Βλέποντας τον κόσμο με ένα ποδήλατο
Στα 28 μου άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το ποδήλατο πέρα από μέσο μεταφοράς, είναι και ένας ωραίος τρόπος για να εξερευνήσεις νέα μέρη ...
https://to-synoro.blogspot.com/2014/08/podilato.html
Το πρώτο μεγάλο ταξίδι έγινε με αφορμή την επιστροφή μου στην Ελλάδα από την Μεγάλη Βρετανία. Μετά από 7 χρόνια, δεν ήθελα απλά να μπω σε ένα αεροπλάνο και με 4 ώρες πτήσεις να κλείσω αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Η ιδέα μου μπήκε από άλλους φίλους όπου πρόσφατα είχαν επιλέξει και αυτοί πιο «αργούς» τρόπους για να ταξιδέψουν. Στην αρχή μου φάνηκε τρελή ιδέα, αλλά όσο το έψαχνα και διάβαζα λεπτομέρειες για την προετοιμασία ενός τέτοιου ταξιδιού, τόσο περισσότερο ήθελα να το επιχειρήσω. Kυριαρχούσαν ανάμεικτα συναισθήματα ενθουσιασμού, αλλά και φόβου για το άγνωστο. Στην πορεία όμως τα πράγματα αποδείχθηκαν πολύ πιο απλά και εύκολα.
Ταξίδεψα μόνος μου και κάλυψα 4.325 χιλιόμετρα σε 66 ημέρες. Δεν πίεζα τον εαυτό μου να καλύψω γρήγορα την απόσταση, μιας και με ενδιέφερε ιδιαίτερα να απολαύσω την διαδρομή και να επισκεφτώ τις εκατοντάδες πόλεις και τα χωριά που διέσχισα. Στο πρόγραμμα είχα μια μέρα ξεκούρασης κάθε 3 – 5 μέρες ποδηλάτου και κατά μέσο όρο κάλυπτα 85 χιλιόμετρα την ημέρα, με μέγιστο τα 140.
Το ποδήλατο ήταν ένα hybrid Ridgback Flight T2 (Στοιχεία & Στατιστικά ταξιδιού). Όχι το καταλληλότερο για αυτόν τον σκοπό, αλλά την έκανε την δουλειά του. Κουβάλαγα περίπου 22 κιλά εξοπλισμού σε 3 τσάντες στο πίσω μέρος του ποδηλάτου και σε μια μικρή τσάντα στο τιμόνι. Ο περισσότερος εξοπλισμός που χρειάστηκε να αγοράσω, ήταν κυρίως για το camping.
Το ταξίδι ξεκίνησε μέσα Αυγούστου. Πέρασα με πλοίο το κανάλι την Μάγχης και ξεκίνησα το ποδήλατο από τα βόρια παράλια της Γαλλίας, στην Cherbourg. Ακολούθησα τα δυτικά παράλια της Γαλλίας και έφτασα στα σύνορα της Ισπανίας. Εκεί έστριψα ανατολικά και άρχισα να κατευθύνομαι προς την μεσόγειο. Συνέχισα στα νότια παράλια της Γαλλίας και πέρασα στην Ιταλία. Έκανα μια στάση 4 ημερών στην Βενετία και τερμάτισα το ταξίδι μου στην Αγκόνα, από όπου και πήρα πλοίο για την Πάτρα.
Από τις σχετικά άσχημες εμπειρίες θυμάμαι δύο περιστατικά. Το πρώτο ήταν ένα απόγευμα, όταν συνειδητοποίησα ότι το χωριό που μόλις είχα κατασκηνώσει δεν είχε εστιατόριο ή κάποιο ανοιχτό κατάστημα για να βρω φαγητό. Το βραδινό μου μετά από μια κοπιαστική ημέρα με κόντρα άνεμο, ήταν ένα μπαγιάτικο κρουασάν και ένα σκληρό μπισκότο. Μου έγινε μάθημα και από τότε προμηθεύτηκα γκαζάκι και τα απαραίτητα για να μαγειρεύω μόνος μου.
