Θα μ΄ αγαπάς το ίδιο όταν γεράσω; (music video)

Δήμητρα Καφρομάνη

"Θα μ΄ αγαπάς το ίδιο όταν γεράσω;" τη ρώτησε, και εκείνη έμεινε να τον κοιτάζει με χαμόγελο.

Πώς να του πει αυτά που είχε στο μυαλό της; Πώς να του απαντήσει σε μια ερώτηση, την πρώτη που έθεσε στον εαυτό της όταν τον γνώρισε;

Θα σ΄ αγαπάω πιο πολύ όταν γεράσεις, θέλει να του πει. Στη χρωστάω αυτή την αγάπη. Στη χρωστάω από τότε που γεννήθηκα και δεν σε γνώριζα. Από τότε που έπαιζα στην αυλή του σπιτιού μου και δεν πέρασες μια φορά απέξω με το ποδήλατό σου.

Στη χρωστάω, γιατί δεν σε είδα ποτέ στην πλατεία να μιλάς με τους φίλους σου, γιατί δεν συναντηθήκαμε ποτέ σε κάποιο καφέ, σε κάποιο δρόμο τυχαία, σε κάποια συνάντηση, σε κάποια εκδρομή.

Πέρασα τα νιάτα μου χωρίς να σ' αγαπάω κι αυτό με πονάει, που δεν ήξερα ότι υπάρχεις.

Δεν μετανιώνω όμως, για ένα λόγο. Γιατί τότε δεν θα μπορούσα να σ' αγαπήσω όπως τώρα.

Μπορεί να σε θεωρούσα έναν περαστικό έρωτα, μια αγάπη συνηθισμένη.

Μπορεί να κοίταγα και να μην έβλεπα, να άκουγα χωρίς να καταλαβαίνω, να ένιωθα χωρίς να αποτυπώνονται μέσα μου πραγματικά, αυτά που νιώθω.

Δεν θα εκτιμούσα την αξία των δευτερολέπτων σε σχέση με τις ώρες, δεν θα είχα τη δυνατότητα να συγκρίνω τους ανθρώπους και να ξεχωρίσω τους ιδιαίτερους, δεν θα είχα τιθασεύσει τον εξ΄ ανάγκης εγωισμό της νιότης μου, για να μπορώ να διακρίνω καλύτερα τι μου αξίζει.

Και εσύ, μου άξιζες.

Κι εγώ σου αξίζω. Τώρα πιο πολύ, από ποτέ.

Βλακείες λέω. Θα σκότωνα να σ΄αγαπούσα από τότε...

Το μόνο που σκέφτομαι για τότε όμως, είναι ότι σου χρωστάω. Και θέλω να στο ξεπληρώσω.

Και το μόνο που σκέφτομαι για τώρα, είναι ότι σου αξίζω πιο πολύ από τότε. Αυτό, θέλω να στο δείξω με χίλιους τρόπους.

Όταν σε γνώρισα, σκέφτηκα πως τόση αγάπη συσσωρευμένη, θέλει χρόνο για να τη δώσω.

Φοβήθηκα. Φοβήθηκα ότι δεν θα μου δοθεί ποτέ αυτός ο χρόνος. Φοβήθηκα μήπως και δεν προλάβω τελικά, καταλαβαίνεις;

Γι' αυτό πρέπει να γεράσεις. Πρέπει να σε δω με περισσότερες ρυτίδες, πρέπει να σε δω λίγο καμπουριασμένο, λίγο κουρασμένο.

Εγώ θα αγαπήσω τα πάντα σε σένα.

Δεν θα κουραστώ να μετράω να κεράκια που θα σβήνεις, δεν θα κουραστώ να σε φροντίζω όταν το χρειάζεσαι, δεν θα βαρεθώ όταν δεν θα μπορείς, δεν θα στεναχωρηθώ όταν δεν τα καταφέρνεις.

Γιατί ξέρω ότι θα προσπαθείς μέχρι το τέλος.

Και αν χρειαστείς μπαστούνι, θα είμαι εγώ αυτή. Και αν χρειαστείς καρέκλα, πάλι εγώ θα είμαι.

Μόνο όταν αυτό που θα είμαστε οι δυο μας γίνει τέσσερα δεμένα χέρια, θα μπορώ να πω ότι το ξεπλήρωσα.

Γι' αυτό πρέπει να μου τον δώσεις αυτόν το χρόνο, καταλαβαίνεις;

Πρέπει να γεράσεις για να προλάβω να ξεπληρώσω ό,τι σου χρωστάω. Για να φύγω και εγώ γερασμένη, αλλά ικανοποιημένη ότι έζησα τη ζωή μου όπως ήθελα, όπως άξιζε.

Ας είναι λιγότερα τα χρόνια της αγάπης μας. Ας έχουν μέσα τους βαφές για τα μαλλιά μου, κρέμες για τα αρθριτικά σου, δίαιτα για τη χοληστερίνη μας.

Θα έχουν όλη αυτή την αγάπη που μας άξιζε και δεν την είχαμε από νωρίς. Θα έχουν όλο αυτό που αισθανόμαστε και δεν βρίσκουμε κατάλληλες λέξεις να το περιγράψουμε, αφού αυτές που υπάρχουν δεν μας φτάνουν πια. Είναι λίγες και λειψές.

Γι' αυτό να γεράσεις αγάπη μου. Να γεράσεις για να μπορέσω να προλάβω.

"Λοιπόν; Δεν μου απάντησες" την ξαναρωτάει.

Τέσσερα χέρια γίνονται ένα, την ώρα που του απαντάει.

"Θα σ' αγαπάω πιο πολύ όταν γεράσεις, γι' αυτό, κάνε τα πάντα να γεράσεις".

* Χ.- *


Πηγή : eyedoll.gr