Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα επιστρέψεις

Σε χάζευα τις προάλλες. Έχω το τασάκι πάνω στη γυμνή κοιλιά μου κι η καύτρα κόκκινη σαν τα νύχια μου. Μισανοίγω το στόμα και σπρώχνω τον καπνό, που σκάει στην πλάτη σου και σκαρφαλώνει τα πλευρά σου. Πριν λίγο τα σκαρφάλωνα εγώ, τώρα μόνο τα βλέπω που ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά, με το άλλο χέρι μου να το κρατάς σφηνωμένο από κάτω τους.

Έτσι όπως κοιμάσαι, ευκαιρία να σου μιλήσω για το μέλλον. Θα χωρίσουμε.

Θα χωρίσουμε, γιατί έτσι κάνουν οι άνθρωποι. Τόσους συναντάμε στη ζωή μας, έναν μόνο κρατάμε για πάντα. Μέσα σ’ αυτή την αναλογία οι πιθανότητες είναι εις βάρος σου. Ας περνάμε φανταστικά. Ας ταιριάζουν τα χέρια μας. Ας πονάνε τα χείλη. Ας συμπορεύονται οι σκέψεις. Κάποτε θα έρθει η ώρα που αυτά τα ίδια θα ψάξουμε να τα βρούμε κι αλλού. Πολυγαμικά όντα δε λένε ότι είμαστε; Αυτή είναι άλλη μια εκδήλωση της ίδιας διαπίστωσης, απλώς όχι ταυτοχρόνως αλλά διαδοχικά. Αφήνουμε τον έναν, για να ζήσουμε με τον επόμενο όσα είχαμε και με τον προηγούμενο.

Θα τραβήξει το δρόμο του ο καθένας. Θα γνωρίσεις μια ξανθιά, γιατί εγώ είμαι μελαχρινή. Θα έχει μακριά μαλλιά και θα την ερωτευτείς για την αλογοουρά της. Θα την πλέκεις ανάμεσα στις χούφτες σου και θα την απλώνεις το βράδυ πάνω στο μαξιλάρι της. Θα έχει γλυκό χαμόγελο και λευκά χέρια. Θα ντύνεται με πολλά χρώματα και θα φοράει πάντα δαχτυλίδι στο μικρό της δάχτυλο. Θα σε φωνάζει «ζωή μου» και μαζί της θα ονειρευτείς τη δική σου. Θα κάνετε ταξίδια, θα στολίσετε χριστουγεννιάτικα δέντρα και θα πάρετε καινούριο καναπέ για το σπίτι σας.

Θα γνωρίσω έναν ψηλό με ανοιχτόχρωμα μάτια. Το βλέμμα του θα με ακινητοποιήσει και δε θα μοιάζει σε τίποτα με το δικό σου. Θ’ ακούμε την ίδια μουσική και θα βλέπουμε κάθε βράδυ ταινία. Θα με κοιμίζει στο κρεβάτι αγκαλιά και δε θ’ αργεί ποτέ στα ραντεβού. Θα εκθειάζει τη μαγειρική μου, αλλά σπάνια θα μ’ αφήνει να μαγειρέψω· θα το κάνει εκείνος, γιατί θα λατρεύει να φαίνεται σέξι κι ακαταμάχητος στα μάτια μου. Όταν δε θα κοιμόμαστε μαζί, θα με παίρνει τηλέφωνο να με βάλει για ύπνο και θα καταλήγουμε να ξενυχτάμε, στο ένα μαξιλάρι το κεφάλι μου, στο άλλο το κινητό. Το πρωί θα τον παίρνω εγώ να τον ξυπνήσω για δουλειά και θα με φωνάζει κακούργα που πάλι θα φύγει άυπνος.

Μπορεί όλα αυτά, μπορεί κι όχι. Όμως χρόνια πολλά θα περάσουν μέχρι να ξανασυναντηθούμε κι η ζωή χρειάζεται εξέλιξη.

Θα τραβήξει το δρόμο του ο καθένας κι εγώ θα φροντίσω στον δικό μου να ρίξω ψιχουλάκια να δείχνουν τη διαδρομή. Το ξέρω ότι θα με ψάξεις. Γιατί εμένα απ’ όλες σου τις σχέσεις; Θες επειδή ακόμα είμαστε μικροί για να προχωρήσουμε στο για πάντα μαζί, αλλά μετά όχι πια; Θες επειδή σου έδειξα την αγάπη χωρίς όρια και φτιασίδια; Θες από περιέργεια; Θα γυρίσεις και το ξέρεις.

Θα την περιμένω την επιστροφή σου για χρόνια. Όχι, δε θα την περιμένω απλώς, θα την έχω προετοιμάσει. Γιατί τη δική σου απ’ όλες τις άλλες; Μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι μετά τη σύγκριση τόσων ετών θα έχεις γίνει η μόνη αψεγάδιαστη εμπειρία. Όλοι μια τελειότητα επιδιώκουμε κι η δική μου ήμαστε εμείς. Τυχαίο το ότι συναντηθήκαμε, αλλά όχι το ότι επιλέξαμε ο ένας τον άλλο.

Όταν φτάσεις, δε θα φορέσω τα καλά μου για να σε υποδεχτώ. Θα φοράω τ’ απλά καθημερινά για τα οποία μ’ ερωτεύτηκες· το δυνατό μου γέλιο, τ’ άβαφα μάτια μου και τη φαρδιά μου μπλούζα, που τόσο σου αρέσει όταν γλιστράει και γυμνώνει τον ένα μου ώμο. Κι έτσι απλή και καθημερινή θα τα διαλύσω όλα. Ό,τι ζωή θα έχω χτίσει χωρίς εσένα.

Όποιον άνθρωπο κι αν έχω πλάι μου. Όποια συνήθεια δε σε περιέχει. Θα τα διαλύσω όλα και δε θα γυρίσω να κοιτάξω πίσω μου. Θα πονέσω κόσμο, αλλά δε θα είναι μες στις δυνάμεις μου ν’ αντισταθώ. Έπειτα, θα σε πάρω απ’ το χέρι, θα σε φιλήσω στο λαιμό, θα ρουφήξω τη μυρωδιά σου και θα σου πω «πάμε». Πάμε να γνωριστούμε για όσον καιρό ήμασταν χώρια.

Σε χάζευα τις προάλλες. Μες στο μυαλό μου σου μίλησα για το μέλλον μας με κάθε λεπτομέρεια. Τώρα στα έχω πει όλα, αλλά δεν ξέρεις τίποτα. Δε θα μάθεις ποτέ πόσο σε θέλω μέχρι να έρθεις μετά από χρόνια να μου ζητήσεις λογαριασμό. Τότε θα σου πω ότι σε θέλησα μέχρι το τέλος του κόσμου.

Όμως, τώρα σουτ, καρδιά μου. Δεν πρέπει να μάθει τίποτα.

Μαίρη Ρήγα



Πηγή