Είμαι η Χαρά και είμαι από την Κύπρο

Είμαι η Χαρά και κατάγομαι από την Κύπρο. Γεννήθηκα το 1992 και από τα πρώτα μου κιόλας χρόνια θυμάμαι αναφορές στο 1974, στον πόλεμο, στα κατεχόμενα, στους Τούρκους, στην περιουσία μας στη Μόρφου.

Μαθήτρια ακριτικού σχολείου, πάντα στεκόμουν στα κλεφτά κοντά στην Πράσινη Γραμμη και παρατηρούσα. Το μόνο που θυμάμαι είναι κάτι ψηλά αγριόχορτα και ένα χτίριο με πουρόπετρα γεμάτο τρύπες από τις σφαίρες. Για μένα, ήταν λες και δεν υπήρχε ζωή πέρα από τη γραμμή. Το μόνο που μου ‘λεγε το αντίθετο, ήταν οι στρατιώτες. Πάντοτε εκεί, ούτε μια φορά άδειο το φυλάκιο.

Οι στρατιώτες μας προστατεύουν. Από τί; Από την ίδια μας την πατρίδα;

Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, πολλοί ξεσηκώθηκαν, θύμωσαν, δεν ήθελαν να δείξουν το διαβατήριό τους στην ίδια τους τη χώρα. Εγώ ήμουν σε πιο ευαίσθητη ηλικία και ήθελα να δω. Να μάθω.

Όταν φτάσαμε στη χαρακτηριστική βρύση του χωριού στο Νέο Λειβάδι Μόρφου, είδα τη μάνα μου, τις θείες μου, τη γιαγιά μου και τον παππού μου να δακρύζουν. Το σπίτι τους ήταν κλειδωμένο και εγκαταλελειμμένο. Εγώ ήθελα να σπάσουμε τις πόρτες, να μπούμε μέσα, να βρούμε φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα. Τους είδα πιο συγκαταβατικούς, έμαθαν, βλεπεις να συμβιβάζονται. Τους υποσχόμουν πως θα επιστρέψουν αλλά τίποτα δεν τους άγγιζε. Περιμένουμε 30 χρόνια τώρα, είπαν.

Μπαίνοντας στην εφηβεία, ξεκίνησα να ακολουθώ πατριωτικές ομάδες, διαδηλώσεις στα οδοφράγματα και λιθοβολισμούς προς στην άλλη μερια. «Η Κύπρος ειναι ελληνική», φωναζα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και ένιωθα ατέρμονο μίσος για τον εχθρό. Έτσι μάθαμε από μικροί. Να μισούμε.

Και τώρα οι προπαγάνδες μάς θέλουν να ξεχάσουμε το μίσος, προσπαθούν να μας το ξεριζώσουν με τον ίδιο τρόπο που μας το χώρεσαν στο μυαλό.

Όταν έφυγα για σπουδές, τις πρωτές φορές που ρωτήθηκα αν είμαι από την ελληνική ή την τουρκική πλευρά της Κύπρου, λογομάχησα με πολλούς. Δεν υπάρχει τουρκική πλευρά. Υπάρχει ελληνική και κατεχόμενη. Γιατί δεν το καταλάβαιναν;

20 Ιουλίου και 14 Αυγούστου. Οι σειρήνες ηχούν κάθε χρόνο την ίδια ώρα. Μακάρι να μπορούσα να έγραφα για τα συναισθήματα και την ανατριχίλα στο άκουσμά τους.

Οι μόνες πληροφορίες που διστακτικά πήρα από τη μάνα μου, είναι πως όταν τους ανακοίνωσαν πως πρεπει να φύγουν, δεν είχαν χρόνο να πάρουν τίποτα μαζί τους. Ξεκίνησαν να τρέχουν, και οι βόμβες έπεφταν κυριολεκτικά δίπλα τους, μέσα στα χωράφια. Και αυτοί ήταν από τους τυχερούς. Τους άλλους τους σκότωσαν. Εν ψυχρώ, στημένους σε άσπρους τοίχους.

Τους πήραν μακριά και άφησαν τις μάνες τους να στέκουν ακόμα καρτερικά στο κάγκελο της εξώπορτας με την ελπίδα να τους ξανασυναντήσουν. Κάθε φορά που γυρίζω προς τον Πενταδάκτυλο μαυρίζει η ψυχή μου. Και ας μην μεγάλωσα εκεί, και ας μην έζησα την εισβολή και ας μην έχασα δικούς μου άνθρωπους.

Είναι εκείνο το «αν» που μας τρώει. Πώς θα ήταν αν ήμασταν ενωμένοι; Σε ποια πόλη λες να μέναμε; Θα γνωρίζονταν, άραγε, οι γονείς μας αν δεν γινόταν η εισβολή; Πως θα ήταν αν μπορούσαμε να ζούμε όλοι μαζί;

Μεγαλώνοντας και αποκτώντας λίγη περισσότερη λογική , αντιλαμβάνεσαι πως η πολιτική και η διπλωματία δε θα επιτρέψουν τη δικαίωση, ούτε θα κάνουν πράξη το «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι», όπως δεν έκαναν ούτε για την Πόλη.

Θα παραμείνουμε εμείς, που ακούσαμε τις ιστορίες από παππούδες και γονείς, να τιμούμε με τη σκέψη μας όσους και όσα χάθηκαν και να τα διηγηθούμε με τη σειρά μας στα παιδιά μας.

Να συνεχίσουμε όσο μπορούμε να παλεύουμε για την καλύτερη πιθανή λύση.

Μέχρι τότε, θέλω να μας κάνουν όλοι την χάρη και να πάψουν να μας ρωτούν από ποια πλευρά της Κύπρου είμαστε.

Είμαι η Χαρά και είμαι από την Κύπρο.

Γράφει η Χαρά Αναξαγόρα


Πηγή : pillowfights.gr