Ο ψίθυρος της αγάπης στα δώρα! (music video)

Της Ιωάννας Λιζάρδου

Μπορεί άραγε ένα γαλάζιο πουλόβερ να ψιθυρίσει την αγάπη;

Εγώ ξέρω τουλάχιστον ένα που μπορεί. Είναι εκείνο που έβγαλες ένα βράδυ στο σκοτάδι, παρόλο το κρύο και τη βροχή.

«Φόρα το», είπες, «να σε αγκαλιάζει, όταν εγώ δεν θα είμαι εδώ.»

Λοιπόν, το πιο ανεκτίμητο δώρο που μου έχουν χαρίσει, θα είναι πάντοτε αυτό.

Έτσι έχουν νόημα τα δώρα. Όταν είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μας, που δίχως δεύτερη σκέψη, το χαρίζουμε αλλού.Και εκείνο μιλάει για εμάς, όταν πια έχουμε φύγει μακρυά.

Όλα τα δώρα γνωρίζουν πώς να το κάνουν αυτό. Με φιόγκους να στολίζουν απέριττα τις λέξεις. Το «σ΄αγαπώ», το «ευχαριστώ», το «πάντα σε θυμάμαι». Ή σε αστραφτερά περιτυλίγματα, να κρύβουν λόγια προσεκτικά. «Συγχώρεσε με», «κοίταξε με», «μη μου το κάνεις αυτό».

Η αλήθεια είναι πως τα δώρα μιλάνε ακατάπαυστα για εμάς. Αποκαλύπτουν μύχιες σκέψεις και τις κρυφές μας πτυχές. Κάθε πακέτο, στέλνει ένα μήνυμα δείχνοντας το δρόμο στον άλλο να βαδίσει, αν θέλει να ψάξει και να μας βρει. Μαρτυρά το χρόνο που ξόδεψε κάποιος για να το διαλέξει, με τη σκέψη του σε εμάς. Την ενέργεια που χρειάστηκε για να μαντέψει τι στ΄ αλήθεια μας δίνει χαρά. Τη μαγεία που πρόσθεσε για να χαρίσει στην απρόσωπη ύλη τη δική του φωνή.

Επειδή, καθένας μας χαρίζει δώρα, με κίνητρα διαφορετικά. Άλλος για να γιορτάσει την αγάπη κι άλλος για να γίνει στον έρωτα αρεστός. Μερικοί ψωνίζουν δώρα από υποχρέωση κι άλλοι βεβιασμένα και μηχανιστικά. Ορισμένοι ανταποδίδουν τη σκέψη κι άλλοι αναμένουν τη μετέπειτα ωφέλεια, υπομονετικά. Σφραγίζουν συμμαχίες και εξασφαλίζουν εύνοιες ή υποταγές. Είναι και κάποιοι που δωρίζουν ενοχικά κι άλλοι που συνηθίζουν να ανταλλάσσουν συγγνώμες με δώρα ακριβά.

Για αυτό και η αξία του δώρου, δεν κρύβεται παρά στην πρόθεση, με την οποία έγινε η αγορά. Για μένα, δεν έχει αξία αν πρόκειται η αμοιβαιότητα να ξυπνήσει την προσφορά. Συναίσθημα χαρίζουμε, αφού έτσι κι αλλιώς η πολυτέλεια είναι μια έννοια για τον καθένα διαφορετική. Και, στις μέρες μας, μπορεί να είναι ακόμη πιο υποκειμενική, ή και ανώφελη, εφόσον καμία πολυτέλεια από μόνη της δεν έκλεισε διά παντός τις τρύπες της ανθρώπινης μοναξιάς. Γι’ αυτό και νόημα δεν έχει να μετράμε των δώρων τη μαγεία με τα λεφτά.

Η μαγεία μετριέται με την αγάπη. Κι όσοι αυτό το αγνοούν, αγάπη μάλλον δεν τους έχει χαριστεί. Ευτυχία είναι όταν χαρίζουμε κάτι, να παίρνουμε, πριν δώσουμε, από εκείνο χαρά. Μονάκριβο γίνεται αυτό που χαρίζεις, ενώ το χρειάζεσαι εξίσου κι εσύ. Το μοιράζεσαι με χαμόγελο, επειδή νιώθεις πως ο άλλος το έχει ανάγκη από εσένα πιο πολύ. Το προσφέρεις πρόθυμα, ακόμη κι αν δίνεις περισσότερα απ’ όσα στα αλήθεια μπορείς κι ας μην περιμένεις, πως ό,τι δίνουμε, μια μέρα επιστρέφει σε εμάς.

Η ουσία του δώρου βρίσκεται στο συμβολισμό. Σε ό,τι χαρίζουμε κλειδώνουμε μέσα του κάτι από τις σχέσεις μας και κάτι από εμάς. Για την ακρίβεια, χαράζουμε πάνω του την εικόνα που ευχόμαστε να κρατήσουν οι άλλοι για εμάς.

Εικόνα, που όποια κι αν είναι, θα είναι πάντοτε ανεκτίμητα μοναδική, όχι επειδή στολίστηκε με χρυσό, αλλά επειδή χαράχτηκε με αγάπη. Και η αγάπη δε χαράζει βαθιά, παρά μόνο όταν είναι δυνατή. Διαπερνά τα αντικείμενα και τα ποτίζει με φως. Φωτίζει τα βλέμματα και τα χαμόγελα, δίχως να κομπάζει για το πόσο είναι ακριβή.

Γι’ αυτό και τα δώρα των ανθρώπων που αγαπάνε, δεν χρειάζονται να έχουν τιμή. Τιμή στα πράγματα βάζουν οι άνθρωποι, που έχουν ξεχάσει πώς μοιάζει η έκπληξη, γιατί αναλώνονται στην προσμονή. Εκείνων τα δώρα δεν εκπληρώνουν επιθυμίες, αλλά παρηγορούν εμμονές.

Όμως, η χαρά δεν κρύβεται μέσα στα πράγματα, κρύβεται μέσα σε μας. Την αξία των αντικειμένων τη δημιουργούμε οι ίδιοι και την αντανακλούμε παντού. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι παρά μια πρόσκαιρη, φθηνή ανταλλαγή. Άψυχη ύλη που ξεχνιέται σε κλειδωμένα συρτάρια ή σκορπίζεται σε κάδους σκουπιδιών. Άδοξο τέλος, μα ειλικρινές.

Γι’ αυτό κανένα δώρο που δεν ψιθυρίζει την αγάπη, δεν έχει νόημα να κρατηθεί.

Ούτε καν να χαριστεί.

* Χριστινάκι.-*

Πηγή