ΧΡΟΝΙΑ ΑΧΡΟΝΑ! (music video)

Γράφει ο Σάββας Κωνσταντινίδης

Χρόνια άχρονα, χρόνια που μας μάτωσαν, χρόνια που ματώσαμε κι ακόμη

ψυχορραγούν.

Χρόνια ανεπίστρεπτα, που όμως κάτι μας επέστρεψαν από το δικό τους

περισσευούμενο θράσος, που στοίχειωσαν κάθε σπιθαμή του παρόντος, που πατούμε

και ανασαίνουμε.

Σπιθαμές τα βήματα που περπατήσαμε και ανάσες η ζωή που αναπνεύσαμε για να τα

διαβιούμε.

Διαβάσεις και περιστροφές το δίχως άλλο ανούσιες και άκριτες, δέσμιες μας κράτησαν

για να επιστρέψουμε ξανά εκεί απ’ όπου είχαμε αρχίσει.

Κάθε καινούρια αρχή το ίδιο τέλος, και κάθε νέο τέλος η ίδια αφετηρία, την οποία

επιμελώς φροντίζουμε να συντηρούμε, έτσι απλά για να ‘χει μια αιτία ο κόσμος και να

προχωρά, είτε προς την αρχή του, είτε προς το τέλος του, άλλωστε και τα δυο μοιάζουν

πλέον τόσο πολύ, που είναι αδύνατον πια να ξεχωρίσεις τις διαφορές τους ή να

επισημάνεις και να ταυτίσεις τις ομοιότητες τους.

Φαντάζουν τόσο απόμακρα, τόσο απομακρυσμένα πια, που οποιαδήποτε προσπάθεια

σύγκλισης και σύγκρισης μοιάζει καταδικασμένη, είτε ν’ αποτύχει παταγωδώς, είτε να

χαθεί ανάμεσα σε φιλότιμες προσπάθειες, που γειτνιάζουν συμμετρικά και εξίσου, και με

το πολύ, μα και με το λίγο μας.

Σκεπτικές αναζητήσεις πελαγοδρομούν μέσα στην ψυχή μας βασανίζοντας το είναι μας,

τραβώντας το όλο και περισσότερο σε μια άβυσσο, η οποία αποστρέφεται μετά μανίας

τις αποκλίνουσες συμπεριφορές μας, καθώς και τις έντονες αποσκιρτήσεις απ’ το

ανθρώπινο του χαρακτήρα μας.

Η διάθεση μας σκωπτική και άκρως ρεβανσιστική αναζητεί μέσα στη μνήμη, που στο

αίμα μας κυλά, τη λύτρωση, την ταπείνωση, την εξύψωση των ιδανικών και των αρχών

με τις οποίες έχει γαλουχηθεί κι έχει ανατραφεί.

Μνήμη ιδιαιτέρως καυστική, αλλοπρόσαλλη και άκρως πρόθυμη να ευνουχίσει κάθε

δεσμό με το παρόν και το μέλλον, και όλα τούτα προς χάριν μιας εκδικητικής

διαστροφής, που αν μη τι άλλο προσεγγίζει με έντονη βιαιότητα κάθε προσμονή και

κάθε προσδοκία μας.

Προδομένες και δαύτες, η προσμονή κι η προσδοκία μας, εκλιπαρούν για μια στάλα

προσευχή, για μια στάλα υπομονή μέσα στο ατέλειωτο καρτέρι τους, στο απέραντο

νυχτέρι τους.

Ξάγρυπνες καρτερούν με απασφαλισμένες τις περόνες, έτοιμες να εκραγούν και να

δυναμιτίσουν κάθε ευγενή προσπάθεια ισορροπίας και μέτρου.

Διχασμένες, διχόγνωμες κι επιφυλακτικές φρουρούν τις προθέσεις τους, έχοντας κλείσει

όλα τα περάσματα, που πιθανόν να οδηγούν σ’ αυτές.

Έρημες, ψυχασθενικές και μόνες, στυλώνουν την πραμάτεια της αλήθειας τους, μ’ έναν

τόνο εκβιαστικό και καθόλα αποτρόπαιο για τα δεδομένα του πολιτισμού που βιώνουμε,

και ως εμπειρία, μα και ως υπόδειγμα.

Τείνει η άναρχη δόμηση της σκέψης να γίνει το καθαρό υπόδειγμα, τα ξεκάθαρο

υπόδειγμα για τούτα τα άχρονα χρόνια.

Μα τούτο το δίχως άλλο μας οδηγεί σε π_ _ _ _ _ .

* Χριστιν-άκι.-*

Πηγή