Μία ζωή την έχουμε!

 Γράφει η Σοφία Γιαννίκου

Αλήθεια, είναι όλα τόσο αγχώδη σ'αυτή τη ζωή; 

Μιλήστε ελεύθερα, δε φοβάμαι. Μόνο αγχώνομαι. Μόνο... Μόνο... Μόνο...

Κάθε μέρα που ξυπνάω έχω και μία δουλειά. Μία δουλειά να κάνω, να τελειώσω και να ξοδέψω ώρες χρόνου και άγχους μέχρι να πώ "Πάει κι αυτό, τα κατάφερες εαυτέ μου. Άλλο τώρα". Κοιμήθηκα. Ξύπνησα. Τα ίδια χάλια. Η ίδια μέρα και το ίδιο άγχος να φέρω ένα στόχο εις πέρας. "Βαρέθηκα. Βαρέθηκα ρε φίλε να αγχώνομαι. Θέλω λίγο αέρα... Αέρα ν' ανασάνω, ν' αναπνεύσω, ν' αναζωογοννηθώ. Δεν είμαι μια κατασκευασμένη μηχανή που λειτουργώ με μπαταρίες, είμαι ένας οργανισμός με κύτταρα και αποφορτίζομαι κιόλας και θέλω χρόνο. Χρόνο για να ενδυναμώσω τις δυνάμεις μου. 

Θέλω χρόνο για μένα, για τον εαυτό μου και ακόμα για τους δικούς μου ανθρώπους. Τι αβελτηρία αυτή η δικαιολογία ''αστικοποιημένος τρόπος ζωής'' και κουραφέξαλα... Εσύ είσαι αυτός που φτιάχνεις τη ζωή σου. Βάζεις στόχους-επιθυμίες και πολεμάς για να τα υλοποιήσεις. Πολεμάς καθημερινά για έναν στόχο που ούτε ευτυχία δε σου φέρνει στο τέλος, παρά μόνο χρήμα και δόξα. 

Αλλά τί να τα κάνεις αυτά, εξασφαλίζεται με αυτά η ευτυχία σου; Ευτυχία θέλω, ένα "τσουβάλι" ευτυχία για να ανανεωθώ, να γίνω ξανά ανθρώπινος βρε αδερφέ γιατί μόνο παραγωγική εργασία έχω φτάσει να προσφέρω, πού χρόνος για την αληθινή ζωή; Για τη ζωή πέρα από τα υλικά αγαθά. Τι σου φταίει η ζωή στο άστυ; 

Αν δεν μπορείς να την αλλάξεις ουσιωδώς, ομόρφυνέ την τότε βρε συνάνθρωπε. Βάλε χρώμα στη ζωή σου, βάλε φωτεινά χρώματα. Βάλε κίτρινο, πορτοκαλί, ροζ, ανοιχτό μπλε, βάλε τα αγαπημένα σου και στάσου δίπλα σε αληθινούς ανθρώπους και πορεύσου. Εσύ ορίζεις την ζωή, εσύ την κατευθύνεις, γι' αυτό λάβε το τιμόνι κι οδήγα. "Όλα αυτά τα παιχνίδια του μυαλού μου, αυτές οι τρελές σκέψεις ήταν μία αλήθεια. Μια, χωρίς υπερβολές, αλλά ρεαλισμό, πραγματικότητα...

Ήταν λόγια που με αφύπνισαν.

Ναι ξύπνησα, είπα.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΞΥΠΝΗΣΑ.

Ζούσα μια ανούσια ζωή με άγχος και φόρτο δουλειάς. Που χρόνος για όλα τ' άλλα, τα σπουδαία; Για τις μικροχαρές της ζωής, τ' αληθινά, τα ουσιαστικά. Όλα αυτά ανακάλυψα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ότι είχαν εδώ και πολύ καιρό χαθεί από τη ζωή μου. Είχα χάσει το νόημα της ζωής, την πραγματική ουσία για την οποία αξίζει να παλεύει κανείς. Είναι η ευδαιμονία μας, όπως έλεγε κι ο Αριστοτέλης, είναι οι καθημερινές μας πράξεις, οι επαφές με τους συνανθρώπους μας και οι σχέσεις με τους πολίτες και την πόλη μας. 

Είμαστε άνθρωποι και η σημερινή, η λεγόμενη "εκσυγχρονισμένη κοινωνία" είναι μία από τις πολλές αιτίες οι οποίες ευθύνονται για την χαμένη ανθρωπιά μας. Ξυπνήστε συνάνθρωποι, η απόλαυση της ζωής, σας περιμένει. Αλλά αυτή η αναμονή δεν κρατάει πολύ. Δε ξέρεις ποιο και πότε είναι το τέλμα της ζωής. Μία ζωή γεμάτη άγχος δεν είναι ζωή, είναι μαρτύριο. Μία ζωή γεμάτη ευτυχία, δεν είναι ζωή, είναι κωμωδία. Θέλει τρέλα η ζωή, θέλει γέλιο, ευτυχία, χαμόγελα και κέφι για την επιβίωση αλλά όλα αυτά να αντισταθμίζουν τη λύπη, τη στεναχώρια, την υπερβολική σοβαρότητα, τις υποχρεώσεις και την εργασία. Η ζωή θέλει παίδευση αλλά είναι κι ένα ευχάριστο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι όμως συνδυασμού.

Συγγνώμη αν σας μπέρδεψα, αλλά μετά συγχωρήσεως δεν απεμπολώ τις ευθύνες που έχω αναλάβει, ούτε τις υποχρεώσεις που έχω κληθεί να φέρω ως το τέλμα. Απλά, να ρε φίλε, με απλά λόγια ζω. Ζω τη ζωή όπως αρμόζει, και με γέλιο και με κλάμμα. Δε θέλω μόνο άγχος. Το άγχος καταστρέφει τον ψυχικό μου κόσμο και, εν τέλει, εμένα και όλο μου το είναι, τα θέλω και τα πρέπει. Δε θέλω μόνο χαρά, γίνομαι ένα κουκλάκι με αλκαλικές μπαταρίες και χαρωπές γκριμάτσες. 

Θέλω χαρά, πάθος, όρεξη, χαμόγελα, έρωτα, ποτό και θάλασσα. Θέλω το καλοκαίρι που λατρεύω και αξίζω. Θέλω χαλάρωση και νυχτερινές βόλτες με φίλους, καλοκαιρινούς έρωτες και παιχνίδια στην άμμο. Κι όταν τελειώσει όλο αυτό το ξεφάντωμα, όταν θα φύγει η λάμψη του καλοκαιριού, όταν θα έχω γεμίσει "τις μπαταρίες μου", τότε αλήθεια θα δουλέψω. Μόνο άσε με να γίνω ξανά ανθρώπινος και να απολαύσω τη ζωή που έχω αμελήσει. Τη ζωή μου!

Πηγή : enfo.gr