Που' σαι ρε Ιωσήφ-Αδόλφε;

Κι έρχομαι τώρα εγώ και ερωτώ…

Εστω ότι κάποιος ζάπλουτος μεγαλομπακάλης [ονόματα δεν λέμε], σε μία χώρα μπουρδέλο [επίσης ονόματα δεν λέμε] επιχειρεί ένα οικονομικό σάλτο μορτάλε, για να ξεγελάσει τους πιστωτές του και για να τον δείξει κι η τηλεόραση.

Κι ενώ η κορούλα του πλερώνει τα χιλιάδες εβρά για ένα άλογο κούρσας στο Λονδίνο, αυτός κηρύσσει πτώχευση και μπαίνει στο αντίστοιχο άρθρο 99, αυτής της μπουρδελοχώρας – η οποία φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την απολύτως ευνομούμενη ψωροκώσταινα…

Εκβιάζοντας λοιπόν με την απόλυση 13.000 ανθρώπων, που έχει στη δούλεψη του [είπαμε, οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και πράγματα της καθημερινότητας, είναι εντελώς συμπτωματική] ο μεγαλομπακάλης δηλώνει στους φουκαράδες τους προμηθευτές του, ότι μπορεί να τους δώκει το 10% από όσα τους χρωστάει και να είναι και ευχαριστημένοι.

Την ίδια ώρα που οι κυρίες της μεγαλομπακαλικής οικογένειας κυκλοφορούν με τα γκόλντεν κάρντς στα Παρίσια και αγοράζουν μαύρα μαργαριτάρια, μαύρα χαβιάρια και μαύρους λ[π]ούτσους

Κι αρωτάω το λοιπόν…

Αν στη μπουρδελοχώρα αυτή ξυπνούσε ο κοσμάκης κι αν αντί για κάτι πουλημένα τομάρια που παριστάνουν τους πολιτικούς, ανέβαζε στην εξουσία έναν Ιωσήφ Στάλιν ή έναν Αδόλφο Χίτλερ ή έναν Φιντέλ Κάστρο ή έναν Γεώργιο Παπαδόπουλο, θα τολμούσε ο οποιοσδήποτε μεγαλομπακάλης να κάμει τέτοιες ταρζανιές ή θα βρίσκονταν αυτοστιγμεί κρεμασμένος από τα αρχίδια στην κεντρική πλατεία, να περνάνε από μπροστά του οι γκέη πράϊντς και να τον κλάνουν;

Ε;

Όχι δηλαδή, για να μην τρελαθούμε τελείως…

Θα τολμούσε ποτέ ο οποιοσδήποτε τυρέμπορος, σωματέμπορος, πρεζέμπορος, μεγαλέμπορος, παραέμπορος, υπερέμπορος, πουστέμπορος ή λαθρέμπορος, να τα κονομάει χοντρά, εις βάρος του καθημερινού μεροκαματιάρη, αν αντί για τις λεγόμενες «δημοκρατικές» συμμορίες, κυβερνούσαν αυτή τη χώρα, άνθρωποι αποφασισμένοι να ρισκάρουν τις ζωές τους, προκειμένου να προσφέρουν έναν πιο δίκαιο κόσμο, για τον φτωχό κοσμάκη;

Δεν κατάλαβα;

Τι ήταν κυρία μου η Κούβα την εποχή του Μπατίστα, που τον εκπαραθύρωσε ένας «κακός» δικτάτορας – ο Κάστρο;

Και τι ήταν η Ελλάδα του 1960, όπου εφορμούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, με σύσσωμες τη CIA, τη Μοσαντ και τους αδερφους μουσουλμανους ξοπισω του;

Και τι ήταν η Ρωσία των Ρωμανώφ, πριν από τον Λενιν και τον Σταλιν;

Και τι ήταν η Γερμανία του μεσοπολέμου, που είχε φτάσει ο Γερμανός πολίτης να ζητιανεύει ένα αβγο κι ένα ξεροκόμματο από τον Εβραίο γείτονα του;

Μπουρδέλα ήταν, κυρία μου.

Χωρες ευκαιρίας ήταν, όπου ο καθενας μεγαλονταβατζής, μεγαλομπακάλης, μεγαλοεκδότης, μεγαλομασόνος, λάδωνε δέκα κρατικούς αξιωματούχους και διεκπεραίωνε τις ατιμίες του μια χαρά…

Αλλά βλεπεις κυρία μου, έτσι συνεβαινε παντα στην ιστορία.

Τη γραφανε οι νικητές.

Κι οι νικητες σπανια ησαν οι λαοι.

