«Να κάθεσαι και να κοιτάς». Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Γιώργο Σερβετά ....video...

Η πρωταγωνίστρια Μαρίνα Συμεού στην πρεμιέρα της ταινίας

Η πρώτη ολοκληρωμένη ταινία μεγάλου μήκους του Γιώργου Σερβετά, που βγήκε στους κινηματογράφους την Πέμπτη,1/5/2014 δεν είναι ακριβώς μια ταινία για την κρίση, αλλά μια ταινία που φτιάχτηκε επάνω στην κρίση.

Μια ταινία που δεν στρέφει την ενοχή για αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία. Μιλά αντίθετα για τη δύναμη του ανθρώπου να πρωταγωνιστήσει στην αλλαγή της πραγματικότητας. Ένα σύγχρονο γουέστερν στην πίσω αυλή της ελληνικής πόλης. Στην πίσω αυλή της παρακμής του καπιταλισμού της εποχής.

Εκεί που παίζει ανενόχλητος ο φασισμός.«Οι τοποθεσίες που εντόπισα κατά τη διάρκεια του ρεπεράζ για να γίνουν τα γυρίσματα έδωσαν στις εκλογές του 2012, που ακολούθησαν, υψηλά ποσοστά στη Χρυσή Αυγή» δηλώνει στο UNFOLLOW ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Να κάθεσαι και να κοιτάς» Γιώργος Σερβετάς. Μια μικρή κωμόπολη, όχι πολύ μακριά από την πρωτεύουσα, με οικονομική δραστηριότητα άμεσα συνδεδεμένη με την Αθήνα του τέλους της δεκαετίας του 2000. Βλέπουμε σεκιουριτάδες, χειριστές μηχανών που μετατρέπουν παλιά αυτοκίνητα σε μια μάζα από σίδερα.

Γιώργος Σερβετάς - Μαρίνα Συμεού

Πολλά φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες εκεί που ήταν δάσος. Πακιστανούς που δουλεύουν στα χωράφια. «Ήθελα να δείξω την πίσω αυλή. Στην επαρχία είναι ορατό πού βγαίνουν τα λεφτά. Στην Αθήνα κρύβεται η φτώχεια. Υπάρχουν ζώνες κατανάλωσης, ζώνες εργασίας, κατοικίας. Είχα στο μυαλό μου την Όπερα της πεντάρας που έδειχνε πού είναι ο πλούτος και πού η φτώχεια. Εδώ με απασχολούν οι δραστηριότητες του τέλους της αγοράς.

Αυτοκίνητα άχρηστα. Πράσινη ενέργεια. Σεκιούριτι. Σκουπίδια». Τοπία νεκρά, άνθρωποι παραιτημένοι, οικονομία σε κρίση, άνθρωποι σε κρίση. Και ο φασισμός. Και η σχέση του κράτους και των επιχειρηματιών. «Κάθε φασισμός γεννήθηκε στη θαλπωρή των μικροαστικών στρωμάτων. Για να αποκτήσει βέβαια πολιτική έκφραση χρειάστηκε μια κατεργασία. Δούλεψαν μηχανισμοί, θεωρώ, που λειτουργούσαν από παλιά στα πλαίσια των μεγάλων κομμάτων. Μέσα στα κόμματα εξουσίας πριν καταρρεύσουν κούρνιαζε ο φασισμός».

Η Αντιγόνη, η ηρωίδα του έργου, εκπροσωπεί τη θυμωμένη γενιά του Δεκέμβρη του 2008 και την εργατική πλευρά. Άνεργη ηθοποιός, έχει πάρει απόφαση να μην κάνει τον παραμικρό συμβιβασμό στη ζωή της. Κρίνει πολύ αυστηρά όλους τους δικούς της ανθρώπους για τις επαγγελματικές και προσωπικές επιλογές τους. «Δεν είναι πολιτική αλλά ακραία ατομίστρια» υπογραμμίζει ο Σερβετάς συμπληρώντας ότι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στο πλαίσιο αυτής της οικονομίας, του νεοφιλελεύθερου μοντέλου των τελευταίων δεκαετιών, δεν μπορεί παρά να έχει και στη στιγμή της εξέγερσής του αυτά τα έντονα ατομικά χαρακτηριστικά.

