Η διαφορετική έκθεση μιας μαθήτριας τρίτης τάξης Δημοτικού…

«Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω ευτυχισμένη!»

Έκθεση Νεφέλης, τρίτη τάξη Δημοτικού με θέμα τύπου επαγγελματικό προσανατολισμό.

Στο καταπιεστικό αυτό και ψυχοφθόρο θέμα, λοιπόν, το μικρό θαύμα με τα ροδαλά μαγουλάκια απαντά: «Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω ευτυχισμένη!«. Χαρές η μάνα της το μεσημέρι που γύρισε, καμάρι και κλάμα, ούτε στα βαφτίσια της τόσο! Το παιδί της έχει κατακτήσει το αληθινό νόημα της ζωής! Χαρές και η δασκάλα την άλλη μέρα: εκτός θέματος χαρακτηρίστηκε η έκθεση με συνοπτικές διαδικασίες. Λες και το ουσιαστικό είναι μόνο το επάγγελμα στη ζωή μας, ενώ η κατάκτηση της ευτυχίας το πιο απλό πράγμα στον κόσμο!

Από κάποια παιδικά όνειρα και σχέδια ξεκινάς και καταλήγεις πατημένα σαράντα κοιτάζοντας πίσω από την κουρτίνα με τρόμο. Την εφηβική σου μανία να έχεις κοντά σου μόνο όσους θα σε κάνουν να νιώθεις ξεχωριστή! Τι έγινε το όνειρο να κατακτήσεις την ευτυχία; Πώς έγινε και έγινε «ολική αναισθησία» στη σκέψη σου; Δεν είσαι πια παιδί και ήδη εδώ και καιρό σου μιλάνε στον πληθυντικό. Ναι, σε σένα μιλάνε, μην κοιτάς πίσω! Καλώς τες και τις πρώτες άσπρες τρίχες. Είναι η πρώτη φορά που σε απασχολούν τόσο σοβαρά τρίχες!

Οι λογαριασμοί τρέχουν, δρομείς, να τους πάρει η ευχή, οι υποχρεώσεις δεν είναι, για να σου ανεβάζουν τους παλμούς και την αδρεναλίνη, αλλά για να σου θυμίζουν ότι μεγάλωσες. Και συ εκεί να σκέφτεσαι αν έγινες τελικά ευτυχισμένος, όταν το «θαύμα με τα μάγουλα» που λέγαμε, σου τραβά το μανίκι. Και ενώ ετοιμάζεσαι να γίνεις καλύτερος από τον Μέσι και το βλέπεις σαν «τη στρογγυλή θεά», σκύβεις και το φιλάς με πάθος και τρέλα!… Επειγόντως να ανοίξει κάποιος ένα παράθυρο, να μπει καθαρός αέρας!

Η ευτυχία δεν έχει αρχή, ούτε τέλος, δεν έχει ποσότητα, δεν μετριέται, είναι εντελώς υποκειμενική, αλλά έχει κάποιες σταθερές, που όταν τις προσεγγίσεις, πλησιάζεις και την ίδια. Οι στιγμές, για παράδειγμα. Όχι όλες οι στιγμές, αλλά αυτές που δικαιωματικά περνούν στην αιωνιότητα και σε κάνουν να νιώθεις μικρός Θεός.

Δε μιλάμε για κάτι περίπλοκο και σύνθετο, αλλά για ό,τι κάνει την ψυχούλα του καθενός να αγαλλιάζει: ένα βλέμμα στο σκοτάδι, δυο χέρια που κρατούν τα δικά σου, μια ζακετούλα που έρχεται ουρανοκατέβατη στην πρώτη ψύχρα του Φθινοπώρου, ένας συγκλονιστικός καυγάς και μετά αγκαλιές και δάκρυα συγνώμης… ό,τι σου θυμίζει ότι είσαι άνθρωπος με συναισθήματα και ανάγκες.

Συχνά και από άμυνα γυρίζεις στην πρώτη σου νιότη, τότε που δε δεχόσουν εντολές ούτε από τον ίδιο τον Θεό! Πλέον σκύβεις το κεφάλι… από φόβο στο αφεντικό, θυμίζοντας ανά τακτά διαστήματα ότι έχει δίκιο, όπως πάντα εξάλλου (!).

Από ψυχική κούραση: δεν έχεις το ίδιο σθένος να κάνεις τον επαναστάτη. Και σκύβεις το κεφάλι στην κοινή σας ζωή, στα παιδιά που σε κοιτάζουν στα μάτια, στον γείτονα, στις υποχρεώσεις… Γιατί; Γιατί πρέπει και γιατί οι άλλοι μόνο περιμένουν από σένα, αφού είσαι η τέλεια και καλοκουρδισμένη τους μηχανή, το μεγάλο τους δημιούργημα, είσαι εσύ που όλα τα κάνεις σωστά, μην τους απογοητεύσεις! Συνεχίζεις και το δάκρυ σου δεν θα το δει κανείς, το «πρέπει» δεν αφήνει περιθώρια στα ξεψυχισμένα σου «θέλω».

Πώς έγινες έτσι; Το σπιτάκι σου, η δουλίτσα σου, το χαλάκι στην εξώπορτα και η ζωή συνεχίζεται και αναρωτιέσαι πότε η ζωή έγινε ζωούλα. Πού πάνε τα όνειρά μας όταν φεύγουν; Φυλακίζονται και θρηνούν σε κάστρο ψηλό ή κάνουν διακοπές σε νησιά εξωτικά περιμένοντας ξανά να τα φωνάξεις κοντά σου; Φοβάσαι, μα όλοι φοβούνται και ίσως αυτό είναι που μας θα μας δίνει ελπίδες: οι κοινοί φόβοι και τα κοινά όνειρα. Αρκεί να είμαστε μαζί στα δύσκολα και στα μποφόρ που έρχονται, για να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε με ασφάλεια ακόμα και με απαγορευτικό δελτίο!

Το μυστικό είναι να έχουμε κοντά μας ανθρώπους, με πάθη, που θα κάνουν λάθη και θα τα παραδέχονται, χωρίς φόβο και με δύναμη. Χάσιμο χρόνου και ενέργειας είναι οι «ατσαλάκωτοι», «του κουτιού» που λένε. Επειγόντως να απομακρυνθούν. Και αυτή θα είναι η καλύτερη «κακή» πράξη στη ζωή σου! Γιατί η καρδιά μπορεί να χτυπά, αλλά δεν παίρνει τους δρόμους από ευτυχία, όταν ζεις στη σύμβαση και στο μέτριο, χωρίς όνειρα και στόχους ζωής.

Το μυστικό είναι να μιλάμε και όχι να ψελλίζουμε. Να γελάμε και να κλαίμε με την ίδια ένταση, χωρίς να μας φοβίζουν οι ρυτίδες και η έκθεση των συναισθημάτων μας. Οι ρυτίδες αυτές είναι τα παράσημά μας! Είναι όμορφο να βλέπουμε τις χαραμάδες των ανθρώπων και όχι να μας πνίγουν τόσα ανείπωτα λόγια, πόνοι, χαρές, φόβοι. «Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω ευτυχισμένη!» είπε η μικρή στην έκθεσή της. Θυμάσαι ότι ήταν και το δικό σου όνειρο στην ηλικία αυτή; Να βλέπεις και να κάνεις ακόμα το ίδιο όνειρο και πολλές φορές. Λένε ότι έτσι μόνο θα γίνει πραγματικότητα!

Πηγή : fanpage.gr