Ρίλκε: «Το αύριο σταλάζει εντός μας κάθε στιγμή»! (music video)

«Πιστεύω πως όλες σχεδόν οι θλίψεις μας είναι στιγμές ψυχικής έντασης που τις υπομένουμε σα να μας πέτρωσε κάποια παράλυση, τρομαγμένοι επειδή νιώθουμε πώς τα ξαφνιασμένα αισθήματά μας δε ζούνε πια· επειδή μείναμε μόνοι με το Ξένο εκείνο που εισχώρησε μέσα μας· επειδή στερηθήκαμε όλα εκείνα που μας είχε δέσει μαζί τους η συνήθεια και η εμπιστοσύνη· επειδή στεκόμαστε καταμεσής σ' ένα πέρασμα, όπου δεν μπορούμε να σταθούμε άλλο. 

Γι' αυτό περνάει και η θλίψη από κει: το Καινούργιο, το Άγνωστο, που χει σταλάξει εντός μας, εισχώρησε στην καρδιά μας, έφτασε ως τις πιο μύχιες γωνιές της, και μάλιστα δεν είναι πια εκεί - είναι στο αίμα μας μέσα (...) 

Να γιατί είναι τόσο σημαντική η μοναξιά κι η αυτοσυγκέντρωση σαν να είσαι θλιμμένος: επειδή η στιγμή αυτή που μοιάζει (επιφανειακά) άδεια και πετρωμένη, η στιγμή αυτή όπου το Αύριο σταλάζει εντός μας, είναι πολύ κοντύτερα στη ζωή από εκείνη την άλλη στιγμή, όπου το Αύριο μας έρχεται μέσα στο θόρυβο, τυχαία και μοιραία λες, σα να μας το επιβάλλουν απ' έξω. 

Όσο πιο σιωπηλοί, πιο καρτερικοί, πιο συγκεντρωμένοι είμαστε στις ώρες της θλίψης μας, τόσο εισχωρεί πιο βαθιά πιο άσφαλτα το Καινούργιο, το Άγνωστο, εντός μας, τόσο το καταχτούμε πιο πλέρια, τόσο περισσότερο γίνεται, αυτό, Μοίρα μας. 

Κι όταν μια μέρα αργότερα η μοίρα «πραγματωθεί» (δηλαδή: ξεφύγει από μέσα μας και «προβληθεί» στους άλλους) τότε θα νιώσουμε πως συγγενεύει στενά με το εσώτατο Είναι μας. Κι έτσι πρέπει. 

Πρέπει -κι αυτός είναι ο δρόμος που θα διαβεί η εξέλιξή μας - να μην ανταμώσουμε στην πορεία μας παρά μόνο εκείνο που μας ανήκει από πολύν καιρό τώρα.» 

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Rainer Maria Rilke Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή, μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, εκδ. Ίκαρος.  

Ο Αυστρογερμανός Ράινερ Μαρία Ρίλκε (4 Δεκεμβρίου 1875 - 29 Δεκεμβρίου 1926) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές και πεζογράφους του 20ού αιώνα. 

Οι εικόνες του εστιάζονται στη δυσκολία της κοινωνίας σε μια εποχή δυσπιστίας, μοναξιάς, και βαθιάς ανησυχίας. 

Tαξίδεψε πολύ στην Ευρώπη και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για χρόνια. Εν μέσω βαθύτατης κατάθλιψης ολοκλήρωσε τις «Ελεγείες του Ντουίνο» (1923), ενώ σε διάστημα λίγων μόλις ημερών συνέθεσε τα «Σονέτα στον Ορφέα» (1923), δύο έργα που αποτέλεσαν τα ποιητικά του αριστουργήματα και του χάρισαν διεθνή φήμη. 

Έγραψε επίσης περισσότερα από 400 ποιήματα στα γαλλικά, που τα αφιέρωσε στην πατρίδα επιλογής του, το καντόνι Βαλέ (Valais) στην Ελβετία.

* Χριστιν-άκι.-*

Πηγή