμη κι αν τη παραμελείς καθώς εκείνη μεγαλώνει κι εσύ δε… προλαβαίνεις να πας να τη δεις!

Μπορεί να γκρινιάξει, να σου παραπονεθεί, μα όσο κι αν τη πικραίνεις, θα σε δικαιολογήσει! Γιατί η καρδιά της πάντα σε καταλαβαίνει, νιώθει ακόμη κι αυτά που ποτέ δε θα πεις, μόνο με μια ματιά, που θα σου ρίξει, αυτή ξέρει!

Φυσικά και ξέρει αφού «αυτή σε γέννησε»…

Αλήθεια πόσες φορές άκουσες αυτή τη φράση και την κοίταξες με βλέμμα που λέει «έλεος ρε μάνα, φτάνει!»

Και πόσες φορές πιάνεις τον εαυτό σου να την επαναλαμβάνεις στα παιδιά σου, με τον ίδιο ακριβώς τόνο και ύφος, -αυτή και άλλες πολλές- που σταδιακά σε εξελίσσουν σε πιστό αντίγραφό της!

Κι ας της έλεγες στην εφηβεία σου πως δε θέλεις να γίνεις «σαν αυτήν»…

Τώρα καμαρώνεις που της μοιάζεις όλο και πιο πολύ! Κι ας μην της το είπες ποτέ…

Η σημερινή μέρα είναι φόρος τιμής στη μάνα που παλεύει για το ιδιαίτερο ή άρρωστο παιδί της, στη μάνα που έφυγε νωρίς, στη χαροκαμένη μάνα, στη «παραμελημένη» γριούλα μάνα, στη μάνα σου, στη μάνα μου, σε όλες τις μάνες!

Στον άνθρωπο που όλοι χρωστάμε άπειρες συγνώμες! που πριν καν τις ζητήσουμε μας έχει ήδη συγχωρήσει!

Στη Μάνα, που δεν οφείλουμε λουλούδια και γλυκά… παρά μόνο χίλια «ευχαριστώ» και μια μεγάλη αγκαλιά!

Ευκαιρία είναι …

Γράφει η Χριστίνα Ζαμπούνη

Πηγή : anapnoes.gr