Στις κοινωνίες των “συνενώσεων του πλούτου” δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία...

Στις κοινωνίες των “συνενώσεων του πλούτου” δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία, υπάρχει όμως εκτόνωση των μαζών σε “θεαματικές αρένες”

α) Οι προειδοποιήσεις

Ο Τόμας Τζέφερσον, ένας εκ των πρωτεργατών της αμερικανικής ανεξαρτησίας, διατύπωνε λίγο πριν το θάνατό του έντονες ανησυχίες για σοβαρή πιθανότητα αντιδημοκρατικής εκτροπής στις νεοσύστατες ΗΠΑ. Συγκεκριμένα υποστήριζε ότι η διαρκώς αυξανόμενη ισχύς των τραπεζικών ιδρυμάτων και “των συνενώσεων του πλούτου” -προπομποί των σημερινών πολυεθνικών εταιρειών και μονοπωλίων- θα οδηγούσε στην αρπαγή όλων των εξουσιών απ’το λαό και στην ουσιαστική κατάλυση όλων των δημοκρατικών διακηρύξεων και κατακτήσεων, προς ολοκληρωτικό όφελος των ανώτερων τάξεων. Όπως κι έγινε τελικά.

Και στις αρχές του 20ου αιώνα, ο μεγάλος Αμερικανός φιλόσοφος Τζον Ντιούι έλεγε ότι η δημοκρατία αποτελεί πρώτιστα το μέσο κι όχι τον αυτοσκοπό. Το μέσο με το οποίο οι άνθρωποι θα βοηθηθούν στο να ανακαλύψουν και να εκδηλώσουν τόσο τα δικαιώματά τους όσο και τη θεμελιώδη τελικά φύση τους. Μέσα από την ελευθερία και την αλληλεγγύη που προϋποθέτει η αληθινή δημοκρατία, μέσα από την επιλογή εργασίας αλλά και τη δυνατότητα ενεργούς συμμετοχής τους στη διαμόρφωση του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Εμείς να πούμε ότι η ουσιαστική σημασία του ”συμμετέχειν” απέχει παρασάγγας από τις δημοκρατικές ψευδαισθήσεις των απόλυτα ελεγχόμενων “ανθρώπινων κοπαδιών” και χειραγωγούμενων από την προπαγάνδα και τις διάφορες μορφές της, με πραγματικό αποτέλεσμα να παρακολουθούν απλά τις εξελίξεις. Και στην ουσία να νομιμοποιούν τις αποφάσεις των κυρίαρχων τάξεων. Αποφάσεις που λαμβάνονται σε κέντρα όπου τα “ζαλισμένα κοπάδια” των ψηφοφόρων ουδεμία πρόσβαση διαθέτουν και με μόνη εκδήλωση της παρουσίας τους αυτό που ονομάζεται εκλογές κάθε 3,4 ή 5 χρόνια.

Ο Ντιούι, έναν περίπου αιώνα πριν από την εποχή μας, βλέποντας την ανεξέλεγκτα αυξανόμενη δύναμη της μεγάλης ιδιωτικής εξουσίας πάνω στις πλάτες της κοινωνίας, πρέσβευε ότι χωρίς δημοκρατικό έλεγχο στους χώρους της εργασίας, στο χώρο της παραγωγής, δεν δύναται να υπάρξει ούτε δημοκρατία ούτε σίγουρα ελευθερία. Και οι ουσιαστικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις οφείλουν να σέβονται αυτές τις προϋποθέσεις. Καθώς η ελεύθερη και δημιουργική φύση της εργασίας αποτελεί το θεμέλιο κάθε στοιχειωδώς αξιοπρεπούς ανθρώπινης κοινωνίας.

β) Και οι χειρότερες επιβεβαιώσεις

Έχοντας λοιπόν στο μυαλό μας αυτές τις επισημάνσεις του παρελθόντος και με μια απλή ανάγνωση της κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής εικόνας του παρόντος, δεν θα ζοριστεί να καταλήξει κανείς στο εξής συμπέρασμα: Ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία ούτε, έτσι όπως “μπαίνει το νερό στο αυλάκι”, υποφερτή κοινωνία έχουμε!Και δεν μιλάμε μόνο για τις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, πολλές από αυτές έχουσες υποστεί γενοκτονία, βαρβαρική αποικιοκρατία και δίχως τέλος ακόμα οικονομική αφαίμαξη και καταλήστευση των φυσικών τους πόρων.

