Ζήτω το ελληνικό ταξί! (music video)

Αγγελική Κοντογιαννάτου

Το axe και ο Έλληνας ταξιτζής. Δεν ξέρω γιατί, ίσως υπάρχει κάποια διάταξη στο καταστατικό τους πιθανότατα, αλλά 8 στους 10 ιδιώτες επιβατομεταφορείς φορούν axe. Τόσο axe δε, που θα μπορούσε να λειτουργήσει επιτυχώς και ως ημιαναισθητική ουσία της ρινικής κοιλότητας αφού ακόμα και 10 λεπτά μετά την αποβίβασή σου, δεν μπορείς να διακρίνεις καμία άλλη μυρωδιά στον περιβάλλοντα χώρο.

Το κομπολόι. Εδώ εμφιλοχωρεί συνήθως κάποιο ανεκπλήρωτο παιδικό όνειρο ή μνήμη του οδηγού.
Επικρατούσα εκδοχή: Όταν ήταν μικρός ήθελε διακαώς να γίνει αρχοντορεμπέτης, όμως ο άκαρδος καπιταλισμός τον έριξε στις άμουσες λεωφόρους και έτσι προσπαθεί να διατηρήσει την καλλιτεχνική του φύση αναλλοίωτη.

Εναλλακτική: Το τικ- τικ του κομπολογιού του θυμίζει τον χτύπο της καρδιάς της μάνας του. Έτσι νιώθει στοργή και προδέρμ και οδηγεί με γαλήνη.

Ο οδηγός που δεν ξέρει να οδηγεί. Συνήθως ξεκινάει πιο απότομα και από εκτόξευση πυραύλου. Επιταχύνει πάντα με την αλάνθαστο μέθοδο «από πρώτη, τρίτη», παίρνει τις στροφές με σκοπό να σου αλλάξει θέση στα άντερα και τέλος σταματά με τόση δεξιοτεχνία και προσοχή, που ελάχιστα να έχεις αφαιρεθεί, χτυπάς στο παρμπρίζ όπως χτυπάν τα σπουργίτια στην Εθνική. Και επειδή ποτέ δεν ξέρεις πότε θα τον πετύχεις, γενικά να αποφεύγεις τα κορν-φλέιξ.

Ο οδηγός-Ναπολέων. Πιστεύει πως μου κάνει χάρη που με μεταφέρει, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι εις τας Αγγλίας και να συντρώγει με την Πίπα. Και φυσικά συμπεριφέρεται και ως τέτοιος γαλαζοαίματος. Ο μόνος τρόπος να επαναφερθεί στη σκληρή πραγματικότητα είναι μία κλωτσιά στα γαλαζοτέτοια του αλλά συνήθως τη γλιτώνει, εισπράττοντας απλώς την αδιάφορη ματιά του μεταφερόμενου. Σιγά που χέστηκε κοινώς.

Η γυναίκα-οδηγός. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότερες είναι πολύ πιο επαγγελματίες, πιο σοβαρές και πιο αξιόπιστες από τους άντρες, διότι τίποτα δεν τους χαρίστηκε σε αυτόν τον ανδροκρατούμενο κλάδο. Όμως, είναι και μερικές που θέλουν επειγόντως σεμινάρια. Για παράδειγμα, βάψου και φτιάξε μαλλί στο σπίτι σου και όχι όταν μπαίνει ο πελάτης. Έχεις δει ας πούμε ποτέ κανέναν να ξυρίζεται στο ταξί; Όχι. A γεια σου.

Επίσης, μην πας πιο αργά κι από τον παππού με το πι στο πεζοδρόμιο. Σκοπός είναι να με πας στο μισό χρόνο εκεί που θα ήθελα το διπλάσιο αν έπαιρνα λεωφορείο. Και κυρίως. Μην κοιτάς συνεχώς τη φάτσα σου σε όποιον καθρέφτη έχεις εύκαιρο -τον πλάγιο, τον πίσω, τον μπροστά. Δεν οδηγείς τρένο, δεν οδηγείς τραμ. Κάποιος πρέπει να χαράξει το δρόμο. Άντε να σε χαρώ.

Ο οδηγός που συμπεριφέρεται σαν σπασικλάκι της ασφάλτου. Σπάνιο, αλλά υπαρκτό. Παρατηρείται συνήθως δύο με τρία χρόνια πριν τη συνταξιοδότηση, σε τέτοιο σημείο, που έχει βγάλει τον Παΐσιο και έχει κρεμάσει το βιβλιαράκι του Κ.Ο.Κ. Προφανώς και θέλει να ξεπλύνει τις αμαρτίες του για όλα τα καφριλίκια που διέπραξε τόσα χρόνια στο δρόμο. Όμως δεν είσαι ιεραπόστολος, ξεπέρασέ το. Αν θέλεις να παραχωρείς προτεραιότητα σε ολόκληρη την πόλη και να περιμένεις το πορτοκαλί να γίνει κόκκινο (πού ακούστηκε), δώσε το δίπλωμα και κάνε αίτηση στον Ερυθρό Σταυρό.

Η κόρνα. Έχει αναχθεί σε τέτοιας ζωτικής σημασίας όργανο για τον ταξιτζή μας που θα την αντάλλαζε άνετα με το ένα του νεφρό, εάν του έθετες το δίλλημα. Η κόρνα είναι γι’ αυτόν ό,τι είναι και το eyeliner για τον Κίμωνα Κουλούρη. Κατάλαβέ τον.

Το φλας. Εν αντιθέσει με την κόρνα, το θεωρεί το πιο άχρηστο εξάρτημα του αυτοκινήτου. Τόσο άχρηστο που προτιμά να βγάλει το χέρι του απ' το παράθυρο για να στρίψει, παρά να έρθει το δέρμα του σε επαφή με αυτόν τον επικίνδυνο μοχλό. Ίσως πίστεψε τον αστικό μύθο που λέει ότι αντί να ανάψει φως, θα εκτιναχθεί το κάθισμά του.

Η λεβάντα. Πραγματικά. Βγάλτε τις λεβάντες από όλα τα ταξί. Βασικά βγάλτε τες από όπου κι αν βρίσκονται. Αρχικά, κάνω τη σύνδεση και φαντάζομαι σκόρους να περπατάνε πάνω στη δερματίνη των καθισμάτων, κάτι που με φέρνει σε εξαιρετικά άβολη θέση, και δεύτερον μου 'ρχεται στο νου η χνουδωτή υφή του άνθους της που 'ναι σαν κάμπιες μωβ και ανατριχιάζω.

Ο υπερ-κοινωνικός ταξιτζής. Ούτε να παραμείνουμε βουβοί σε όλη τη διαδρομή είναι λύση, ούτε όμως να κάνεις ασταμάτητο μονόλογο περί των πάντων ή να μου παίρνεις ιστορικό λες και θα μου χειρουργήσεις τον σκωληκοειδήτη.

Ένα «καλησπέρα» στην αρχή, ένα «ευχαριστώ» στο τέλος και ένα «σας ξέφυγε μία λακούβα προηγουμένως» ενδιάμεσα, αρκούν.

Πηγή