Δύσκολος λεκές η απραξία…

Του Βαλάντη Γαούτση

Είχα τα χέρια στις τσέπες, κι όμως λερώνονταν.

Μια μέρα αποφάσισα να τα πλύνω,

να τα ξεβρομίσω απ’ την απραξία.

Δεν ξεπλένονταν με τίποτα, παρά μόνο με βροχή.

Έτσι είναι οι δύσκολοι της ζωής λεκέδες: απαιτητικοί.

Είσαι αναγκασμένος να διαλέξεις αν θα συνεχίσεις να ανέχεσαι το λεκέ,

ή αν θα επιτρέψεις να περάσει το δικό του πάνω σε κάτι που αγαπάς.

-Πες μου… τί θα έκανες;-

Εκείνη τη στιγμή, περνούσε δίπλα μου μια άγνωστη όμορφη γυναίκα,

κρατώντας ένα μπαλόνι.

Κοίταξε τα χέρια μου που ήταν μες στη βρωμιά και μου το προσέφερε.

Πριν προλάβω να κάνω δυο βήματα, πέρασε κάποια άλλη άγνωστη,

ήρθε κοντά παίρνοντας θιγμένο ύφος, και μου το έσκασε.

Μου παραπονέθηκε που κρατούσα το μπαλόνι, και όχι εκείνη.

Τώρα βρισκόμουν μεταξύ του να ερωτευτώ, ή να θυμώσω.

Δύσκολος λεκές η απραξία.

Άραγε, το προτέρημα της βροχής,

να είναι απλά η αναμφισβήτητη ικανότητά της

στην εξάλειψη των δύσκολων της ζωής λεκέδων;

Πηγή: anapnoes.gr