Με τη σκόνη του διαβόλου....(music video)

Γράφει η Τζένη Σταυριανού

Μια ζωή γεμάτη ελπίδες μια ζωή γεμάτη άνεμο...

Η σκόνη του διαβόλου φυσάει μέσα μου και πάλι!...

Μην με αναζητάς!... Δεν θα με βρεις εύκολα...

Κρύφτηκα στο μονοπάτι του Μπάρμπερυ...

Εκεί πάω να κρυφτώ!..

Εγώ και ο Ριβς περπατάμε στη πλατεία...

Φωτιές καίνε παντού...

Τα σκυλιά κα οι ακροβάτες βασιλείς...

Λέω στον Ρίβς πως πρέπει να γελάω σε όλα...

Πάντα γέλαγα σε όλα...

Μια ζωή γεμάτη τρύπες μια ζωή γεμάτη άνεμο!...

Έχω το ταμπεραμέντο ενός νομά και το δέρμα ενός βοσκού...

Έχω το κεφάλι στον ήλιο,

και τα πόδια στο κρύο το νερό!!!...

Αυτή η γεμάτη τρύπες ζωή με οδηγεί πίσω σε εσένα...

Έρχομαι σ΄ εσένα...

Ακολουθώ τον σταυρό του Νότου,

και θα βρω το σπίτι μου!...

Κάτω από τον έναστρο ουρανό και το κεχριμπαρένιο φεγγάρι!...

Δίπλα στους πέτρινους τάφους και το ψηλό ηφαίστειο!...

Υπάρχει η αλήθεια του ταξιδιώτη,που λέει...

"Δεν υπάρχει καθόλου αλήθεια

σε μια ζωή γεμάτη τρύπες"!!!....

Καμιά φορά αυτό που σε καλεί δεν έχει όνομα...
Καμιά φορά αυτό που σε καλεί είναι πιο δυνατό από τον άνεμο, πιο ζεστό από τη φλόγα, πιο όνειρο απ΄το όνειρο...
Καμιά φορά αυτό που σε καλεί δεν είναι καν πραγματικό, δεν είναι ζωντανό, δεν είναι ούτε κι αθάνατο κι αιώνιο...
Κάποιες φορές είναι φτηνό και αναλώσιμο, κάποιες άλλες αγγελικό και ουράνιο...
Και κάποιες φορές αυτό που σε φωνάζει από τόσο μακριά... είναι μόνο μια απάτη της φαντασίας, που σου κλείνει το μάτι πονηρά...
Το σπίτι.....

Με τάραξαν οι στίχοι του νομά που αναζητά, που ψάχνει, που γυρίζει εδώ κι εκεί χωρίς αγωνία για το τι θα βρει...
Με τη σκόνη του διαβόλου μέσα του και λασπωμένη πάνω στα ταλαιπωρημένα του ρούχα...
Η σκόνη του διαβόλου δε φαίνεται, δε λερώνει, δεν ενοχλεί...
Η σκόνη του διαβόλου εισπνέεται στα τρίσβαθα του πνεύμονα και κατακάθεται σαν απαλή άχνη, σαν ανεπαίσθητος ιστός... μέχρι που σιγά σιγά γίνεται κύτταρο απερίσπαστο και αδιάρρηκτα δεμένο μαζί με όλα τα άλλα του κορμιού σου...
Μια σκονίτσα ζαχαρένια και μελένια, βελούδινη και ολόλευκη σαν απαλό χιονάκι...
Μάλλον μέσα στα όνειρα του ταξιδιώτη, από το υλικό των επιλογών, των ανατροπών, των δρόμων και των σταθμών κάτω από φώτα φεγγαριού κι αστερισμούς χωρίς όνομα...
Δίπλα σε νερά που λαμπυρίζουν ακόμα και τις νύχτες των φόβων και των στεναγμών...
Πλάι σε φωτιές των δασών, που ανάβουν, για το άπλωμα των σκέψεων και των μονολόγων...
Κάτω από ήλιους που αυτοπυρπολούνται με τη μανία του κυρίαρχου και την υποταγή του υπηρέτη...
Με κραυγές πρωτόγονες, της μιας στιγμής, χωρίς συνέχεια και νόημα... αλλά...
άραγε γιατί χρειάζεται???....
Μέχρι την όψη του φεγγαριού που θα αλλάξει, μέχρι τη γη που θα βουλιάξει, μέχρι το άστρο που θα σωπάσει... μέχρι τη λήθη που θα κοιμίσει και θα ησυχάσει...
Μέχρι τότε ούτε τα ηφαίστεια δεν θα τολμήσουν να ξεράσουν τη ζωή με τις τρύπες που θέλεις να θάψεις στα μνήματα που η ίδια σφράγισε...
Ο νομά θα κοιμηθεί παντού, σε κάθε γωνιά του παντού που αναζητά ή του πουθενά που αρνήθηκε...
Έτσι... σαν αυθεντικός τυχοδιώκτης του δρόμου και της ανηφόρας του, σαν ριψοκίνδυνος σαλτιμπάγκος των βουνών και των απόκρημνων, σαν αριστοτέχνης καλλιτέχνης του έργου της ζωής που διάλεξε...

Ίσως το μόνο που λείπει από μια τέτοια περιφορά της ύπαρξης στη νομοτέλεια του αληθινού και του ατέρμονου είναι.... το σπίτι....
Εκεί στη ζεστασιά του Νότου, όπου όλα νηνεμούν και γαληνεύουν, ο ευτυχισμένος κι αεικίνητος οδοιπόρος νιώθει πως ήρθε η ώρα να σταθεί και να κοιτάξει ξανά μπροστά...
Να ξαναντικρύσει τα χαμένα και αζήτητα, τα λιωμένα κάτω από την πατημασιά του καιρού, τα θολά από το ψέμα το ανώδυνο και εύκολο...
Να οργώσει κάθε αμφιβολία, κάθε φρενήρη απόδραση από την αλήθεια και το φως της σελήνης του...
Να ξαναδεί το σπίτι του, που κουβαλά στις πλάτες του από τη μέρα που βύζαξε το πρώτο γάλα του κόσμου του, που έμελλε να περπατήσει...
Να ξαναδεί το σπίτι του....
Κι επιτέλους... κάποιο βράδυ να κοιμηθεί ξανά... στον Εαυτό του!!!!......

Kassandra

Πηγή : stigmografimata.blogspot.gr