Ο αληθινός φόβος της αλήθειας

Η αλήθεια είναι πως στις σχέσεις, αυτό που φοβίζει πολύ είναι η αλήθεια.

Το να πεις αλήθειες. Το να δείξεις τον αληθινό σου εαυτό. Το να σκεφτείς αλήθειες.

Εσύ, κοπελιά, γυναίκα, θηλυκό... πόσες φορές θα ήθελες να του πεις πόσο πολύ σε γεμίζει, σε ολοκληρώνει. Πόσο όμορφα περνάς μαζί του και πόσο μοναδικά σε κάνει να νιώθεις.

Αλήθειες. Οι αλήθειες σου. Φοβάσαι όμως. Φοβάσαι ότι θα νιώσει διάφορα πράγματα.

Ότι τώρα τον «έδεσε τον γάιδαρό του, πως δεν πρόκειται να σε χάσει. Πως σιγά - σιγά θα αρχίσει να αλλάζει συμπεριφορές. Πως θα φοβηθεί. Τί θα φοβηθεί; Μα την μόνιμη δέσμευση. Να, βλέπεις; Ούτε τη λέξη δεν μπορώ να γράψω... Ναι, ναι... αυτό που σκέφτεσαι: το γάμο.

Έτσι λοιπόν φέρεσαι ουδέτερα. Σαν να μην σε αγγίζει τίποτα, ή έστω να σε αγγίζει επιφανειακά. Ο σύντροφός σου προσπαθεί ή απλά του βγαίνουν αβίαστες συμπεριφορές και πράξεις που σε γεμίζουν αγάπη, έρωτα, ζεστασιά και διάφορα συναισθήματα του ίδιου σογιού, αλλά εσύ εκεί, θερμοκρασία 36.4 βαθμοί Κελσίου. Νορμάλ. Ακλόνητη ευθεία γραμμή.

Δεν αντιλαμβάνεσαι βέβαια πως έχεις βάλει τον εαυτό σου σε μια αντίστροφη μέτρηση.

Μια αντίστροφη μέτρηση που καταλήγει σε εκείνα τα βράδια που η παρέα σου είναι η δίκιλη συσκευασία παγωτού στρατσιατέλα με εκείνα τα γιάμι κομματάκια σοκολάτας, στον καναπέ μαζί με τον Εμίλιο, (τον γάτο, ντε), να βλέπετε τηλεόραση και να φοράς τα κάλτσες καμηλοπαρδαλάκια που σου χάρισε πέρσι το χειμώνα (όχι ο Εμίλιο, ξέρεις εσύ...)

Και για να μην νομίζετε εσείς αγόρια, άντρες, αρσενικά, πως θα γλυτώσετε, να πούμε και δύο κουβέντες για σας...

Την βλέπετε κάθε μέρα πώς σας κοιτάει, πώς σας αγγίζει και πώς εκείνο το χαμόγελο της είναι το καθημερινό σας ξόρκι του έρωτα. Εσείς όμως εκεί: βράχος που περιμένει τον Σων Κόνερυ και τον Νίκολας τον Κέιτζ να εξουδετερώσουν την αδράνειά σας και να σας εξοπλίσουν με το θάρρος της αλήθειας.

Αμ φιλαράκο μου, κανείς δεν θα σε εξοπλίσει με αυτό...

Μόνος σου πρέπει να ανοίξεις το στοματάκι σου και να της πεις πως ο λόγος που ανοίγεις με φόρα τα μάτια σου κάθε πρωί, είναι για να την δεις δίπλα σου. Η φούρια που έρχονται οι λέξεις στο στόμα σου είναι γιατί δεν κρατιούνται και πρέπει να γίνουν προτάσεις που θα λένε πόσο ευτυχισμένο σε κάνει. Η αναβασταξιά που νιώθει το κορμί σου οφείλεται στην λύσσα του να γίνει η εφαπτομένη στο δικό της κορμί.

Φευ, όμως... προτιμάς να είσαι cool.

Κουλαμάρες δηλαδή ή αλλιώς, απολυμάρες δια τους Κρητικολαλώσαντες.

Προτιμάς να δέχεσαι το άπαν σαν να ήταν απαξάπαντος δικαιωματικά δικό σου. Όχι, αγαπητέ μου ανήρ. Τίποτα δεν μας ανήκει δικαιωματικά σε μία σχέση. Το αυτό ισχύει και για εσένα, κυρία γυνή.

Οι σχέσεις δεν θέλουν το παραμύθι, θέλουν την αλήθεια. Την δική τους αλήθεια, την αληθινά παραμυθένια. Ο,τιδήποτε άλλο είναι σπατάλη ζωής και εξαΰλωση συναισθημάτων.

Συναισθήματα που ξεκίνησαν ως αληθινή ύπαρξη και κατέληξαν ως αμφίβολη μνήμη αυτής καθ' αυτής της ύπαρξής τους. Ναι, ανήρ και γυνή, το να μην λέτε τις αλήθειες, δεν σημαίνει πως λέτε ψέματα. Στον άλλον.

Λέτε όμως στους εαυτούς σας. Προσπαθείτε ακούσια να πείσετε τον εαυτό σας πως ό,τι συμβαίνει σας αξίζει και σας ανήκει. Όχι, γυνή και ανήρ, δεν σας προτρέπω να το επιβραβεύσετε, σας παρακαλώ όμως να το εκφράσετε. Να εκφράσετε το πόσο σας αγγίζει, το πόσο σας μαγεύει, το πόσο μοναδικούς σας κάνει να νιώθετε...

ο Ανήρ σας, η Γυνή σας.

Υπάρχουν πολλά κλισέ για το χρόνο, τη στιγμή, τη ζωή...

Μπλα... μπλα... μπλα... Αλήθεια, δοκιμάσατε ποτέ σας να βιώσετε ένα από αυτά;

Δοκιμάσατε να ζήσετε τη στιγμή που θα δείτε το βλέμμα του ή την αντίδρασή της όταν ακούσει την αλήθεια σας για αυτό που σου είπε, για εκείνο που σου έκανε?

Μήπως τελικά αξίζει να δοκιμάσετε μία φορά;

Υ.Γ: το πιο στενάχωρο σε σχέσεις που τελειώνουν μεταξύ ανθρώπων που δίνουν και ανθρώπων που δεν έχουν μάθει να παίρνουν, είναι πως οι πρώτοι θα ξαναπέσουν σε ανθρώπους σαν τους δεύτερους. Κάτι σαν ημέρα της συναισθηματικής αληθοφοβικής μαρμότας.

 

Γράφει ο Νικος Αθανασιάδης 

Πηγή : brightsideofmom.gr