"Η στρατηγική της υπεκφυγής" (video)

Η στρατηγική της υπεκφυγής σημαίνει την μεθάρμοση ευθύνης, την απόδοση του προβλήματος της χώρας σε εξωγενή αίτια προκειμένου να αποφύγ...

Η στρατηγική της υπεκφυγής σημαίνει την μεθάρμοση ευθύνης, την απόδοση του προβλήματος της χώρας σε εξωγενή αίτια προκειμένου να αποφύγουν οι ιθύνοντες να άρουν τα αίτια που το προκαλούν.

Η διελκυστίνδα "μνημόνιο ή αντιμνημόνιο" μεταθέτει ακριβώς το ελληνικό πρόβλημα στην στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΔΝΤ, καθώς με αυτόν τον τρόπο παρακάμπτεται η ευθύνη της πολιτικής τάξης και λειτουργεί ως χορηγός άλλοθι ώστε η τελευταία να μην αγγίξει ή, μάλλον, να αφήσει ανέπαφους τους πυλώνες της καταστροφής: το πολιτικό σύστημα, το κράτος και τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Αντί λοιπόν να ασχοληθούν οι ιθύνοντες με την ανασυγκρότηση του κράτους και την υπέρβαση του εαυτού τους, υποβάλουν τη χώρα σε ένα καθεστώς εξωτερικής υποτέλειας και τους ίδιους σε πραιτοριανούς εκτελεστές ξένων συμφερόντων.

Το ζητούμενο, ωστόσο, δεν είναι να διαπραγματευθεί κανείς, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, με τους αρμοστές, αυτό που οφείλει να πράξει στο εσωτερικό της χώρας, αλλά να ενεργήσει ώστε να προλάβει και εν προκειμένω να άρει το κακό.

Η πολιτική της υπεκφυγής αποτελεί τον αποκλειστικό αποτρεπτικό παράγοντα για τη διαμόρφωση μια πολιτικής υπέρβασης και εξόδου της χώρας από τον καιάδα. Με άλλα λόγια, η χώρα δεν θα βγει από τα "μνημόνια" εάν δεν "γκρεμοτσακίσει" την κομματοκρατία και τους ολιγάρχες, το δυναστικό κράτος και τις θεμέλιες κανονιστικές τους βάσεις.

Η ίδια στρατηγική της υπεκφυγής υπαγορεύει και το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους αρμοστές. Χωρίς μελέτη των συσχετισμών, χωρίς καμία στάθμιση των δυνατοτήτων της χώρας, χωρίς την βούληση να επικαλεσθούν το πραγματικό της βάρος, προβάλουν προτάγματα, με τη σκέψη να τα "πωλήσουν" στους εσωτερικούς συγκατανευσιφάγους, και όχι με επίγνωση των συσχετισμών ή με πρόθεση να τα υποστηρίξουν.

Έτσι, απομένει μόνο η βεβαιότητα ότι θα αιφνιδιαστούν, θα παραδοθούν στην πρώτη αψιμαχία και θα καταρρεύσουν. Στο Στο πλαίσιο αυτό, εάν η παρούσα κυβέρνηση συνεχίσει να επενδύει στη στρατηγική της υπεκφυγής, κινδυνεύει να οδηγήσει στη νομιμοποίηση των πεπραγμένων όλων όσων οδήγησαν και κατακράτησαν τη χώρα στο "βυθό" και, συγχρόνως, να εξαντλήσει το εθνικό κεφάλαιο που απλόχερα της πρόσφερε η ελληνική κοινωνία.

Εάν συνεχίσει να επιδιώκει πολιτικές ισορροπίες στο εσωτερικό του κόμματος και του κράτους, αντί να συνθέσει πολιτικές υπέρβασης, η ευθύνη με την οποία θα επισφραγίσει την θητεία της θα είναι εφάμιλλη εκείνης των συντελεστών του "Καστελορίζου" και των διαχειριστών των "μνημονίων".

Θα επιβεβαιώσει έτσι για μια ακόμη φορά ότι οι "πολιτικές των χαμένων ευκαιριών", που ενσαρκώνει διαχρονικά η πολιτική τάξη της χώρας, συμπυκνώνουν την καθολική παθογένεια του νεοελληνικού κράτους, του γεγονότος ότι αποτελεί απλώς ένα ξένο σώμα που προόρισται να κατατρώει τις σάρκες της ελληνικής κοινωνίας.

Το ερώτημα που επανέρχεται είναι πολύ συγκεκριμένο: θα συνεχίσει η πολιτική τάξη να αναπαράγει τον εαυτό της και να αντιστέκεται στην ανάγκη να εναρμονισθεί με το συμφέρον της κοινωνικής συλλογικότητας ή θα συνεχίσει να λειτουργεί ως ο δούρειος ίππος της, μεταβάλλοντας την χώρα σε απλό χώρο, δηλαδή στην "ιμιοποίησή" της;