 «Θα ήθελα να είναι η τελευταία που κλείνει την πόρτα, αλλά και η πρώτη που έρχεται την ίδια στιγμή» έχει δηλώσει σε προηγούμενη συνέντευξή του. Η Αντιγόνη είναι η εκδίκηση; Είναι η αξιοπρέπεια; «Όχι, δεν είναι η εκδίκηση.

 Η Αντιγόνη είναι μια πολιτική πρωτοπορία. Δεν είναι αυτή που παίρνει το όπλο να εκδικηθεί. Είναι αυτή που αλλάζει το τοπίο γύρω της. Δεν είναι ένας ήρωας της σημερινής δραματουργίας. Είναι ένας μοντέρνος χαρακτήρας. Έχει την επιθετικότητα των μοντέρνων αντιλήψεων. Επιχειρεί να επιβάλει μια αντίληψη για τον κόσμο όπου ζει. Είναι ένας άνθρωπος που του είναι πιο εύκολο να αλλάξει το περιβάλλον παρά να προσαρμοστεί σε αυτό».

 «Χρειαζόμουν χαρακτήρες πιο μεγάλους από τους ανθρώπους για αυτό γύρισα στην εικονογραφία των γουέστερν» εξηγεί. «Τα γουέστερν συνιστούν την τελευταία επική αφήγηση. Είναι η τελευταία επέκταση του δυτικού πολιτισμού στη φύση και η σύνοψη του δυναμισμού αυτού του πολιτισμού». Μιλάει για τους μεγάλους δημιουργούς του εικοστού αιώνα. Στέκεται ειδικά στον Αντονιόνι και στον Αγγελόπουλο.

Στην «Κόκκινη Έρημο». Θεωρεί σπουδαίο αυτό που έκανε ο Οικονομίδης στην Ελλάδα το 2003 – τη στιγμή της εκτόξευσης του αστικού οράματος. Κλείνουμε μιλώντας για τον κινηματογράφο σήμερα. «Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος μεταπολεμικά στις δεκαετίες αλματώδους ανάπτυξης του καπιταλισμού ήταν ένας κινηματογράφος διαχείρισης της κοινωνικής ενοχής. Οι Ευρωπαίοι έμαθαν να κάνουν ταινίες που επιτίθενται στην κοινωνία. Αυτή η μυθολογία της συλλογικής ενοχής έχει τελειώσει. Η κοινωνία έχει διχαστεί, ένα μέρος της αντιδρά. Ο κινηματογράφος που φτιάχνει ενοχή δεν είναι για τώρα».

 Ο σκηνοθέτης Γιώργος Σερβετάς με την πρωταγωνίστρια Μαρίνα Συμεού στην πρεμιέρα της ταινίας Σύνοψη: Η Αντιγόνη, άνεργη ηθοποιός στα τριάντα της, επιστρέφει στην κωμόπολη όπου μεγάλωσε για να καταφέρει να επιβιώσει. Βρίσκει δουλειά σε ένα φροντιστήριο αγγλικών όπου συναντά μια παλιά της φίλη, την Ελένη. Σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον κόσμο που κυβερνά ο κρυφός εραστής της Ελένης, ένας σεκιουριτάς και εργολάβος με διάφορες δοσοληψίες με την αστυνομία. Σε αντίθεση με τους κατοίκους αυτής της κωμόπολης, η Αντιγόνη δεν επιλέγει τη στάση του «Να κάθεσαι και να κοιτάς».

«Να κάθεσαι και να κοιτάς»

 Σκηνοθεσία και σενάριο: Γιώργος Σερβετάς Παραγωγοί: Φένια Κοσοβίτσα, Κωνσταντίνος Κοντοβράκης Διεύθυνση Φωτογραφίας: Claudio Bolivar Μοντάζ: Πάνος Βουτσαράς Μουσική: ΙΩ, Σκηνικά: Ηλίας Λεδάκης, Κοστούμια: Τριάδα Παπαδάκη Ήχος: Γιάννης Αντύπας Παίζουν: Μαρίνα Συμεού Γιώργος Καφετζόπουλος Μαριάνθη Παντελοπούλου Νίκος Γεωργάκης Κωστής Σειραδάκης Γιώργος Ζιόβας

 Πηγή : unfollow.com.gr