Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα υπάρχουν απαγορεύσεις

Του Χρήστου Χαλαζιά

Στα αυταρχικά – μονολιθικά καθεστώτα η λογοκρισία αποτελεί τον απαραίτητο όρο, για την επιβίωση τους. Στα καμουφλαρισμένα ημιδικτατορικά και ημιδημοκρατικά καθεστώτα, των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου η λογοκρισία λειτουργεί από υποχρεωτικά έως δυνητικά, ανάλογα προς την επιτακτικότητα των αναγκών για την απαγόρευση, απόψεων, ιδεών, θέσεων, ακόμη και δημοσιογραφικών αποκαλύψεων, δημοσίου συμφέροντος, που θα ενοχλούσε την ισορροπία στα σχέδια τους, αδιαφορώντας για τη σωστή πληροφόρηση και ενημέρωση της κοινής γνώμης, για να μπορεί να συγκρίνει, να διαχωρίσει το ψέμα από την αλήθεια και να παίρνει τις σωστές αποφάσεις για το μέλλον του.

Οι αποφάσεις των απαγορεύσεων παίρνονται στο όνομα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, και για την ηρεμία του λαϊκού φρονήματος, την οποία ανενδοίαστα την υποστηρίζουν και την υπηρετούν οι κυβερνώντες.

Στα πολυφωνικά πλουραλιστικά καθεστώτα, τόσο τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, όσο και τα ιδιωτικά, είναι υποχρεωμένα από το Σύνταγμα και τους νόμους να σέβονται εμπράκτως την ελεύθερη διακίνηση και πάλη των ιδεών.

Στα διαλπεκόμενα κράτη τακτικά διαπιστώνουμε να παραβιάζεται αυτή η συνταγματική αρχή, με τις πολιτικές παρεμβάσεις στο τι θα δημοσιευθεί, και το τι θα μεταδοθεί από τα μέσα «ενημέρωσης».

Ο δρόμος αυτός ανοίγει αμέτρητους άλλους προληπτικούς ελέγχους που εξυπηρετούν οργανωμένα συμφέροντα στο χώρο της οικονομίας, της πολίτικης, αλλά και της πολιτιστικής παράδοσης.

Οι αποκαλύψεις των επαφών, στελεχών της κυβερνητικής παράταξης με τον πρώτο τη τάξη σύμβουλο, και στενού φίλου του πρωθυπουργού, παίρνει μορφή χιονοστιβάδας.

Η δημοσιοποίηση τέτοιων πληροφοριών μέσα από τα ηλεκτρονικά ντοκουμέντα, αποφάσισε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης να υπενθυμίσει στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου τον Ποινικό Κώδικα, και τις νομικές συνέπειες για να απαγορεύσει κάθε δημοσιότητα τέτοιων στοιχείων, που θα αποκάλυπταν τις υπόγειες διαδρομές ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και την Χ.Α.

Η παρέμβαση αυτή δημιουργεί πολλές ανησυχίες για τη σωστή λειτουργία της δικαιοσύνης, αλλά και του Δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας.

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι η εισαγγελέας του Αρείου Πάγουν δεν γνώριζε το άρθρο του Ποινικού Κώδικα, και έπρεπε να παρέμβει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης; Μήπως θα έρεπε η κυρία εισαγγελέας πρώτα να καλέσει τον κ. Μπαλτάκο και στη συνέχεια να ερευνήσει τα υπόλοιπα βίντεο ή μαγνητοταινίες ώστε να αποκαλυφθούν αν υπάρχουν πιθανές αθέμιτες και επικίνδυνες σχέσεις, υπογείων διαδρομών ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Χ.Α;

Τι έχει να φοβηθεί η κυβέρνηση από την ολοκληρωμένη ενημέρωση του λαού; Υπάρχει δυσαρμονία ανάμεσα των όσων δηλώνει ο πρωθυπουργός δημόσια και των όσων διαδραματίζονται στο εσωτερικό του κόμματος; Ή αυτή η κίνηση είναι μια προειδοποίηση για δυσκολότερες μέρες στην ελευθερία του λόγου;

Το πολιτικό σύστημα θα μπορούσε να είχε αντιδράσει πολύ νωρίτερα πριν η Χ.Α μπει στο Δήμο της Αθήνας, και πολιτικά ότι μπήκε στη Βουλή. Η δημοκρατία έχει τόσο πλούσιο οπλοστάσιο που δεν χρειάζεται να απειλεί με απαγορεύσεις ή να ψάχνει να βρει τρόπους να θέσει εκτός νόμου ένα οποιοδήποτε πολιτικό οργανισμό. Τέτοιες τακτικές ακολουθούνται μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και όχι σε Δημοκρατικά.

Πηγή : crashonline.gr/