ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ! (music video)

Σάββας Κωνσταντινίδης

Προσδιορισμοί χρονικότητας ετερογενούς κατάληξης, αμφισβητούν, συγκλίνουν και

επανακαθορίζονται σε μια άκρως χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία

επανατοποθέτησης, στη βάση αναγκαιοτήτων και αλλαγών, που βιαίως και με χρόνους

απόλυτου αυτοματισμού συντελούνται στις παρυφές του κοινωνικού συμπλέγματος,

καθιστώντας το συγχρόνως έρμαιο σε διαθέσεις αμφίρροπης και αμφίσημης

κατεύθυνσης.

Ομοιάζουμε, προσομοιάζουμε και αποδομούμε, χαρακτηριστικά, διαδρομές και

αντανακλαστικά, εσώτερα ή απώτερα, τα οποία διαμορφώνουν και πολλές φορές

συμμορφώνουν, αυθαίρετα πια, κάθε μας δράση και αντίδραση, ανάγοντας τες

ταυτόχρονα σε ετεροκαθοριζόμενες προκλήσεις ανομοιογενών συστατικών, που

πιότερο μοιάζουν με συνονθυλεύματα σκέψεων, αποκυήματα φαντασιών και

φαντασιώσεων, που στην ουσία θρυμματίζουν το δίχως άλλο τη μνήμη μας,

διασπώντας την σε μια ενδογενή κατάσταση ψυχικής νόσου, που αν μη τι άλλο λαβώνει

κάθε προσπάθεια εσωτερικής ισορροπίας.

Ακροβατούμε μεταξύ μιας φαντασίωσης και μιας εμμονής, οι οποίες τείνουν να

εξαφανίσουν κάθε μας ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη, ψυχική ελευθερία και ένα είδος

ανυπακοής, συστατικά τα οποία χαρακτηρίζονται ως αναγκαία και ικανά για ν’

αποτελέσουν την απαρχή μιας ισότιμης και ανεξάρτητης περιόδου προσαρμογής στα

νέα δεδομένα, τα οποία αποτελούν το νέο κοινωνικό σύμφωνο της επαναδόμησης των

βασικών στοιχείων, στα οποία πρέπει να βασίζεται και να στηρίζεται η νέα εγκαθίδρυση

γεγονότων και πραγμάτων.

Ανιδιοτελείς καταστάσεις με αντικείμενο τον επαναπροσδιορισμό των θέσεων και των

προοπτικών, που πηγάζουν απ’ αυτές, δίχως να ξεχνούμε σαφώς κι επακριβώς τα

συμβάντα, που μας οδήγησαν σε τούτη την έσχατη ανάγκη.

Εδώ λοιπόν, στην εσχατιά της αναγκαιότητας, που ξαφνικά μας προέκυψε, πρέπει να

συμβιβάσουμε κάθε μας θέλω, και κάθε μας επιθυμία, ουτοσώστε μέσα από μια εμφανή

και απολύτως διαχειριζόμενη διαφορετικότητα, να κατορθώσουμε ν’ αντισταθούμε στον

καταιγισμό των εξελίξεων, που τη ζωή μας καθηλώνει σε σημείο υποταγής.

Μα αν δεν αντισταθούμε τώρα, πως θ’ αντιστεκόμαστε πάντα σε όσα μας πληγώνουν,

σε όσα μας καθορίζουν, σε όσα μας αντίκεινται, σε όσα εφτυλίζουν την υπόσταση και το

είναι μας.

Μια απόσταση η υπόστασή μας και πρέπει να την διανύσουμε σε χρόνους

πραγματικούς, σε δρόμους καυτούς, ανάμεσα σε κίβδηλες υποσχέσεις και απτές

πραγματικότητες, που στιγμή δε μπορούν να πλησιάσουν τα πληγωμένα μας όνειρα,

δίνοντας τους φτερά για να πετάξουν ξανά ελεύθερα σε ελεύθερους ουρανούς και σε

ελεύθερες ψυχές.

Τούτο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε απόλυτα, ώστε να το συνειδητοποιήσουν πλήρως,

όσοι την υποταγή μας άνευ όρων ορέγονται κι επιθυμούν.

Και νομίζω πως οι προσδιορισμοί χρονικότητας είναι οι κατάλληλοι για την επίτευξη του

σκοπού αυτού.

* Χριστιν-άκι.-*

Πηγή