Πρέζες υπάρχουν πολλές ...

Χαζεύω στον υπολογιστή χωμένος στον καναπέ μεταξύ ταινιών και σειρών. Έχω ανοιχτά καμιά εικοσαριά ταμπς, το ένα πιο άσχετο απ’ το άλλο. ...

Χαζεύω στον υπολογιστή χωμένος στον καναπέ μεταξύ ταινιών και σειρών. Έχω ανοιχτά καμιά εικοσαριά ταμπς, το ένα πιο άσχετο απ’ το άλλο. Απάντηση μέσω της προσωπικής του σελίδας στο Facebook, έδωσε ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης, στην ανάρτηση του parapolitika.gr πριν από έξι ημέρες, με τίτλο "Κρούση από τη ΝΔ σε Σταμάτη Σπανουδάκη για ευρωψηφοδέλτιο !".

Ολόκληρη η ανάρτηση του Σπανουδάκη: "Ένα "πολιτικό" σχόλιο. Υπήρξαν κάποια δημοσιεύματα, πού θέλουν την ΝΔ, να με προτείνει για ευρωβουλευτή της. Δέν θα απαντούσα, αλλά με ρωτάν και γνωστοί μου ακόμα, αν αληθεύουν. Πότε θα καταλάβουν επιτέλους, όλοι οι πολιτικάντηδες και παρατρεχάμενοι δημοσιογραφίσκοι, ότι απεχθάνομαι κάθε αξίωμα καί κάθε ταύτιση με την σημερινή πολιτική πραγματικότητα.

Το κόμμα της ΝΔ, μαζί με το φτωχό αδελφάκι του, το ΠΑΣΟΚ των απατεώνων, αντιπροσωπεύει για μένα ότι χειρότερο υπήρξε ποτέ, στην ζωή αυτού του τόπου. Γενιές Ελλήνων θα χρειαστούν για να επουλωθούν οι πληγές, πού με ύπουλο, αυταρχικό και ανθελληνικό τρόπο, καθημερινά μας επιφέρουν. Βάλτε τώρα σ' αυτήν την εξίσωση και το ότι ότι καμία συμπάθεια δεν έχω σε αριστερά, σοσιαλιστικά και λοιπά προοδευτικά κόμματα και ιδέες και θα καταλάβετε, ακριβώς πού στέκομαι. Και αν δεν καταλάβατε, εξηγούμαι.

Στέκομαι στην αιώνια, αδιάσπαστη και ανυπέρβλητη Ελλάδα που αγαπώ και ελπίζω στο θαύμα που θαρθεί, από τον Θεό και τούς αγγέλους Του. Αμήν έρχου κύριε Ιησού!" Είναι μάλλον συχνό το φαινόμενο, σε περιόδους οικονομικών και πολιτικών κρίσεων, οι πολίτες να αναζητούν καταφύγιο στον θεό . Οι εντάσεις της στιγμής, η αναζήτηση απλοϊκών ερμηνειών εκεί που είναι αδύνατες οι απλές εξηγήσεις, η προσπάθεια (συνειδητή ή ασυνείδητη) κατασκευής (φανταστικών ή πραγματικών) εχθρών και λύσεων , παρασέρνουν συχνά τη σκέψη μας στο χώρο της υπεραπλούστευσης.

Κι η υπεραπλούστευση δεν είναι φαινόμενο που περιορίζεται σε ένα μόνο χρώμα του πολιτικού χάρτη. θυμάμαι τον συγχωρεμένος τον πατέρα μου να λέει ιστορίες από την κατοχή για τις δυσκολίες και την επιβίωση σε ένα νησί των Κυκλάδων την Σέριφο από όπου είναι και η καταγωγή μου Παλιά λέγαν αλήθειες οι παππούδες η φτώχεια η πείνα η κακουχία είχαν διδακτικό χαρακτήρα για τα εγγόνια που αργότερα κατάλαβαν ότι όλα αυτά που πέρασαν οι παππούδες τους είχαν μια αλήθεια μοναδική είχαν μια αντίληψη για την πραγματική ζωή και δεν ήταν παραμύθια .

Οι πατεράδες μας όμως άρχισαν να ξεχνούν τις διδαχές άλλαξαν και τα πράγματα με την μεταπολίτευση και ο φόβος ,και η απόγνωση της επιβίωσης ξεχάστηκε ,και αντικαταστάθηκε από την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον μας μεγάλωσαν στην αφοβία στην αίσθηση ότι πάμε καλά και τώρα στεκόμαστε εμβρόντητοι μπροστά στο τέρας το χρηματοπιστωτικό με δέος πως ότι και να κάνουμε αυτό είναι άτρωτο δεν νικιέται. Εξαφανίστηκαν και οι ήρωες που θα μπορούσαν να τα βάλουν μαζί του και έχουν μείνει κάτι καρικατούρες κινούμενων σχεδίων υπερφυσικών και εξωπραγματικών ηρώων που μόλις κλεισθεί ο υπολογιστής εξαφανίζονται και αυτές.

