Φτάσε με εκεί που νόμιζες ότι δε θα πας ποτέ…

Της Βασιλικής Τραϊκάπη

Ο Έρωτας ,

Γένους αρσενικού που τον ταλαιπωρείς μέχρι να σε πείσει ότι αξίζει …

Φυσάει αδιαφορία …

Η Αγάπη ,

Γένους θηλυκού που σε ταλαιπωρεί μέχρι να την πείσεις ότι σου αξίζει …

Υπάρχει εγωισμός …

Εγώ …

Εσύ …

Ένας ατέρμονος κύκλος που χωρίζει αυτό που και οι δυο επιθυμούμε …

Το πάθος ,

Ουδέτερο μα τόσο υποκειμενικό …

Δύσκολο μα τόσο επιθυμητό …

Ισχυρό μα τόσο ανεξέλεγκτο …

Γδέρνεις απαλά κάθε γωνία του μυαλού μου , αγγίζεις ζωηρά τις μικρές αδυναμίες που τόσο καιρό καλά προστάτευα και γρατζουνάς ενοχλητικά κάθε κρυμμένη πτυχή του εγώ μου που κρύβεται στη σάρκα σου κάθε φορά που με αγκαλιάζεις …

Σε θέλω …

Σε θέλω για όλα όσα νιώθω όλες τις φορές που τα μπράτσα σου με σφίγγουν στην αγκαλιά σου ..

Σε ποθώ για ότι εσύ τρυπώνεις στο μυαλό μου σε κάθε λέξη , κάθε δευτερόλεπτο , σε κάθε συνάντηση …

Για όσο διαρκέσει …

Αφήνομαι …

Νιώθω απαλά την ανάσα σου να αγγίζει κάθε εκατοστό του κορμιού μου και μια δυνατή ένταση ρεύματος διαπερνά τη σάρκα μου που ζητάει με μανία να χαθεί κάθε λεπτό σε μια στιγμή μοναδική και γεμάτη πάθος …

Μαζί σου ….

Πλάι σου …

Μου λείπεις … Μου λείπω …

Περπατάω στην πόλη και νιώθω τη μυρωδιά σου στο αεράκι που προσπαθεί να δροσίσει το κορμί μου …

Καίγομαι από τις σκέψεις __

Ιδρώτας __

Ρίγος __

Ησυχία __

Και μια φασαρία μέσα στις σκέψεις μου που σπάει σε κομμάτια όλη την ισορροπία που μέχρι τώρα έπλασα κομμάτι κομμάτι …

Γουστάρω να με ξεβολεύουν , να με κάνουν να βγάζω όλο μου το είναι και να με ξεζουμίσουν ….

Σπανίζει στις μέρες μας άλλωστε …

Μια Καύλα ανελαστική χωρίς αρχή κ τέλος με στόχο το : ” όσο διαρκέσει “.

Άλλωστε από την αρχή ξεκίνησε κάπως έτσι …

Το χαμόγελό σου η αδυναμία μου …

Το χαμόγελό μου η δύναμή σου …

Να μην είσαι αναντικατάστατος _

Να είσαι διαφορετικός _

Να μην είσαι ευγενικός _

Να είσαι τρυφερός _

Να μην πασχίζεις να γίνεις κάτι άλλο_

Να είσαι ΕΣΥ ….

Ηδονή εγκεφαλική που ξεφυλλίζει το ξεχασμένο παρελθόν σου και πλημμυρίζει τη φαντασία μου από θέληση για εμπειρίες …

Καινούργιες , απρόσμενες , ανεπανάληπτες , διαφορετικές …

Χάνομαι μέσα στις λέξεις , σχεδόν ζαλίζομαι από την ευωδία αυτή που υποτάσσει το σώμα μου να σε περιμένω ..

Λίγο πριν το τέλος …

Να μην ξεχάσω …

Η ησυχία να με τρομάζει …

Ο φόβος να με ανησυχεί …

Αλλά η φασαρία τους να κρατάει τους παλμούς ζωντανούς , καθώς η τόλμη θα απογειώνει την καταστροφή …

Υ.Γ. “Φτάσε με εκεί που νόμιζες ότι δε θα πας ποτέ … “

* Xristin-aki.-*


Πηγή : themachine.gr