Αναφερόμαστε και σε βιομηχανικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, όπου πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούν πραγματικά κι ολόκληρες πόλεις χρεωκοπούν, όπως το κάποτε ανθηρά βιομηχανικό υπόδειγμα του Ντητρόιτ κι αδειάζουν απ’τους πληθυσμούς τους, μετατρεπόμενες σε κάτι σαν φαντάσματα. Μιλάμε φυσικά και για χώρες της Ευρώπης (κι όχι μόνο εκείνες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ), όπως η Ισπανία όπου χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται και πολλές χιλιάδες κατασχέσεις σπιτιών αποτελούν τη ζοφερή καθημερινότητα…

Όλα κάτω απ΄τη σκιά “των συνενώσεων του πλούτου”, που έλεγε κι ο Τόμας Τζέφερσον πριν 200 περίπου χρόνια. Και στη σκιά, σήμερα, των 500 μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών που ελέγχουν παραπάνω απ’το 70% του παγκόσμιου εμπορίου και στη σκιά των 200 περίπου ισχυρότερων πολυεθνικών που κατέχουν περισσότερο απ’το 1/4 του παγκόσμιου πλούτου και με αυξητικές τάσεις.

Αναφερόμαστε σε τέτοια ασύλληπτα μεγέθη κεφαλαίων που σε ουκ ολίγες περιπτώσεις είναι κατά πολύ περισσότερα απ΄το ΑΕΠ κι ανεπτυγμένων ακόμα χωρών. Αυτός είναι ο κόσμος των υπερ-άπληστων “συνενώσεων του πλούτου”, όπου αυτές καρπώνονται τα υπερκέρδη και τα κράτη-προτεκτοράτα τους πληρώνουν το κόστος (ή κοινώς το λογαριασμό):

ανησυχητική έως απίστευτη περιβαλλοντική ρύπανση, χρέη, μισθοί ασιτίας και ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού, κατάργηση κοινωνικών συμβολαίων προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων, διάβρωση εκ των έσω κι αποδυνάμωση έως εξαφάνιση των συνδικάτων, υπονόμευση μέχρι καταστροφής της εγχώριας παραγωγής, προκλητική μείωση των καταβαλλόμενων φόρων των μεγάλων εταιρειών και προκλητική δασμολογική τους προστασία στις χώρες όπου δραστηριοποιούνται…

Χμ! Τελικά εκείνη η πολύ καλή ταινία του 1975 όχι και τόσο επιστημονικής φαντασίας, φαντάζει ως μια διόλου απίθανη δυστοπική πραγματικότητα του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος: σε ένα φουτουριστικό παγκόσμιο status, τα κράτη έχουν καταργηθεί και ο κόσμος ελέγχεται από τεράστιες εταιρείες που τον έχουν μοιράσει σε επικράτειες όπου ασκούν επικυριαρχία σαν φεουδάρχες-ηγεμόνες.

Η μόνη βία που επιτρέπεται σε αυτόν τον οργουελικών αποχρώσεων ολοκληρωτικό κόσμο είναι στις πίστες του rollerball, ενός βίαιου, σχεδόν θανάσιμου παιχνιδιού, με πολύ υψηλή θεαματικότητα και πάθος του κοινού των εταιρικών φέουδων με τους αστέρες του παιχνιδιού αυτού.

Έτσι ώστε να “εκτονώνονται” οι υποταγμένοι στην εξουσία οπαδοί με έναν τρόπο ανώδυνο για το σύστημα και μάλιστα ταυτιζόμενοι με τις επιτυχίες των ομάδων τους, που καθεμία απ’αυτές αντιπροσωπεύει και μια κυρίαρχη εταιρεία. Κι έτσι, σ’ένα βαθύτερο επίπεδο, ο αποκοιμισμένος θεατής ταυτίζεται με την εταιρεία στην οποία ανήκει η ομάδα του, σ’έναν κόσμο διανεμημένο σε ελεγχόμενα φέουδα, ανταγωνιστικά μεταξύ τους και με κοινά συνάμα συμφέροντα.

Στη σημερινή εποχή της ολοένα και πιο διακριτής νεο-τεχνοφεουδαρχίας, η ανελευθερία κι ο ολοκληρωτισμός προελαύνουν. Ενώ στις σύγχρονες αρένες της “θεαματικής αποβλάκωσης” των ελεγχόμενων κοπαδιών, όπως π.χ. στα ποδοσφαιρικά γήπεδα (όπου είναι και χρήσιμα για τη διακίνηση και ξέπλυμα πακτωλών μαύρου και παράνομου χρήματος μέσω των ποδοσφαιρικών… εταιρειών), ο άνθρωπος συμμετέχει ενεργά στην καθήλωσή του στο αντιεξελικτικό στάδιο του κοιμισμένου μαζάνθρωπου!

Εκείνου, ας πούμε, που το καλοκαίρι θα ουρλιάζει σαν ψυχασθενής στις οθόνες και στα γήπεδα του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Της χώρας με τα εκατομμύρια εγκαταλελειμμένα παιδιά στους δρόμους και των πολύ περισσότερων εκατομμυρίων πεινασμένων και πάμφτωχων στις άθλιες παραγκουπόλεις, δίπλα σε πολυτελείς κατοικίες και υπερσύγχρονους ουρανοξύστες…εταιρειών.

Πηγή : sfairika.gr