Το δεύτερο περιστατικό ήταν κάπου στην μέση της διαδρομής, όταν είχα μια σειρά προβλημάτων με το πίσω λάστιχο. Χρειάστηκε να το αλλάξω δύο φορές, μου προκάλεσε ζημία στο στεφάνι, η οποία ήταν λόγος να μου τρυπάει η σαμπρέλα κάθε μέρα για μια εβδομάδα. Επίσης την ημέρα της ζημιάς χρειάστηκε να σπρώξω το ποδήλατό μου για καμιά ώρα και ήταν η μόνη φορά που χρειάστηκε να κοιμηθώ σε ξενοδοχείο.
Από την άλλη, υπάρχουν τόσες πολλές ευχάριστες αναμνήσεις και εμπειρίες, όπου έκαναν το ταξίδι να αξίζει παρά τις παραπάνω ατυχίες. Πρώτη στην λίστα, είναι σίγουρα οι δύο μέρες στα Πυρηναία όρη, παράλληλα με τα σύνορα της Ισπανίας. Επέλεξα και έκανα 2 διαδρομές του Tour de France, όπου περνάς από τρία περάσματα. Col d’Aubisque στα 1.709 μέτρα, Col du Soulor και Col du Tourmalet στα 2.115 μέτρα. Κουραστική η ανάβαση, αλλά η ικανοποίηση και η θεά που προσφέρουν αυτές οι διαδρομές είναι πραγματικά αξέχαστες.
Μέσα από τα πολλά ειδυλλιακά μέρη που πέρασα, μπορώ να ξεχωρίσω τους αμμόλοφους στο Pilat, δυτικά της Bordeaux, όπου με μήκος 1.5 χλμ και ύψος 100 μέτρα είναι οι μεγαλύτεροι της Ευρώπης. Το camping ήταν μέσα σε ένα δάσος όπου με τα χρόνια σιγά σιγά θάβεται κάτω από την άμμο που σπρώχνει ο ωκεανός. Ήμουν τυχερός και βρήκα να βάλω την σκηνή μου ακριβός δίπλα στην αρχή του λόφου.
Ένα άλλο κομμάτι όπου αξίζει αναφορά είναι το φαγητό. Χρειαζόμουν σχεδόν διπλάσιο φαγητό για να καλύψω την ανάγκη μου σε θερμίδες μετά από 5 – 6 ώρες ποδηλάτου. Γενικώς έτρωγα ότι έβρισκα μπροστά μου, χωρίς τύψεις και ενοχές. Ευτυχώς η Γαλλία και η Ιταλία έχουν μακρά παράδοση στο καλό φαγητό, οπότε αναμφισβήτητα έγινε μια από τις μεγάλες απολαύσεις του ταξιδιού.
Εάν και ταξίδευα μόνος μου, ποτέ δεν ένιωσα μοναξιά. Πέρα του ότι ταξιδεύοντας μόνος ήμουν πιο ανοιχτός, ένα φορτωμένο ποδήλατο πάντα τραβάει την προσοχή. Ήταν πολλές οι φορές που άγνωστος κόσμος μου έπιανε την κουβέντα στον δρόμο, για να μάθουν περισσότερα για τις περιπέτειες μου. Πολλές φορές μου πρόσφεραν νερό, φαγητό, αλλά και κατάλυμα. Θυμάμαι την μέρα που μπήκα σε ένα cafe για να ρωτήσω που είναι το πιο κοντινό camping και κατέληξα να στήσω την σκηνή μου στον κήπο μιας κυρίας, όπου είχε επίσης την καλοσύνη να μου μαγειρέψει την τοπική σπεσιαλιτέ, casoullet.
Προφανώς μεγαλύτερη όλων των ικανοποιήσεων σε αυτό το πρώτο ταξίδι ήταν ο τερματισμός. Η συνειδητοποίηση ότι μόνο με τις δυνάμεις μου μπορώ να διασχίσω μια ολόκληρη ήπειρο, μου άλλαξε τελείως την αντίληψη των σωματικών και πνευματικών μου ορίων.
