Give me an Angel....(music video)

Τζένη Σταυριανού
Κι εκεί που νομίζεις ότι τέλειωσες με τα θαύματα και τα βοτάνια
Εκεί που μαζεύεις τα βιβλία και τα μαθημένα σου...
Εκεί που κλείνεις την πύλη της παιδικότητας και της φαντασίας...
και θαρρείς πως έπαψαν τα μυστήρια του κόσμου και του νου...
ανοίγουν τα περάσματα του ουρανού...
για τη γη που νόμιζες πως είχες απωλέσει....

Έτσι έγινε....

Μοιάζει κακή λέξη η απομυθοποίηση αλλά δεν είναι...
Είναι κάτι σαν αυτό που πάθαμε όλοι, μόλις μάθαμε πως ο Άη Βασίλης είναι μόνο μια καλοστημένη απάτη σε βάρος της αφέλειας του αθώου μας μυαλού και της γλυκειάς μας πρόθεσης...
Μια μικρή στιγμή οργής μόνο για το ψέμα που μάλλον έθρεψε καλά και παραγέμισε την αλαζονική ματαιοδοξία του ενήλικα γονιού, που πλάθει έναν κόσμο που δεν υπάρχει, και τον υπερασπίζεται με ιερό σθένος κρύβοντας δώρα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της πικρής μας αθωότητας... Μια μικρή στιγμούλα οργής κι ένα θλιβερό και μοναχικό βράδυ απογοήτευσης.... ίσως το πρώτο της ζωής μας.... ώσπου να ξυπνήσουμε την άλλη μέρα καθαρμένοι από τις αυταπάτες και τις θεατρικές πιρουέτες σε έναν χορό δίχως νόημα και σκοπό!...
Έτσι γίνεται...
Ξυπνάμε!...
Και με το πρώτο δειλό μας βηματάκι στο χώμα της γης μας... τρίζουν τα μικρά μας ποδαράκια στο πραγματικό μονοπάτι της ζωής...

Μάλλον ο άνθρωπος δεν σταματά να ενηλικιώνεται ποτέ...
Μάλλον γεννήθηκε, για να μένει πεισματικά σε μια μήτρα φιλόξενη, που τον μεγαλώνει με ψέμματα αλλά τον γεννά με αλήθειες...
Πάντα τον γεννά....
Κάθε μέρα!...
Κάθε μικρή και ασήμαντη μέρα...

Σήμερα, μέσα στη βροχή... ενηλικιώθηκα ξανά...
Μέσα στην κίνηση της πόλης, με αυτοκίνητα να τρέχουν βιαστικά και να κορνάρουν, με ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν, με τζάμια μουσκεμένα από τη νεροποντή, με λίμνες τριγύρω, με λασπωμένα και βρώμικα πεζοδρόμια και σκουπίδια στις υδρορροές...
Μέσα σε εικόνες γήινες και συνηθισμένες, γκρίζες, σκοτεινές, αφρόντιστες... μέσα σε εικόνες καταδικασμένες να μείνουν στην αφάνεια της μνήμης και σε κανένα άλμπουμ να μη βρουν θέση ποτέ...
Mέσα σε εικόνες παγωμένης ανθρώπινης αγωνίας και ξεπεσμού... εγώ... βρήκα έναν Άγγελο!!!!

Αλήθεια λέω!!!!
Βρήκα έναν άγγελο χωρίς φτερά, εκτός κι αν τα είχε κρύψει μέσα στις τσέπες του αδιάβροχου μπουφάν του...
Έναν άγγελο χωρίς ουράνιο φως, χωρίς ύμνους και τυμπανοκρουσίες από χερουβείμ. χωρίς το φωτοστέφανο της αγιοσύνης και της ιερότητας...
Έναν άγγελο χωρίς ψίγματα παραδείσου και χρυσόσκονη από σύννεφο...
Χωρίς ψαλμωδίες βυζαντινών ψαλτάδων, χωρίς πιστούς να υποκλίνονται...
Έναν άγγελο με τζην παντελόνι, μποτάκια, σκυφτό βλέμμα κι αργοπάτημα στη γη...
Στη γη τη δική του...
Στη γη τη δική μου...
Στη γη που για λίγο μοιραστήκαμε, ενώ άγγιξε το χέρι μου...

Και τότε συνειδητοποίησα πόσο είναι παρήγορο να ξέρεις πως οι άγγελοι των παιδιών είναι οι άνθρωποι που συναντάς κάτω από τη βροχή!...
Οι άνθρωποι που κρατάνε μια μικρή ακρούλα κάποιου νήματος χαμένου και ξεχασμένου!..
Οι άνθρωποι που αντέχουν στη βαρύτητα της έλξης του γήινου πεδίου τους!..
Οι άνθρωποι που χωρίς να το ξέρουν γίνονται δίχτυ προστασίας, όταν εσύ ισορροπείς στο κενό!...
Οι άνθρωποι που σε συναντάνε μούσκεμα από μια βροχή μεσημεριού... αλλά που είναι ζεστοί και τρυφεροί... ίσως για μια μόνο στιγμή, αλλά εκείνη τη στιγμή... για σένα μόνο....

Οι άνθρωποι που αποχαιρετάς λέγοντας... "Καλό μεσημέρι, άγγελέ μου!...."
Και το πιστεύεις!...

Καλό βράδυ άγγελέ μου...

Kassandra

Πηγή : stigmografimata.blogspot.gr