Κι αυτοί που γράφανε την ιστορία, φρόντιζαν να παρουσιάσουν τους αληθινους επαναστατες, τους ανδρες δηλαδή που παιξανε κορωνα – γραμματα τις ζωες τους, για να δωκουν ένα κομματι ψωμι στους απελπισμενους, περιπου ως τερατα.

Και για να καταλαβεις ποσο παλιο είναι αυτό το κολπο των καθεστώτων, σου λέω ένα παράδειγμα…

Έναν από τους καλυτερους αυτοκρατορες του Βυζαντίου, τον Κωνσταντίνο τον Ε’, τον στιγμάτισαν για παντα στην ιστορία οι εχθροί του, ως Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο [που παναπεί: ο Σκατένιος]

Γιατί βλέπεις ο εικονομαχος γιος του Λέοντος Γ’ του Ίσαυρου, έβανε άγριο χέρι στους παρασιτους, που αντι να υπηρετουν στον βυζαντνο στρατο και να δουλευουν τη γη, μου αραζανε ως καλογήροι στα μοναστήρια και τρωγοπινανε εις υγειαν των κοροιδων.

Αλλα μετά την οριστικη νικη των εικονολατρών, αυτοί οι φανατισμένοι θρησκόληπτοι, κάψανε οτιδηποτε ειχε γραφτει από εικονομαχους χρονογραφους και στοχαστές και κυνηγησαν ανελεητα, οποιονδηποτε τολμουσε εστω και να ψελισει μιαν αληθεια.

Κι ετσι κυρια μου, οσα γνωριζουμε για τα πεπραγμενα του σπουδαίου αραβομαχου και μεταρρυθμιστη Κωνσταντινου του Ισαυρου, τα γνωριζουμε από τους ορκισμενους εχθρους του, οι οποίοι τον παρουσίασαν ως παρανοϊκο δήμιο [τρίχες θρησκοληπτικές]

Ετσι τα οσα γνωρίζουμε για τον Χιτλερ ή τον Σταλιν, είναι τα όσα τους σούρνουν οι πολυπολιτισμικές σαύρες της παγκοσμιοποίησης και της μετατροπής του λευκού ανθρώπου σε μισθωμένον δούλο των 150 εβρών τον μήνα.

Ωστόσο, ο λευκός εργάτης, ο πραγματικός καταφρονεμένος και πάντες οι απελπισμένοι όπου γης, που δεν εχουν να χασουν παρα τις αλυσιδες τους, γυρνάνε καμιά φορά - έτσι στα μουλωχτά και ψιθυρίζουν με μια κρυφη λαχτάρα…

Που ‘ σαι ρε Ιωσήφ Στάλιν, ρε Φιντέλ Κάστρο, ρε Αδόλφε Χιτλερ – και που ‘ σαι ρε Παπαδόπουλε, να βγεις και να κρεμάσεις τους κολαουζους των αφεντικων, να ανασάνει επιτέλους ο αδικημένος…

Διότι βλέπεις κυρία μου, όταν μία χώρα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ηθικής, πολιτικής, πολιτισμικής και κοινωνικής σήψης, δεν χωράνε δημοκρατίες και ψευτολαϊκίστικα κινήματα, που γεννούν μόνον τσιπρουλίνους κι απατεώνες.

Όταν έχει φτάσει να ελέγχεται το σύνολο της κοινωνίας από τα παπαγαλάκια των μεγαλοπουσταράδων του πλούτου, δεν χωράνε γαλιφιές και δημοκρατικοχαριτωμενιές.

Όταν έχει καταντήσει μια χώρα κανονικό κωλάδικο, τότε χρειάζεται επειγόντως ένας Ιωησήφ -Αδόλφος, ένας Μεταξάς, ένας Κάστρο, ένας Θρασυβουλος, να περάσει μαχαίρι τους τριάκοντα τυράννους και να στείλει τους πρεζέμπορους τους μπακαλεμπορους και τους εθνέμπορους, στο λάκο με τα κωλοδάχτυλα.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά να συμμορφώνονται και οι υπόλοιποι απατεώνες, για να μην πολλαπλασιαζονται ανεξέλεγκτα τα καρκινώματα των εθνών, που ενίοτε παρουσιάζονται στο πόπολο, με τον ωραίο λευκό μανδύα του «δημοκράτη» και του «παιδιού του λαού».

Κι αντι να τα πάρουν από τους πλούσιους και να τα δώκουν στους φτωχούς [όπως έπραξαν άλλοτε οι Ιωσήφ-Αδόλφοι] τα κατάσχουν από τους φτωχούς για να τα δώκουν στους καρανίκες τους.

Πηγή : panusis.blogspot.gr