Όπως και στο πρώτο ταξίδι, η αφορμή δόθηκε από το γεγονός ότι ήρθε η ώρα να φύγω από ένα μέρος που έμεινα για κάποια χρόνια. Μετά από 3,5 χρόνια στο Vancouver, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Στο ενδιάμεσο όμως, ήθελα να εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι ήμουν σε αυτήν την πλευρά του κόσμου και ότι είχα κάποιο ελεύθερο χρόνου. Είχα ακούσει από διάφορους ποδηλάτες, αλλά και απλούς ταξιδιώτες για την διαδρομή κατά μήκους της δυτικής ακτής της Αμερικής. Έτσι αποφάσισα να φύγω από το Vancouver με ποδήλατο και να πάρω το αεροπλάνο για την Αθήνα από το Los Angeles. Οι εμπειρίες του ταξιδιού σίγουρα με αντάμειψαν για την επιλογή μου αυτή.
Και αυτήν την φορά ταξίδεψα μόνος μου και κάλυψα 3.400 χιλιόμετρα σε 55 ημέρες. Έκανα ταχτικά διαλείμματα ανά 3 – 5 ημέρες, αλλά και μεγαλύτερες στάσεις σε όλες τις μεγάλες πόλης όπου είχα φίλους και γνωστούς για να με φιλοξενήσουν. Η μεγάλη διαφορά σε αυτό το ταξίδι ήταν ότι χρειάστηκε να κλείσω αεροπορικό εισιτήριο εκ” των προτέρων. Έδωσα στον εαυτό μου δύο ολόκληρους μήνες, όπου αρχικά φοβόμουν ότι δεν θα μου φτάσουν, αλλά στο τέλος αποδείχθηκε υπεραρκετός χρόνος για αυτήν την απόσταση.
Αυτήν την φόρα το ταξίδι έγινε με πιο σωστό ποδήλατο, φτιαγμένο για touring. Πολύ πιο βαρύ με φαρδύτερα λάστιχα, αλλά πιο στιβαρό και αναπαυτικό. Έχει μεγάλη διαφορά, στις μεγάλες ταχύτητες και ειδικά όταν το ποδήλατο είναι φορτωμένο με πράγματα. Πρόσθεσα και μια μπροστά σχάρα, με μια μικρή τσάντα, αποκλείστηκα με τρόφιμα… και ήμουνα πλέον έτοιμος να ξεκινήσω.
Ξεκίνησα αρχές Σεπτέμβρη από το Vancouver του Κανάδα, που βρίσκεται μόλις 50 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Αμερική. Σταμάτησα στο Seattle για 3 βράδια σε γνωστούς και μετά πέρασα με πλοίο στην απέναντι χερσόνησο. Είχα σκοπό να κάνω όλη την περίμετρο, γύρω από το Ολυμπιακό πάρκο, αλλά δυστυχώς σε εκείνο το στάδιο, νόμιζα ότι δεν θα μου φτάσουν οι μέρες, οπότε και το παρέλειψα. Έτσι συνέχισα νότιο – δυτικά προς Aberdeen και την ακτή του ωκεανού. Από αυτό το σημείο ήμουν σχεδόν μόνιμα πάνω στον γνωστό εθνικό δρόμο 101. Πέρασα την μεγάλη γέφυρα που ενώνει Washington και Oregon, έμεινα μια μέρα στην Astoria και μετά κατευθύνθηκα λίγο προς τα ανατολικά για να μπω στο Portland, να βρεθώ με κάποιους φίλους εκεί και να περάσω μερικές ημέρες μαζί τους. Στην συνέχεια κατευθύνθηκα πάλι προς την ακτή και τον 101 και συνέχισα προς νότια. Μετά από 1 – 2 εβδομάδες και μπόλικες βροχές πέρασα στην California, όπου ως δια μαγείας ήταν σαν να ξανά – ήρθε το καλοκαίρι. Από εκεί και πέρα η διαδρομή ήταν σχεδόν συνέχεια παραλιακά στον highway 1 και λιγότερο στον 101. Πέρασα από το San Fransisco όπου και έμεινα με φίλους για 3 βράδια και συνέχισα προς τον τελικό προορισμό του Los Angeles.
