Δε νηστεύω τις λέξεις! (music video)

Ίσως να φταίει η κρίση και οι αλλαγές που επέφερε, ίσως να είναι συνέπεια της ηλικίας. Μπορεί να είναι δείγμα ωριμότητας αλλά, εξ ίσου, και συνεχιζόμενης ανωριμότητας. 

Πάντως ολοένα και λιγότερο με απασχολεί η γνώμη των άλλων, όλο και λιγότερο επιθυμώ να είμαι αρεστή σε όλους, κυρίως σε αυτούς που δεν μ’ενδιαφέρουν. Επίσης, ολοένα και λιγότερο φοβάμαι να προκαλέσω. Συμφιλιώθηκα με τον εαυτό μου. Μ’αρέσω και με αγαπώ. Ναρκισσισμός. Ανακούφιση. Ισορροπία.

Δεν έχω άποψη για όλα, αλλά για όσα έχω, έχω κι εμπιστοσύνη στη γνώμη μου. Ξέρω τι γνωρίζω. Γνωρίζω τις ικανότητές μου, τα δυνατά μου σημεία, τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω. Επαγγελματικά, υπηρετώ έναν χώρο όπου, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οι άνθρωποι απευθύνονται μεν στον ειδικό, σπάνια όμως νιώθουν ότι πρέπει να εμπιστευτούν την άποψή του ή τη συμβουλή του. Αντίθετα, προβάλλουν ευθαρσώς τη δική τους, κι ας μην έχουν ιδέα.

Πόσο να επιμείνεις; 

Πόσα επιχειρήματα να χρησιμοποιήσεις για να πείσεις;

Πόσην ώρα να φας να εξηγείς τα αυτονόητα;

Πώς να επικαλεστείς την κοινή λογική, όταν αυτή αποδεικνύεται σπάνιο είδος;

Το επιχείρημα “δε μ’αρέσει” πώς να το αντικρούσεις, εκτός από τις προφανείς απαντήσεις, που τον προφορικό λόγο θα γέμιζαν “μπιπ” και τον γραπτό “**#@!!”… Τέλος, πόση υπομονή να έχεις με έναν κατά πολύ νεότερό σου, που θα μπορούσε, σχήμα λόγου, να είναι και παιδί σου, που αγνοεί τους βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς, και πιστεύει, πως επειδή είναι “πελάτης”, είναι και στο απυρόβλητο;

Έχω μιλήσει με εκατοντάδες συναδέλφους στο εξωτερικό, σε διαφορετικές χώρες. Όλοι, παντού και πάντα, θα γκρινιάξουν για τον πελάτη: δεν καταλαβαίνει, τσιγκουνεύεται, έχει παράλογες απαιτήσεις. Ποτέ όμως δεν έχω ακούσει συνάδελφο να παραπονιέται για θέματα ηθικής – business ethics – και συμπεριφοράς. Αντίθετα, εδώ στην Ελλάδα, από τα συχνότερα παράπονα στον ευρύτερο κύκλο των συναδέλφων είναι ο κακός τρόπος και η έλλειψη επαγγελματικής ηθικής που βιώνουν καθημερινά.

Παράπλευρη απώλεια της κρίσης είναι ότι έπεσε κατακόρυφα το επίπεδο των στελεχών στις εταιρείες. Τα τμήματα μάρκετινγκ στελεχώνονται όλο και συχνότερα, είτε από χαμηλόμισθα, άπειρα τζουνιοράκια, είτε από δυσαρεστημένους, κακοπληρωμένους εμπειρότερους ανθρώπους, που δεν τους νοιάζει πια. 

Οι εταιρείες επικοινωνίας – εμείς – έχουμε συρρικνωθεί και, στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχει κενό ανάμεσα στον έμπειρο επικεφαλής και στον άπειρο νεο-εργαζόμενο. Εμείς έχουμε ανάγκη τον πελάτη, με τα κακά του και με τα στραβά του. Αυτός το ξέρει και το εκμεταλλεύεται. Μυστικό που θα έπρεπε να κρατιέται επτασφράγιστο, ώστε να μην περνάει ως νοοτροπία, και ως δικαιολογία για χείριστη συμπεριφορά, στους εκατέρωθεν εργαζόμενους. 

Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο σε μια συνεργασία, όπως και σε οποιαδήποτε άλλη σχέση προσωπική ή μη, από την έλλειψη εμπιστοσύνης και σεβασμού. Δεν υπάρχει φτηνότερο, απ΄το να σε “τσεκάρουν” συνεχώς. Πίσω από την πλάτη σου, με την αφέλεια του κουτοπόνηρου, σε μια αγορά που χωράει σε μια μικρή αίθουσα ξενοδοχείου, και που όλοι έχουν τελικά κοιμηθεί με όλους. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο για πάντα. Ούτε αυτοί που πληρώνουν, ούτε αυτοί που την πληρώνουν. Ούτε και γω που τα λέω χύμα γιατί έρχεται Σαρακοστή και, πριν νηστέψω, είπα να ξεσκιστώ.

Υπάρχουν, ευτυχώς, οι φωτεινές εξαιρέσεις που μου υπενθυμίζουν καθημερινά γιατί διάλεξα και γιατί αγαπώ αυτή τη δουλειά. Οι συνεργασίες που είναι ουσιαστικές, βασισμένες στην αμοιβαία εκτίμηση, που προχωρούν τα πράγματα προς τα εμπρός και παράγουν εξαιρετική δουλειά, ομαδική, που ικανοποιεί εξ ίσου και τα δυο μέρη. Συνεργασίες που εξελίσσονται σε φιλίες που κρατούν χρόνια.

Περισσότερες τέτοιες χρειαζόμαστε όλοι, τώρα περισσότερο από ποτέ.

* Χριστιν-άκι*


Πηγή