ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

Σπασμένες συνειδήσεις.

Σπασμένες μνήμες, θρυμματισμένες κομμάτια, απλωμένες στον ήλιο του

μεσημεριού να χάσκουν ανελέητα εμπρός σε διστακτικές εφορμήσεις του νου.

Η σιωπή άγρυπνος φρουρός της καταχνιάς μας σπρώχνεται απέναντι σε

υποψίες και αμφιβολίες, που σημάδεψαν ανεξίτηλα κάθε παρακμιακή

συμπεριφορά και κάθε διχόγνωμη θεώρηση.

Εμπιστευτικές και καθ’ όλα αποδεκτές αποδράσεις της ψυχής απ’ το νου και

το αντίστροφο, τείνουν να εξομοιώσουν κάθε τι που περάσαμε, κάθε τι που

διανύσαμε στο διάβα του χρόνου μας, ξωκείλοντάς το σε συμπερασματικές

αμφισημίες, οι οποίες το μόνο που κατορθώνουν είναι να συμβάλλουν όλο και

περισσότερο στη ράθυμη και ανυπότακτη διάθεσή μας.

Αφήνω τον χρόνο να κυλήσει ωσάν το γάργαρο νερό, ίσως έτσι καθαρίσει η

συνείδηση από περιττές προσμίξεις αμφιβόλου προέλευσης και ποιότητας.

Επώνυμες κι επιφανείς δικαιολογίες, δε χωρούν στην καθάρια συνείδησή μας,

και για το λόγο τούτο απορρίπτονται ως σώμα ξένο, ως πνεύμα ξένο.

Δεν αντιλέγω, ίσως παλαιότερα ν’ αποτέλεσαν σημείο αναφοράς της νιότης

και της νεότητας μας, μα πια δεν υπάρχουν λόγια για δαύτες να περιγράψουν,

μήτε το παρόν, μήτε το μέλλον, απλά αρκούνται σε έναν άνευ όρων

βαυκαλισμό παλαιολιθικών προσταγμάτων και ανιστόρητων

ψυχογραφημάτων.

Είναι η νιότη μας βαθιά βλέπεις και δεν ξεχνά ποτέ της, όσα χρόνια και να

περάσουν.

Πολλοί άλλωστε είναι δαύτοι που δεν έχουν ξεχάσει ακόμη, κείνοι που όλοι

τους η ζωή αποτέλεσε μια φλόγα της μνήμης, που κανείς ποτέ του δεν

κατόρθωσε, μήτε να τη σβήσει, μήτε να περιορίσει την έκταση της.

Έμεινε εκεί ανέπαφη να διατηρεί άσβεστη την επιθυμία για όλα εκείνα που

ποθήσαμε, μα ποτέ μας δε μαρτυρήσαμε.

Λέξεις, έννοιες που στρώθηκαν στο διάβα μας, για να θυμίζουν τα χνάρια που

αφήσαμε πίσω μας, σε τούτον τον μάταιο και άδικο ντουνιά.

Πριν μου προσάψεις την κατηγορία της μεμψιμοιρίας, άκουσέ με προσεκτικά,

τούτος ο κόσμος δεν είναι ότι ποθήσαμε, μήτε καν ότι προσπαθήσαμε, απλά

προσπεράσαμε με χάρη τις προσδοκίες του, όπως ακριβώς και τις

προσδοκίες των λοιπών, και αδιαφορώντας παντελώς για το τι θα μας συμβεί

προχωρήσαμε αντάμα με τη μοναξιά, με τη λύπη, τη χαρά, και ότι άλλο

συναντήσαμε εμπρός μας.

Ποτέ μας δε δειλιάσαμε, μήτε διστάσαμε, συγγενείς μιας άλλης

πραγματικότητας, που είναι γραφτό της να μην πραγματωθεί, ακόμη και στα

πιο τρελά μας όνειρα.

Αφοσιωθήκαμε μετ’ επιτάσεως, δίχως μια στιγμή να παραπονεθούμε ή να

δυσανασχετήσουμε, κι ας έτρεχε η οργή ωσάν δαίμονας μέσα μας.

Γνωρίζαμε εξ αρχής και το παιχνίδι και τους κανόνες του, οπότε έμοιαζε

αδιάφορο να προσπαθήσουμε έστω και εικονικά, σχηματικά να διαγράψουμε

μια πορεία εφάμιλλη των προσδοκιών.

Άλλωστε και δαύτες αποδείχθηκαν πως δεν ήταν δικές μας, δεν μας ανήκαν,

κι ας έριζαν οι υπόλοιποι για το αντίθετο.

Κανείς δε βρέθηκε ποτέ για το μέλλον να μας μιλήσει, ή τουλάχιστον το παρόν

να μας δείξει ωσάν παραγινωμένο φρούτο που τα σάκχαρά του φυτρώνει στο

διαβήτη της πλάνης μας.

Απομείναμε το λοιπόν μονάχοι να εκλιπαρούμε εμπρός στης μοναξιάς μας το

ασυμβίβαστο, για μια τύχη φανερή ή για μια μοίρα συνετή, δίχως

αναγραμματισμούς και παρενθέσεις στης ζωής μας το φευγιό.

Ένα φευγιό είναι για μας η ζωή φίλε μου και τούτο κοίτα να το βάνεις και να το

συγκρατήσεις καλά στο μυαλό σου.

Διότι μπορεί ν’ αποτύχαμε στη ζήση μας, μα οι συνειδήσεις έστω και

σπασμένες, πάντα θα βαδίζουν αφυπνισμένες και έτοιμες για τον αιώνιο ύπνο

τους.

Σάββας Κωνσταντινίδης

02/02/2016

* Χριστινάκι.-*