Βρήκα αυτό το ταξίδι αρκετά διαφορετικό από το πρώτο και δεν θα μπορούσα να τα συγκρίνω, καθώς το καθένα πρόσφερε διαφορετικές εμπειρίες. Εκεί που στην Ευρώπη υπάρχουν πόλεις και χωριά κάθε 10 – 20 χιλιόμετρα, στην Αμερική κυριαρχεί η ερημιά. Το πρώτο ταξίδι είχε να προσφέρει σε επίπεδο πολιτισμού και ιστορίας, ενώ στο δεύτερο εντυπωσιάστηκα από την απομόνωση, την άγρια παρθένα φύση και την επαφή με ζώα. Δεν ήταν λίγες οι φορές όπου σε διαδρομή 40 – 50 χιλιομέτρων έβρισκα μόνο ένα ή δύο απλοϊκά μαγαζάκια για να πάρω προμήθειες και νερό. Για αυτόν το λόγο χρειάστηκε αυτήν την φορά να κουβαλάω περισσότερες προμήθειες και νερό μαζί μου. Άλλες φόρες χρειάστηκε να κατασκηνώσω σε τελείως ερημικές περιοχές, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από κάποιον οικισμό.
Σε αυτό το ταξίδι ήμουν λίγο άτυχος με τον καιρό όλο τον πρώτο μήνα. Εάν και δεν συνηθίζεται να βρέχει τόσο αυτή την εποχή, στην Washignton και στο Oregon, πέρασα από 3 μεγάλες καταιγίδες. Ο εξοπλισμός ήταν αδιάβροχος, οπότε μια βροχή δεν είναι πρόβλημα. Στην τελευταία καταιγίδα όμως έριξε τόσο νερό το βράδυ σε συνδυασμό με δυνατό αέρα, όπου αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την σκηνή. Το χώμα ήταν σκληρό και δεν μπορούσε να απορροφήσει γρήγορα το νερό, με αποτέλεσμα να μαζευτεί 10 εκατοστά νερό κάτω από την σκηνή μου. Αυτό το βράδυ με έκανε να εκτιμήσω της βασικές ανέσεις του σπιτιού μας που έχουμε πλέον δεδομένες.
Στην κορυφή των θετικών εμπειριών ήταν σίγουρα τα τοπία που πρόσφερε ο ωκεανός και η επαφή του με την στεριά. Αμέτρητες απομονωμένες παραλίες, θεαματικά ηλιοβασιλέματα και το κλασικό στρώμα ομίχλης να προσθέτει στην όλη ατμόσφαιρα. Στο βόριο κομμάτι της διαδρομής στις παραλίες του Oregon, χαρακτηριστικό ήταν οι τεράστιοι ογκόλιθοι μέσα στις παραλίες και την θάλασσα. Από την άλλη στην California έχει πολλούς λόφους κατά μήκους της ακτογραμμής και κατά συνέπεια ο δρόμος ήταν πολλές φορές στην άκρη του γκρεμού.
Πέρα από την επαφή με τον ωκεανό, μεγάλη εντύπωση μου έκανανκαι τα αρχέγονα δάση red woods στα οποία βρέθηκα στα βόρια τμήματα της California. Πέρασα μέσα από δάση και κατασκήνωσα δίπλα σε αιωνόβια δέντρα που ξεπερνούν τα 100 μέτρα ύψους, πραγματικοί γίγαντες.