Οι μόνοι που θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό ήταν οι γονείς μας αλλά αυτοί προτίμησαν την σιωπή ς. Είναι πικρό που οι δυστυχίες παραμονεύουν αδιάκοπα τη ζωή, ωστόσο η γεύση κάπως καλυτερεύει με τη σκέψη ότι χάρη στο μυαλό, στην καρδιά και στα χέρια τους, οι άνθρωποι έχουν συχνά τη δυνατότητα να περιορίζουν τις βλάβες που υφίστανται, και αν όχι, τουλάχιστον να μη βουλιάζουν ολόκληροι, ψυχή τε και σώματι, μες στην απόγνωση Δεν είμαι υπέρ του μνημονίου, ούτε υπέρ της τρόικας ούτε βέβαια μου αρέσει να περικόπτεται ο μισθός μου.

Αλλά όταν ρωτάς έναν Έλληνα αν είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου είναι σαν να ρωτάς έναν καρκινοπαθή αν του αρέσει η χημειοθεραπεία. Ή ακόμη χειρότερα: να σου λέει ο καρκινοπαθής πόσο υποφέρει από τη χημειοθεραπεία και να τον ρωτάς “και γιατί δεν τη σταματάς βρε άνθρωπε;” Εδώ, όμως, υπάρχει κι ο αντίλογος: η χημειοθεραπεία μπορεί να θεραπεύσει, η συνταγή που ακολούθησε η χώρα όμως, εδώ και ένα χρόνο, όχι μόνο δεν μας θεράπευσε από την κρίση αλλά μας έβαλε βαθύτερα στην αρρώστια-ύφεση.

Το φάρμακο για την κρίση απέτυχε -λένε με το δίκιο τους πολλοί- και η κυβέρνηση αυξάνει τη δόση! Δεν ξέρω πόση ώρα κοιτάω την οθόνη. Μου είναι κάπως δύσκολο να γράψω μετά από τόσο καιρό. Οτιδήποτε. Το κεφάλι μου είναι γεμάτο λέξεις που δε βρίσκουν την έξοδο και κόβουν βόλτες γύρω απ’ τον εαυτό τους. Όλοι εμείς που τρέχουμε κάτι να προλάβουμε, όλοι αυτοί που τρέχουν κάποιον να σκοτώσουν, όλοι, να στέκονταν ακίνητοι στην άκρη του πεζοδρομίου, στη μέση του δρόμου, στην ουρά του ΑΤΜ, πίσω από το γραφείο τους, στη διαδήλωση, στο μέτωπο, στο σούπερ-μάρκετ, και να αναρωτιόντουσαν ποιο είναι το νόημα της ζωής.

Το περιβάλλον επιβάλλει την τοξικομανία -καθώς και την περιθωριοποίηση, τη μετανάστευση, τη φτώχια, τη βία, τον πόλεμο . Αν δούμε το θέμα φιλοσοφικά, με τη λαϊκή έννοια της φιλοσοφίας, πιθανότατα θα συμφωνήσουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι – πέρα από κάποιους που «φωτίστηκαν» - εξαρτώνται από κάποια ουσία ή πράξη, χωρίς την οποία νιώθουν ανίκανοι να ζήσουν ή απολαμβάνουν λιγότερο τη ζωή: Τσιγάρο, αλκοόλ, καφές, ψυχοφάρμακα, ζάχαρη, σοκολάτα, φαΐ, τηλεόραση, ιντερνέτ, κατανάλωση (shopping), sex (όταν γίνεται εμμονή), ένταξη σε ομάδες, μνημόνια και άλλα.

Η διαφορά ανάμεσα σε έναν ηρωινομανή και έναν εθισμένο σε κάποια άλλη ουσία ή πράξη δίνεται με μια φράση του Σιδηρόπουλο: «Πρέζες υπάρχουν πολλές. Η ηρωίνη όμως σκοτώνει». Θέλω να δώ τους φίλους μου να πιώ ένα ποτήρι κρασί μαζί τους.

Ενώ ο αναλογικός φίλος είναι αναντικατάστατος, ο ψηφιακός είναι ένα φάντασμα. Μόνο όταν συναντήσεις κάποιον από κοντά, όταν κάτσεις να συζητήσεις μια-δυο ώρες μαζί του και μοιραστείς εκ του σύνεγγυς ένα ποτήρι κρασί, καταχωρείται στον εγκέφαλο σου ως πραγματικός άνθρωπος.