Αυτή η ήρεμη σκόνη... (music video)

Γράφει η Τζένη Σταυριανού

Αυτή η ήρεμη σκόνη ήταν κάποτε,

κυρίες και κύριοι,

αγόρια και κορίτσια...

Ήταν γέλιο και δύναμη και στεναγμός

και φορέματα και μπούκλες...

Αυτό το ήσυχο μέρος

ήταν ένα εξοχικό που έσφυζε από ζωή

όπου λουλούδια και μέλισσες

χόρευαν τον ανατολίτικο χορό τους...

Κι έπειτα...

έπαψε να υπάρχει...

όπως κι αυτά...

Έμιλυ Ντίκινσον, ΄Το μοναχικό κυνηγόσκυλο΄

Πίστεψέ με...

Τίποτα δεν θα ήταν αληθινό, αν ήταν ριζωμένο στο χρόνο σαν απολιθωμένος αναστεναγμός του καιρού και της στιγμής...

Τίποτα δεν θα ήταν υπαρκτό, αν δεν ακολουθούσε τον χορό εκείνο, όπου όλα τα βήματα ακολουθούν, όλα τα βήματα οδηγούν, όλα τα βήματα... έχουν να πάνε κάπου...

Πίστεψέ με...

Γέλιο δύναμη και στεναγμός δεν ακούγονται στην ακινησία της σιωπής... δεν υπακούουν στις προσταγές του αναλοίωτου, δεν θυμούνται τους παλμούς της καρδιάς... αν τα ίδια δεν είναι παλμός...

Πίστεψέ με...

Ο κόσμος ικετεύει να τον δεις σαν να ΄ναι ο πλούτος του ορυχείου στα έγκατα της γης, χωρίς να ξεχνάς πως όλο το θαύμα βρίσκεται κρυμμένο μέσα στην καρδιά ενός πετραδιού, που λαμπυρίζει, αντιφεγγίζει κι αλλάζει χρώματα ακόμα και μέσα στο σκοτάδι του υπόγειου κόσμου...

Πίστεψέ με κι άλλαξε χρώματα μαζί του...

Πίστεψέ με και δες με τα μάτια σου στα βάθη του μαργαριταριού όλα τα χρώματα και τη λάμψη του βυθού...

Έχεις δει ποτέ μια λάμψη ακίνητη;....

Όχι!... Ποτέ!!!...

Γιατί ένα όραμα που εστιάζεται σε νεκρό τοπίο.... είναι ένα όραμα άδειο!!!...

Πίστεψέ με...

Στην Άνοιξη είναι ο χρόνος, στην αυγή είναι η μέρα, στη νύχτα είναι η σοφία, στην ύπαρξη είναι η κίνηση...

Στον κάθε λυγμό είναι η αλλαγή....

Κι η δροσιά του λόφου γεννήθηκε από τη λάμψη ενός μαργαριταριού στα βάθη του ανήκουστου....

Καθετί που βλέπεις γύρω σου θα γίνει ήρεμη σκόνη... όμως το μάτια της καρδιάς σου που τη βλέπουν, δεν θα γίνουν ήρεμη σκόνη ποτέ...

Επειδή ακόμα κι αν γίνουν, θα αφήνονται να τα παίρνει ο αγέρας της ζωής, που θα φυσάει πάντα στη φορά της πολύτιμης στιγμής σου...

Πίστεψέ με...

Λίγο πριν το ξημέρωμα... πέφτει βαθύ σκοτάδι!...

Μιας και δεν πρόφταινα εγώ να σταματήσω ούτε καν για τον θάνατο...

σταμάτησε αυτός για μένα...

Πάνω στην άμαξα ανεβήκαμε μόνοι εμείς οι δυο...

και η Αθανασία!...

Έμιλι Ντίκινσον