Μέσα σε τέτοια φύση και μακριά από ανθρώπινες δραστηριότητες, υπάρχουν και πληθώρα άγριων ζώων. Πέρα από νυχτερινές επισκέψεις ρακούν για να κλέψουν φαγητό, δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Από την άλλη είδα ζώα που μέχρι τότε είχα δει μόνο σε ντοκιμαντέρ και ζωολογικούς κήπους. Πολύ συχνά έβλεπα φώκιες, θαλάσσιους ελέφαντες, ελάφια, γύπες και αετούς. Πιο σπάνια είδα δελφίνια και φάλαινες βαθιά στον ωκεανό και ίσως έναν κόνδορα.
Σε αυτό το ταξίδι ήρθα σε επαφή με πολλούς άλλους ποδηλάτες. Η διαδρομή είναι πολύ διαδεδομένη και επειδή δε υπάρχουν πολλές επιλογές σε δρόμους πέρα του 101 και 1, πολύ συχνά συναντούσα τους ίδιους ποδηλάτες ξανά και ξανά. Μερικοί ήταν σε ολιγοήμερο ταξίδι, άλλοι έκαναν περίπου την ίδια απόσταση με εμένα, αλλά πέτυχα και άλλους που θα συνέχιζαν μέχρι την άκρη της Νοτίου Αμερικής. Έκανα αρκετούς φίλους με τους οποίους ποδηλατήσαμε μαζί για αρκετές μέρες, με αποκορύφωμα ένα διήμερο που ήμασταν 12 όλοι μαζί.
Ένα μήνα πριν ξεκινήσω το μεγάλο ταξίδι, αποφάσισα να κάνω ένα μικρότερο στον Καναδά. Από την μία ήθελα να δοκιμάσω τον εαυτό μου και τον εξοπλισμό πριν το μεγάλο ταξίδι, αλλά από την άλλη δεν ήθελα να φύγω από τον Καναδά χωρίς να επισκεφτώ τα Βραχώδη όρη. Έτσι φόρτωσα το ποδήλατο στο τρένο για Alberta και την μικρή πόλη του Jasper, από όπου ξένισα την τετραήμερη διαδρομή. Στην ουσία είναι ένας μόνο δρόμος που πηγαίνει νότια, μέσα σε μια κοιλάδα, παράλληλα σε τεράστιες βουνοκορφές. Κατέληξα στην λίμνη Louise, από όπου επέστρεψα στο Vancouver με λεωφορείο.
Η περιοχή τραβάει πολλούς πεζοπόρους από όλο τον κόσμο, μιας και είναι προστατευόμενο πάρκο από την UNESCO. Στα 260 χιλιόμετρα που διάνυσα, υπήρξε μόνο ένα κέντρο υποδοχής τουριστών, ένα βενζινάδικο και ένα ιστορικό ξενοδοχείο. Τρόφιμα για τουλάχιστον 3 ημέρες ήταν τελείως απαραίτητα. Τα hostels και campings που έμεινα, ήταν αρκετά πρωτόγονα χωρίς ηλεκτρισμό και τρεχούμενο νερό. Η διαδρομή είχε 3 μέτριες αναβάσεις, αλλά τα φανταστικά τοπία αντάμειβαν την κάθε προσπάθεια.
Είναι μάλλον από τις πιο θεαματικές διαδρομές που έχω κάνει ποτέ. Ο δρόμος πηγαίνει παράλληλα με ένα ποτάμι με φόντο τις χιονισμένες βουνοκορφές και τους παγετώνες. Αιώνιοι παγετώνες που τροφοδοτούν ποτάμια, καταρράχτες και λίμνες, δίνοντας ένα πιο γαλακτερό χρώμα στο νερό. Ιδιαίτερη προσοχή χρειαζόταν προς τα άγρια ζώα, μιας και είναι το φυσικό περιβάλλον για αρκούδες και αγριόγατες.
Γιώργος Χερουβείμ
Περισσότερες πληροφορίες για τον Γιώργο Χερουβείμ και τα ταξίδια του μπορείτε να βρείτε στην προσωπική του σελίδα blog.ch3.gr ή επικοινωνώντας μαζί του στο georgios@ch3.gr
