Συν+φέρον.Ο υπέρτατος Θεός τής οικουμένης.

.......... Γιώργος Σ. Πολίτης

Θα μπορούσε να είναι και ιδέα τού ένστικτου με πορεία στρεβλή, μπερδεμένη.
Θα μπορούσε να είναι και ανάγκη διαρκής για επικράτηση έναντι παντός τρίτου χωρίς νόημα με σκοπό την πλήρωση ενός δοχείου, μεγέθους απροσδιόριστου ή συνεχώς μεταβαλλόμενου, με χαρτί που η αξία του είναι πεπερασμένης διαρκείας (Αντέχει, η βαθύτερη αξία του, όσο και μία ζωή πλην τα χρόνια τής άνοιας ή τα άλλα τής γνήσιας ανάγκης).

Συν+φέρω. Η κίνηση η οποία με κάνει να αποκτήσω όλα εκείνα που εξυπηρετούν το άτομό μου ή την ομάδα που υπηρετώ (σε μία κάπως πιο αλτρουιστική εκδοχή).

Επι+λέγω. Ομιλώ για όλα εκείνα που συν+φέρουν στο άτομό μου ασχέτως εάν αυτά βλάπτουν ή όχι τον συνδιαλεγόμενο εμού, τους συνδιαλεγόμενους εμού ή το κοινωνικό σύνολο γενικότερα. Αναγκάζομαι, πιέζομαι και στο τέλος αυθορμήτως ενεργώ, υπο+κρίνων, συνδιάζοντας ανάλογα τόσο τα λεγόμενα όσο και τις μέλλουσες πράξεις μου με το βλέμμα στην απόκτηση κέρδους. (Υλικού ή μη)

Δεν υφίσταται συμφέρον άνευ υποκρισίας. Δεν υπάρχει ‘’ομαλό’’ κέρδος, όχι διότι από την φύση του δεν ημπορεί να υπάρξει, αλλά διότι η ιδέα του ανέξοδου (και με την έννοια του ακάματου αλλά και την άλλη του φθηνού) υπερισχύει των συνδιαλλαγών και της όποιας αξιαίπενης ηθικής. Χρειάζομαι πολλά, ολοένα και περισσότερα και για τον λόγο αυτόν πράττω τα συν+φέροντα, υποκρινόμενος πλείστα θεμιτά και αθέμιτα.

Δεν υπάρχει νίκη χωρίς ηττημένο. Δεν υπάρχει κέρδος χωρίς το ανάλογο μη όφελος (σε είδος εμπράγματο ή μη. Βλ. αποδοχή-επιβολή ιδεών, έναντι τιμήματος ή έστω άλλης άυλης απολαβής) σε κάποιον άλλο. Το ίσο κέρδος μοιράζεται ορθά σε ελάχιστες περιπτώσεις έστω και εάν πλειστάκις, ωσαύτως κρίνεται από τα συμβαλόμενα μέρη. Πάντοτε κάποιος εκτιμά ελλειπώς…

Ακόμα και η άνευ χρήματος συν-διαλλαγή (συν+διά+λέγω) μέσω υποσχέσεων ενέχει συμφέρον διότι κανείς ουδέποτε συνεδιαλάχθη άνευ σκοπού έστω και απώτερου (βλ. ακόμα θρησκεία-παράδεισος. Θα είσαι αγαθός, ειλικρινής, με διάθεση μετανόησης και στο τέλος θα αμειφθείς). Η συνδιαλλαγή πλέον κρίνεται νόμιμη, λογική και άρα θεμιτή (μια και το λέει ακαίρεα και η λέξη), εννοείται ως προς το συμφέρον, αρκεί να μην υπερβαίνει τα ορθώς εσκαμμένα.

Η κρίση του ατόμου όμως όταν εφαρμόζεται εις το χρήμα, αδρανεί και λέγοντας κρίση, εννοώ εκείνη τη σπουδαία συναίσθηση που εμμέσως άπτεται της ηθικής και ορίζει με την συνδρομή του νου στην πράξη, την ποσότητα σε σχέση με τον χρόνο. Περιέργως πώς, αλλά εξαφανίζεται, ως η λογική να συνδράμει στο σκότος τής νόησης. Το μάταιο επιβραβεύεται και εάν όχι, δεν καταδικάζεται αρκούντος από τον επικαρπωτή/ες οι οποίοι και θεωρούν (βλακωδώς) εαυτούς αιώνιους ...δράστες.

Και την δεδομένη στιγμή, αλλά και σε άλλες προγενέστερες αυτής, η δεύτερη όψη* εκλαμβάνεται ως ...θεάρεστη μια και η ιδέα του διάφορου δεν καταδικάζεται** από κανεναν νόμο (επίγειο ή ουράνιο) και άρα η υποκρισία εάν δεν βραβεύεται, παραμένει σταθερά κατέχουσα κατ’ ελάχιστον το ύψος τής βάσης. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Θα έλεγε κανείς πως η πλάση γεννήθηκε με το όραμα τού κέρδους καθότι από τις πρώτες οργανωμένες κοινωνίες εξυμνήθηκε η χαμερπής ιδέα τής ''εξαπάτησης'' ως εξυπνάδα, μειώνοντας με τον τρόπο αυτό την ηρεμία ολάκερης τής ζωής, δημιουργώντας προς όλες τις κατευθύνσεις ανάγκες, επιθέσεις και άμυνες. Φτιάχνοντας συστήματα διακυβέρνησης, δημοκρατίες και φασισμούς, καθιστώντας την πλάση μεγάλη αρένα που σφύζει ζωής.

Εάν κάποιος αποζητά την αλήθεια θα πρέπει πρώτα να νικήσει το υπέροχο ψεύδος. Θα πρέπει πρώτα να αποκτήσει τη γνώση και κατόπιν να γίνει ηθικός. Πρώτα να κατανοήσει το μάταιο και κατόπιν να πιστέψει σε όποια ''θρησκεία''*** νοιώθει πως τον βολεύει, πως τον συν+φέρει γνωρίζοντας πως τίποτα δεν έχει να χάσει επιλέγοντας την πρώτη ή την δεύτερη διαθέσιμη.

Αλήθεια, θα μπορούσε ο κόσμος να λειτουργήσει δίχως δεύτερη όψη;

* Η κρυπτόμενη σκέψη.

** και το λογικό και το παράλογο κέρδος (εάν μιλούμε για χρήματα αισχροκέρδια) ενέχουν σχεδόν όμοιο βαθμό υποκρισίας και ενδεχομένως και ματαιότητας.

*** άποψη

Πηγή : en-gr.com