Γέρασα μαμά..γέρασα και είμαι μόλις είκοσι! (music video)

ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΒΟΣΤΑΝΤΖΟΓΛΟΥ

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη εκείνο το βράδυ πριν πέσω για ύπνο, μέσα στο άγχος ότι έχω γεμίσει ρυτίδες και πως τα μαλλιά μου είχαν ήδη γίνει λευκά.

Ήμουν τόσο σίγουρη γι’αυτό που θα αντίκριζα, που απόρησα μόλις με είδα ακριβώς όπως πριν από εκείνη την ταινία. Ένα πραγματικά σκληρό θρίλερ, με πτώματα και πριόνια, πνεύματα, αίματα, δολοφόνους και αγωνία. Και εγώ, που άλλες φορές κρυβόμουν κάτω από την κουβέρτα για να μην βλέπω το θάνατο και έκλεινα με τις παλάμες τα αυτιά μου για να μην ακούω τον πόνο, τώρα που τελείωσε δεν είχα φοβηθεί. Δεν ανησύχησα καν μήπως στο σπίτι υπάρχει κάποιος μανιακός δολοφόνος που θέλει να με σκοτώσει, ή κάποιο φάντασμα να με στοιχειώσει.

Γι’ αυτό έτρεξα στον καθρέφτη. Κατάλαβα ότι μεγάλωσα. Όχι, δεν ένιωθα μεγάλη απλώς, ένιωθα γριά. «Γριά, ετών είκοσι.»

Αργότερα το βράδυ εξέφρασα την φράση αυτή, έτσι ατόφια, όπως μου ήρθε στο μυαλό, σε εκείνο το φίλο που μιλούσαμε συχνά χωρίς πολλά λόγια. Κατάλαβε και τρόμαξε. «Μην νιώθεις έτσι και εσύ», μου είπε.

Αυτή η γενιά μεγάλωσε πρόωρα. Θα μου πεις, τι να πουν και οι παππούδες μας που η ζωή τους όλη ήταν πόλεμοι και μόνο πόλεμοι; Και εκείνοι πρόωρα μεγάλωσαν και γι’ αυτό έχω ακόμη την εικόνα του δικού μου παπππού να κλαίει στη θέα μου να τρώω μία μπουκιά ψωμί.

Εμείς όμως, στα είκοσι γεράσαμε άσχημα. Κακογεράσαμε. Γίναμε εκείνη η γριά που κακολογεί όλο τον κόσμο και εκείνος ο γέρος που βρίζει τους νέους αντί να τους χαίρεται. Μεγαλώσαμε απότομα με όλα χαρισμένα και όλα παρμένα πίσω.

Δεν τρομάζουμε στη θέα του αίματος, τη συνηθίσαμε. Και τα πεσμένα παιδιά με τις σύριγγες στα χέρια είναι καθημερινότητα μας. Συνηθίσαμε εκμεταλλεύσεις, ψέμα και βρωμιά και γεράσαμε, γιατί τα απομυθοποιήσαμε όλα τόσο γρήγορα.

«Γέρασα μαμά», ψέλλισα και η μάνα μου αντί να γελάσει ρωτώντας με τι βλακείες είναι αυτές που λέω, μου απάντησε μόνο θλιμμένα: «Τι κρίμα να γερνάς στα είκοσι παιδί μου. Εγώ τουλάχιστον πρόλαβα τα πενήντα.»

Ξανακοιτάζομαι στον καθρέφτη. Να, ρυτίδες γύρω από τα μάτια και μαλλιά γκρι. Τώρα μάλιστα, το μέσα ταίριαξε με το έξω.

Γέρασα μαμά, γέρασα και είμαι μόλις είκοσι. Γέρασα κοιτώντας εκείνο το παιδί με τη νεκρή μάνα στην αγκαλιά, μόνο οχτώ χρόνων. Οχτώ χρόνων μαμά, ακούς; Γέρασα ακούγοντας ψέμματα, μόνο ψέμματα για τη ζωή που ήταν μπροστά μου, για τον κόσμο που εγώ θα άλλαζα. Μα ποιον κόσμο να αλλάξω, μαμά;

Γέρασα σωπαίνοντας μπροστά στην τρομοκρατία, εκείνη της κυρίας στο ΣΚΑΪ που φώναζε πως η χώρα μας βουλιάζει, και την άλλη εκείνων που όντως βούλιαζαν βάρκες με ανθρώπους μέσα, και την άλλη εκείνων που αποκεφάλισαν μία κοπέλα, και την άλλη ενός παππά που αφορίζει έναν συνάνθρωπο μου που τυχαίνει να είναι ομοφυλόφυλος και την άλλη, και την άλλη και την άλλη….

Γέρασα μαμά, μην μπορώντας να αρπάξω τη ζωή από τα μαλλιά, γιατί εντέλει όλα αυτά τα χρόνια φορούσε περούκα.

Ανασηκώνω το κεφάλι, να η μάνα μου κλαμμένη.

«Σε παρακαλώ, ξαναγέννησέ με…».

* Χριστιν-άκι.-*

Πηγή