Θέλω μόνο μια βόλτα μαζί σου…(music video)

Γράφει ο Ορέστης Μακρίδης.

Και όμως… Δεν γίνεται να μην καταλαβαίνεις. Τον πόνο, τον έρωτα, το μίσος.

Εάν ρωτάς για την αγάπη, θα σου πω πως νικηθήκαμε. 

Ο χρόνος άλλωστε τα νικάει όλα. 

Ζούμε μια στιγμή αθανασίας που την κλειδώνουμε σε ένα φιλί - Και μετά όλα χάνονται. 

Μόνο εμείς μένουμε.

Μένει εκείνο το πάθος, εκείνο το ανεκπλήρωτο όνειρο - εκείνα τα λόγια που ποτέ δεν τολμήσαμε να πούμε. 

Ποιοι νομίζουμε πως είμαστε και μας φερόμαστε έτσι; 

Γιατί τα πρέπει των άλλων πρέπει να επισκιάζουν τα δικά μας θέλω; 

Ως πότε θα είμαστε παγιδευμένοι μέσα στο ίδιο μας το όνειρο; 

Γιατί δεν αφήνουμε τους εαυτούς μας να ευτυχήσουν; 

Τι φταίει; 

Μήπως δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας; 

Μήπως πιστεύουμε ότι τελικά είμαστε πολύ “λίγοι” για να ζήσουμε το όνειρο που κάποιοι έχουν κάνει καθημερινότητα; 

Ως πότε θα αφήνουμε τρίτους να επηρεάζουν το εγώ μας; 

Καταντήσαμε ζητιάνοι των likes και αποξενωθήκαμε μεταξύ μας.

Αντί να εξαρτηθούμε από σχέσεις βαθιά αληθινές, εξαρτητοποιούμαστε από τα υλικά αγαθά. 

Γιατί; 

Γιατί η καρδιά να έχει ποιο ασήμαντο ρόλο από το φαίνεσθαι του εγωισμού μας; 

Με είχες ρωτήσει κάποτε θυμάμαι,τι σημαίνει για μένα η αγάπη. 

Τώρα τι να σου πω, δεν νομίζω ότι περιγράφεται η φροντίδα, η περίθαλψη της ψυχής. 

Γνώρισα την αγάπη μέσα από εσένα, μέσα από κάθε γέλιο, από κάθε δάκρυ. 

Από κάθε χαμόγελο και από κάθε γκρίνια.

Δεν νομίζω πως υπάρχουν λόγια, όχι. 

Υπάρχουν πράξεις αμοιβαίες και όχι λόγια. 

Μην ξέχνάς άλλωστε πως οι άνθρωποι μοιάζουν στις υποσχέσεις τους, στις πράξεις τους διαφέρουν.

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω πως ένα υλικό αγαθό θα μπορούσε να φέρει την ευτυχία. Εγώ την ευτυχία την γνώρισα μαζί σου, σε κάθε μας βόλτα - σε κάθε μας τρέλα. 

Ξέρεις τι μου έλειψε; 

Να περπατήσουμε για άλλη μια φορά στην παραλία, στην Θεσσαλονίκη μας - όπως λέγαμε. 

Να βρέχει για άλλη μια φορά και εμείς να τρέχουμε σαν τα χαζά να κρυφτούμε στα υπόστεγα των μαγαζιών. 

Κατά την διάρκεια όλου αυτού όμως να γελάμε δυνατά και να κοιταζόμαστε,οπως τότε.

Αυτό ναι, όσο πεζό και εάν ακούγεται,είναι ευτυχία - Και πολύ λίγοι θα έχουν την ευκαιρία να την ζήσουν.

Ευτυχία είναι όταν δυο άνθρωποι βρίσκονται σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο και έχουν καταφέρει να απομονώσουν όλο τον κόσμο γύρω τους, για να είναι η πλατεία δικιά τους, μόνο δικιά τους. 

Ευτυχία είναι η σιωπή, όσο παράτερο και εάν ακούγεται.

Κάποιες φορές δεν χρειάζεται να μιλάς ή να επαναλαμβάνεσαι για να δώσεις στον άλλον να καταλάβει τι θέλεις. 

Μια ματιά αρκεί, ένα βλέμμα αρκεί. 

Η σιωπή σου τις πιο πολλές φορές λέει την μεγαλύτερη αλήθεια. 

Άδικος κόπος να έχεις άτομα δίπλα σου που δεν μπορούν να καταλάβουν την σιωπή σου.

Είναι αστείο ξέρεις, που τα λέω όλα αυτά σήμερα. 

Που τα λέω τώρα. 

Είναι αστείο το πόσο εύκολα μου βγαίνουν να τα πω σε ένα χαρτί, παρά σε έναν άνθρωπο. 

Η ανωνυμία βλέπεις καλύπτει τα πάντα. 

Η “μάσκα” που φοράμε άλλοτε εσκεμμένα και άλλοτε χωρίς να το θέλουμε,πάντα βοηθάει. 

Βοηθάει στο να θυμόμαστε πόσο δειλοί υπήρξαμε, για πόσα δεν παλέψαμε. 

Βοηθάει να θυμόμαστε τι σημαίνει άνθρωπος.

Εάν με ρωτάς γιατί δεν σου είχα πει όλα αυτά όταν έπρεπε, δεν έχω απάντηση. 

Εάν πάλι με κατακρίνεις για όλα αυτά - δεν έχω και πάλι απάντηση. 

Δεν είναι αστείο και πάλι; 

Δεν έχω απάντηση για τίποτα από όλα αυτά, ακόμα και με μια “μάσκα” μπροστά από το πρόσωπό μου. 

Δεν καταλαβαίνεις τίποτα από αυτό; 

Ο πόνος και ο φόβος είναι συναισθήματα που ο άνθρωπος ποτέ δεν θα αποβάλει, για την οποιαδήποτε εκάστοτε κατάσταση στη ζωή του.

Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο άνθρωπος είναι πως ο φόβος,ο έρωτας και ο πόνος είναι συχνά μια παραίσθηση. 

Η αγάπη όμως υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο εμείς το θέλουμε. 

Οπότε την επόμενη φορά που θα κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι απλά… να τον ρωτήσουμε.

Πηγή : balaoritoustreet.tumblr.com